Hey Rahaisha0607

Wat zwaar voor je, dat je je wanneer je alleen bent erg naar voelt. Het zou kunnen wat je zegt; dat je je vrolijk voordoet, en je oprechte emoties vrijwel wegstopt. Da’s namelijk niet gezond, en yep, die emoties moeten er na een tijd ook uit. 

Zelfs de ‘moeder’ van een vriendengroep heeft een vriend(in) of vertrouwenspersoon nodig waarbij deze terecht kan. Denk je, zoals anoniemmssk voorstelde, naar iemand toe te durven? Een docent, familielid, of vriend(in) waar je je goed bij voelt? Een anoniem gesprek met de Kindertelefoon is ook een optie; vaak lucht dat erg op. 

Als je niet meteen weet naar wie je heen kan of wanneer je alleen bent, kan het helpen om te schrijven wat er in je omgaat. Dat heb je alvast heel goed gedaan in dit topic. Misschien ben je hiernaast wel geholpen met het bijhouden van een dagboek, waarin je wanneer dat nodig is noteert hoe het met je gaat. Op die manier krijg je ook nog eens een overzicht over wat er zoal in je omgaat. 

Gr. Kenshin