Misschien is dit wel iets heel doms/kleins waar ik me nu druk over maak, maar wij hebben het als gezin niet heel erg breed. We zijn niet arm, maar zitten net onder het gemiddelde. Ik heb een broer die serieus bijna elke dag aankomt met iets van kleding of schoenen dat hij wilt bestellen. En dat lukt hem ook altijd. Ook is hij echt heel vaak weg met vrienden enzo, en dat vinden mijn ouders, vooral mijn moeder, niet altijd even leuk. Mijn andere broer is 17 en die is vaak naar zijn vriendinnetje of hockeyen. Ik daarentegen ben vaak thuis omdat al mijn vriendinnen altijd aan het leren zijn. Ik krijg vaak kleding van mijn nichtjes, waar ook hele leuke dingen tussen zitten, maar ook mwah dingen. (Vroeger vooral) zei ik dan altijd van ja leuk! maar ik wist dan ook wel dat ik hem toch maar 1x aan zou doen, ik durfde dan gewoon niet nee te zeggen. Nu durf ik dat wel hoor. Het is alleen dat ik daardoor de helft van mijn kleding nooit aandoe! En als ik dan iets wil, dan zegt mijn moeder van ja maar je hebt nog zo veel (truien bijvoorbeeld) en dan lukt het me nooit. En nou komt het: ik voel me altijd schuldig als ik iets heb gekregen of erom heb gevraagd. Ik voel me echt een last van hun, niet omdat ze zich zo gedragen maar omdat ik zo veel geld kost als kind. Ik had net nog een gesprek met mijn moeder over haar werk (ze is fotograaf en wilt een eigen bedrijf opstarten) ze zei dat ze nu heel weinig verdient en eigenlijk te weinig om van te leven, en dat ze heel heel heel veel meer moet gaan verdienen. Dat heeft ze letterlijk gezegd. Ik wilde net om een nieuwe bikini vragen voor de meivakantie (als we naar Spanje gaan). Terwijl mijn broer gisteren nog om nieuwe zwembroeken vroeg en mijn moeder meteen ja zei. Ze kan niet mij er ook nog bij hebben. Wat moet ik doen?? Ik betaal soms al dingen van mijn eigen geld, dus die optie heeft geen zin.
sorry dat ik altijd enorm lange verhalen schrijf! 😁
xx