De Kindertelefoon.nl

Lieve Jan,

Hoe moeilijk het ook is, je moet dit soort gedachte wel bij iemand kwijt kunnen. Als je het er over hebt  lucht dit vaak erg op en wordt het soms zelfs minder. Je kan in plaats van je ouders ook bij school beginnen of bij wat vrienden. 
 

Xx me. 

als eerste wil ik even zeggen dat het me spijt en dat ik het erg vervelend voor je vind dat je hier mee zit. ik heb er zelf ook last van al ongeveer 2 jaar en ik hield eerst ook alles voor mezelf. maar ik ben er nu achter gekomen dat dat helemaal niet goed is. je kropt alles alleen maar op en er is dan alleen maar meer gaande. ik heb het een tijdje geleden tegen mijn beste vriendin verteld. ik weet niet als dat een mogelijkheid voor jou is wat als je begint met ik moet je iets in vertrouwen zeggen en je vertrouwt heb dan ook dan zou ik het tegen hem zeggen en samen naar een oplossing kijken. ook omdat je zei dat je 13 was weet ik niet of je nog op de basisschool zit of al op het middelbaar. als je op het middelbaar zit kun je misschien met een vertrouwingspersoon gaan praten of met je mentor. die moeten het zoizo voor zich houden. en daar kun je ook je hart luchten en samen kijken voor een oplossing. je kunt ook naar een huisarts gaan. daar kun je met hem of haar praten en vertellen wat er aan de hand is en ook hij wilt je helpen. hij kan je dan doorverwijzen naar bijvoorbeeld een psychiater. ik weet niet als dat iets is wat je wilt maar je kunt het proberen. ik hoor veel goede verhalen en dat mensen echt erdoor geholpen worden maar ik vind het zelf niet fijn. ik ben wel blij dat je aangeeft dan je echt hulp wilt

je staat er echt niet alleen voor, en ik hoop dat ik je heb geholpen. als je nog meer info ergens over wil dan vraag maar. en succes nog verder je kunt het en ik heb vertrouwen in je. 

Je hebt volkomen gelijk en ik heb ook 3 mensen met wie ik alles deel, maar het gevoel is te sterk. Ik doe tegenwoordig vaak videobellen om alles tegen ze te vertellen, maar ben bang dat als ik teveel deel, ik misschien wel verliefd word op een van de 2 (1 is gwn een hele goede vriend van me) 

Zij raden me de kindertelefoon aan etc. Maar ik durf het niet te vragen, want dat voelt als een gok wagen. Die altijd verkeerd valt, want ik heb het leven verknalt.

Girafje, bedankt voor de tip.

Ik zit nu in het 2de en heb al 3 jaar pijn van de basisschool in mijn geheugen, maar toen het met mijn ouders mis ging, ging alles in een keer mis dus vandaar die 3 jaar.

vervelend om te horen, misschien dan een vertrouwingspersoon op school proberen of een mentor. 

en de kindertelefoon bellen of 113 kan ook geen kwaad ik heb het meerdere keren gedaan. en je blijft volkome anoniem en ze helpen je echt en ze zijn een luisterend oor wat ik zelf echt prettig vond.

en wat ik zelf ook wel eens doe als ik het thuis niet meer trek. gewoon buiten gaan lopen met oortjes in. of als je er de nacht niet wilt blijven ga ik altijd bij mijn oma slapen. ik hoef haar dan nooit iets uit te leggen en ze vrolijkt me altijd meteen op. dit is misschien ook nog een oplossing

Ik ben blij dat je dingen zegt, maar ik heb helaas mijn been gebroken en dan ben ik al hulpeloos.

Toen mijn moeder me tegen mijn zin in met de rolstoel verplaatste, heb ik een halve dag met een mes aan mijn riem rondgereden en gelopen omdat ik het niet nog eens wou.

o shit ik was helemaal vergeten dat je in een rolstoel zat… sorry. uuhhmm als je nog naar school toe gaat zou ik daar hulp vragen aan bijvoorbeeld je mentor

Maakt niet uit (haha), ik kom er ook weer uit. Maar mijn mentor moest uitgerekend nu zes weken op vakantie gaan dus duurt wel even voor dat kan.

Echt vervelend. Heb je misschien een vertrouwenspersoon of anders toch de kindertelefoon of 113. Die hebben misschien nog andere opties en je hoeft echt niet bang te zijn om hun te bellen dat was ik eerst ook en ik heb heet oom gedaan en voor mij was het heel erg fijn

Ik heb ze 1 keer eerder geappt, maar hun geven vooral tips net als jullie

Ja klopt. Maar ze kunnen ook een luisterend oor zijn wat voor mij toen erg hielp. Of naar een huisarts gaan. En je gaf aan dat je in een rolstoel zit dus misschien kun je als het dichtbij is er zelf naartoe gaan of aan een van je ouders vragen als die je willen brengen. En dan hoef je er nog niet meteen bij te zeggen waarom je komt. Je kunt ook tegen ze zeggen dat je ergens lichamelijk last van hebt en dat ze je na een tijdje kunnen komen ophalen of als je belt. Of als je ouders dat niet gaan geloven zeg je dat je de huisarts wilt spreken voor een probleem wat een vriend van je heeft en hij zelf durft er niet naartoe te gaan dus jij was zo lief om het te doen. Dit werkt trouwens ook heb ik ook wel eens gezegt

Voor mijn autisme zit ik al bij naschoolse begeleiding, hier kan ik heel wat vragen stellen, maar doordat ik autisme heb kan ik mijn hoofd ook niet leegmaken. Alles wat ik ooit als negatief heb ervaren, heb ik onthouden