Wat is het nut als je alleen maar pijn voelt? Voor jaren heb ik toegekeken hoe een vriendin van me zichzelf sneed en kapot maakte. De laatste paar jaar ben ik door best veel shit stuff heen gekomen, of nou ja dat denken mensen. Het achtervolgt me nog steeds. Ik vertelde altijd tegen mezelf dat ik mezelf niet kon snijden omdat ik mijn famillie geem pijn wou doen, maar nu 3 jaar later is het dan toch mislukt. Mijn vriendin zei altijd dat het opluchte en ze heeft gelijk het voelt fijn. Ik ben nu alleen wel dieper gezakt. Van binnen is alles zwart maar van buiten glimlach ik, maar niemand schijnt te zien dat de glimlach niet echt is. Mijn vrienden denken dat ik altijd vrolijk ben. Mijn hoofd doet de laatste tijd nonstop pijn, net zoals mijn gedachtes. Wat voor nut heeft het soms nog? Van buiten lijkt het alsof alles perfect is en ik me helemaal niet slecht mag voelen omdat ik alles heb. Maar ik heb nooit echte vrienden of echte liefde gehad. Iemand tips om het toch nog even vol te houden?