Ik zit al zo'n jaar of 3 ½ niet zo lekker in mijn vel. Ik zou het kort beschrijven in de eerste werd er veel achter mijn rug om gepraat, ik trok het mij erg aan en zit sinds toen niet zo lekker in mijn vel. Het ging van kwaad naar erger en na een jaar heb ik zelf een depressie geconstateerd na 3 maanden mezelf te haten en soms letterlijk huilend met een mes te zitten en denken ik maak er een einde aan gebeurde het ongelofelijke ik begon me beter te voelen ik wist dat ik van de havo naar vmbo zou zakken en dit vond ik jammer maar ik dacht misschien brengt het ergens rust mee.
Ik ging naar een nieuwe school waar ik werd gepest ik zat in de derde en mijn ouders wilde mij abvsoluut niet weer naar een andere school overplaatsen. "die twee jaar op de havo heb je ook overleefd” niet wetende dat het zo slecht met mij ging. Na 8 maanden was het rustig in de klas maar in de 4de zou ik een nieuwe klas krijgen. Ik zit nu in de 4de en in die 4 jaar tijd is dit de slechtste klas ooit ik heb bij de mentor aangegeven dat de kinderen mij en nog een paar andere pesten maar hij zegt dat het wel mee valt dat ik over 5 maanden examen doe. Ik loop bij 2 huisartsen, in het ziekenhuis en bij 2 fysio's maar het helpt niet ik voel me met de dag slechter en ik denk soms echt wat heeft het nog voor zin. Ik heb super veel stress van school dat zich onder andere uit in lichamelijke klachten bovenop de depressie die niet kunnen worden aangeduid door de dokters.
Geen praktijk/psygoloog wil me hebben en ik weet het echt niet meer. Als ik denk aan die 5 maanden school denk ik er aan dat ik gelijk daarna moet werken van mijn ouders. Ik voel me zo uitgeput en niet gewaardeerd ik zit elke dag uren te huilen en piekeren, ik slaap slecht eet slecht en beschadig mijzelf (tot op zekere hoogte ik zet mijn nagels of een schaar ik mijn huid maar omdat ik zo vaak naar dokters moet durf ik niet te snijden en zijn de nagelafdrukken etc. na een nacht slapen al bijna niet meer te zien al bloed het soms wel). Ik voel me alleen heb het vaak koud en beeld me een gezin in waar ik voor kan zorgen en die zich altijd gelukkig voelen wat ik er ook voor moet doen. In mijn dromen als ik al slaap worden deze dierbaren doodgeschoten en word ik mishandeld terwijl slapen ook het enige medicijn is want energie heb ik niet meer. Dinsdag begint de school voor mij weer en volgende week heb ik toetsweek maar dat zie ik echt niet zitten.
Soms denk ik kan ik er niet gewoon beter een einde aan maken terwijl ik ook de kracht heb om door te gaan, als fouten maken je sterker maakt, waarom zouden wij mental health fighters dan opgeven inplaats van de wereld te verbeteren want het ligt niet aan ons toch waarom willen die therapeuten mij veranderen inplaats van iets te doen aan de situatie terwijl het daar aan ligt. Maar dan denk ik weer het ligt wel aan mij waarom zou ik er eigenlijk nog om geven als ik dood ben zie ik het verdriet om me heen toch niet meer.
