Skip to main content
hey you all!

ik ben mercy!

ik voel me al zo lang als ik me kan herinneren niet 100% happy, en het ging de laatste tijd alleen maar berg afwaarts... dus het was geen verassing voor mij toen de docter zei dat ik depressief ben.



Ik heb mijn ouders al heel lang proberen duidelijk te maken dat ik me niet goed voelde, maar ze hadden het nooit echt door. mijn moeder probeert steeds met smoesjes er van af te komen zoals: ah het hoort gewoon bij de leeftijd, of ik heb me zo ook gevoeld etc.

ik weet dat mijn moeder ook geen perfecte jeugd heeft gehad...

maar zelfs toen ik na een half uur naast haar zitten en struggelen mijn littekens laten zien heeft ze nooit in gegrepen... ze probeerde me gewoon te negeren



ik wou nooit een probleem zijn. uit eindelijk heb ik alles aan mijn mentor op school verteld, mijn gevoelens, het snijden... zelfs over dat het een keer bijna het einde was.



na het bijna dwingen van mijn mentor hebben mijn ouders EINDELIJK contact met iemand gehad...

toen was ik bestempeld met het label: depressief



ik weet niet wat mijn ouders nu van me vinden...

ik weet niet wat er gaat gebeuren bij de psycholoog...

ik weet niet wat ik heb...

wat gaan ze met me doen?

ik ben zo bang....

-x, mercy-
Hey,

super naar!

ik denk dat je ouders het misschien lastig vonden om te accepteren dat jij depressief bent.

het is super goed van je dat je naar je mentor bent gegaan zodat er iets aan gedaan werd.



ik denk dat je ouders diep van binnen heel trots op je zijn dat je het verteld hebt en super veel van je houden.

ik denk dat de psycholoog vooral met je gaat praten, maar dat weet ik allemaal niet.

je hebt depressie en ik zelf ervaar heel vaak dat ik mezelf voor gek verklaar en geen idee heb wat er met me mis is. Maar er is niks mis met mij of met jou.

wat ze met je gaan doen weet ik niet. Ik zou van te voren aangeven dat je wil weten wat er gebeurt. Ik vindt dat heel normaal.

bang zijn is heel normaal en zoals @Pin een keer tegen mij zei, ‘Soms is het leven gewoon vervelend. Dat kan beangstigend zijn. Ik vind het juist heel knap dat je aan jezelf durft toe te geven dat er iets niet klopt en dat er iets moet veranderen. Dat is juist heel erg moedig. ''Bangerik'' zou niet negatief moeten klinken, het zou iets dappers uit moeten stralen. Wees maar trots op die angst, want dat betekent alleen maar dat je klaar bent om iets te veranderen en er iets aan te doen. Dat is alleen maar bewonderenswaardig’



ik wens je succes.

Reageer