Ik ben op het punt dat ik alleen nog leef omdat ik mijn familie niet verdrietig wil maken. Die lockdown helpt ook lekker, school is de enige plek waar ik nog iets van sociaal contact heb. Niemand belt me. Niemand heeft me nodig. Ik ben lui. Ik ben nooit blij. Mijn vrienden zijn nep. Niemand praat met me. Als ik naar school fiets hoop ik dat ik word aangereden. Als ik met het ov ga hoop ik dat ik voor de metro word geduwd. Als ik ga slapen hoop dat ik niet meer wakker word.
Wanneer kan ik weer voor mezelf leven, want ik heb het gevoel dat ik het momenteel alleen nog voor anderen doe.
groet
