Vraag

Waarom zijn mijn ouders er niet voor me?

  • 2 August 2017
  • 3 reacties
  • 170 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Oke dus ik ben nogal nieuw hier en ik weet niet precies hoe lang of kort de gemiddelde topic is, dus alvast mijn excuses als dit te langdradig is.

In groep 8 kregen we les over soorten kindermishandeling waaronder verwaarlozing. Ik kon mezelf daar best wel in plaatsen, maar dat liet ik mezelf nooit toe. 'Het is je vader!' kwam dan altijd in mijn hoofd ronddwalen. Daarom belde ik nooit de kindertelefoon, hoe graag ik dat ook wilde. Toen ik in de eersteklas zat ging mijn vader bij een motorclub. Dat resulteerde in vele heftige ruzies tussen hem en mijn stiefmoeder, veel late nachten thuis en een nóg grotere druk op de nauwelijks bestaande band tussen mij en hem. Rond deze tijd kwam de zwaartekracht van het verliezen van mijn moeder op mijn 4e met volle druk op mij neerstorten. Mijn stiefmoeder verspilt nooit een moment om slecht over me te praten als ik net de kamer uitloop en ze heeft nooit het lef gehad om iets daarvan in mijn gezicht te zeggen. Verder doet ze verschrikkelijk akelig tegen mijn broer met down syndroom, puur zodat ze een persoonlijke boksbal heeft. Nee, ik heb ook geen band met haar. Hoeveel ouders blijven er over? Alleen degene onder de grond en tussen de sterren.
Er zitten nu zoveel gedachten en gevoelens in mijn hoofd dat ik hier wil neerzetten, ik weet gewoon niet hoe. Mijn ouders manipuleren, spelen de slachtofferrol veel te vaak, hebben nooit moeite om me te wijzen op mijn fouten en zijn altijd snel om mijn prestaties te kleineren.

En nu, ben ik 17 jaar en voel ik mezelf gestoorder worden met de minuut. Ik ben zwaar ongelukkig thuis en mijn vrienden weten het. Iedere vreselijke suïcidale en depressieve gedachte die ik heb schrijf ik op in mijn journal. Ik zoek naar een baan om me deze zomer vaak uit het huis te houden. Ik kan nooit mezelf zijn om hen heen. Ik moet continue een masker opzetten bij ze. Als kers op de taart ben ik super rainbow gay en mijn ouders weten dit, en weigeren dit te erkennen. 'Later wanneer je man....' nee!

Kortom, ik haat mijn leven en ik weet niet hoelang ik dit precies nog kan volhouden.

3 reacties

Hoi choicex16
Wat erg voor je dat je dit mee maakt.
Dat he ouder je niet steunen en dat je ouder er niet voor je zij!!!

Ik weet er is geen licht aan de donkere tunnel zo als je het noemt.
Maar je met er toch door heen ik vind het al knap dat je dit vol houd.
Meestal zou ik zeggen bel veilige thuis maar je bent 17 en je hoef nog maar een jaar!!!
Kan je het nog een jaar vol houden???
Of bel je huisarts!!!

Gr angelv
Ah, dit is echt super naar! Wat fijn dat je goede vrienden hebt waarmee je hierover kan praten én dat je ondanks alles toch naar de Kindertelefoon toe bent gekomen! Dat moest vast een grote stap zijn geweest!

Het is voor jou een optie om op de ''Meer hulp knop'' te drukken, bovenaan bij de internetpagina zichtbaar. Ik zie hem nu ff niet staan, dus dit is de link waar je terecht komt; https://www.kindertelefoon.nl/over-ons/over-de-kindertelefoon/actief-verwijzen-naar-veilig-thuis/
Zo kun je o.a. contact opnemen met veilig thuis, of even chatten met de KT om te kijken wat je kunt doen. Jouw situatie is verre van fijn en veilig. Jij verdient zo veel beter!

Als je dit niet ziet zitten, kun je misschien naar je huisarts toe? Met je huisarts kun je praten over je gevoel en je huisarts kan je verder helpen.

Is het misschien een idee deze vakantie bij mensen te logeren? Opa/oma, vrienden, andere familie? Dan heb je in ieder geval nu even rust, in tegenstelling tot een baantje, waarbij je de hele dag werkt.

Veel succes,
Gr. Pin
Hoi ik was ook verwaarloosd toen ik in nog in Colombia was .want mij ouders waar ik uit ben geboren konden dus niet voor mij zorgen omdat ik geen eten en drinken en kleren had en ik zat helemaal onder de brandwonden .

Reageer