De Kindertelefoon.nl

Hee,





Alvast sorry voor het lange verhaal, maar ik loop hier nu al een tijdje mee rond en moest echt alles even kwijt.



Ik heb de laatste tijd nogal het gevoel dat ik niet echt serieus genomen word wat betreft mijn depressie.

Mijn school houdt er wel rekening mee en dat waardeer ik ook heel erg, maar soms vind ik het toch lastig als ik hoor wat mijn ouders en vriend tegen me zeggen als ik me niet goed voel.

Mijn ouders willen natuurlijk dat ik zoveel mogelijk naar school ga en dat begrijp ik ook, maar elke keer als ik niet ga, beweren ze dat ik nooit naar school ga en ik het niet eens probeer, waardoor ik mij nog slechter ga voelen. Ik krijg dan het gevoel alsof ik niks kan en niks kan bereiken.



Mijn vriend heeft zelf ook heel veel meegemaakt en daardoor ook last (gehad) van een depressie.

Ik ben iemand die zich het liefst afsluit van iedereen als ik me niet goed voel, omdat ik anders alles ga afreageren op de mensen om mij heen en daar me dan later schuldig over gaat voelen (ook vind ik het heel moeilijk om sorry te zeggen, dus maak ik het liefst zo min mogelijk fouten en houd ik mijn mond gewoon dicht).

Psychologen vind ik ook heel moeilijk om te vertrouwen, omdat ze meestal de dingen die ik zeg ook vertellen aan mijn ouders. Ik heb al flink wat psychologen gehad de afgelopen 2 jaar en ik ga nu weer naar een nieuwe.



De mensen die ik vertrouw noemen mij lui en zeggen dat ik niet goed genoeg probeer. Ik zie nu gewoon geen toekomst meer voor me en weet echt niet meer wat ik moet doen.

Ik weet nu ook gewoon niet meer of ik mijn depressie gewoon zo anders ervaar dan anderen dat ze me daarom niet begrijpen of dat ik me gewoon aanstel en echt zo waardeloos ben.



Ik kijk gewoon zo erg op tegen de normale dingen in het leven zoals school en werk. Ik wil het niet en ik weet ook niet waarom het is, ik zou willen dat ik er gewoon zo naar keek als de meeste mensen (en zoals ik er eerst ook naar keek), dat ik school gewoon zie als een saai iets waar ik vanaf wil om te doen wat ik leuk vind, maar zo zie ik het niet meer. Ik dacht altijd dat dat erg was, maar zoals ik school nu zie, zou ik smeken om dat beeld weer terug te hebben. Ik wil de mensen om mij heen ook totaal niet laten weten hoe school voor mij aanvoelt, dat zou ik ze echt niet aan kunnen doen, maar nu denkt iedereen dat ik me aanstel. Ik zou willen dat ze het misschien voor één keer zouden kunnen zien, zodat ze doorhebben hoe ik me er over voel.



Ik kan het op deze manier gewoon niet veranderen en als iedereen alleen maar blijft zeggen dat ik lui ben, dat ik me aanstel, dat ze zelf ook depressief zijn geweest en dat ze weten dat het wel meevalt, dan helpt dat gewoon niet, het maakt het alleen maar erger en daardoor voel ik me alleen nog maar meer waardeloos.



Alsjeblieft help, ik weet het gewoon niet meer, ik hou hartstikke veel van de mensen om me heen en zonder hen zou ik er nu niet meer zijn, maar ik weet gewoon niet meer hoe ik dit duidelijk kan maken zonder dat ze vinden dat ik me aanstel en niet goed genoeg probeer.