Waarom leef ik?

  • 8 June 2018
  • 3 reacties
  • 178 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Af en toe vraag ik me af: Waarom leef ik nog?

Ik heb de meeste dagen geen grote problemen thuis, of op school. Het nadeel is dat ik ook niet echt leuke momenten heb. Ik ben heel erg geïsoleerd, en kom weinig met mensen in contact. Ik zie vrienden haast nooit buiten school, en als ik ze zie ben ik altijd het buitenbeentje. Ik word dan niet echt gepest, maar hoor er ook niet heel erg bij zegmaar. Dit zijn toch mijn enige vrienden, en ik weet niet wat ik anders moet.

Als het dus niet zo n zeldzame dag is, dat ik met vrienden weg ga, dan zit ik meestal alleen thuis of ben ik werken. Als ik alleen thuis zit kijk ik Netflix, of maak ik huiswerk. Ook alleen. Het kan zo erg zijn dat ik 3 seizoenen in een week kijk, en dan weken achter elkaar. Ik kom niet weg, want het is mijn enige soort van safespace. Op mijn werk voel ik me ook niet echt thuis.

Voor mij is het leven hierdoor eigenlijk heel saai, en ik heb nooit echt zin in het leven. Ik leef niet uit naar leuke gebeurtenissen want ze zijn er niet. En elke vervelende gebeurtenis hakt er dan extra zwaar in. Bijvoorbeeld toen een vriend van mij zelfmoord had gepleegd, of toen ik overwerkt was geraakt op school (dit ga ik niet uitleggen, duurt te lang). Ik heb het gevoel dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen om leuke mensen en momenten terug te krijgen. Maar dit krijg ik niet zomaar voor elkaar, want ik ben maar 17.

Conclusie: Ik heb het geen zin meer in het leven. Ik zie het nut er niet van, het is voor mij meer moeten dan willen. Ik ga geen einde aan mijn leven maken, omdat ik weet dat dit niet verstandig is, en dat ik er mensen mee kwets. En ik wil mijn ouders niet kwetsen. Ik wil alleen zo graag van dit gevoel af, en plezier hebben in mijn leven. En ik zie niet hoe.

3 reacties

Hee Antony2000,
Wat vervelend dat jij er zo over denkt. Aller eerst vind ik het al heel goed dat je een stal hebt genomen om je verhaal op dit forum te delen, dat zegt toch dat je er nog een beetje hoop bij hebt. Is er geen familie lid die je kunt vertrouwen? (Dit hoeft niet je vader of moeder te zijn, maar kan ook een oom, tante, oma of opa zijn). Want als je iemand in vertrouwen kunt nemen zal het al een stuk makkelijker maken om het nut van het leven weer in te zien. Ik weet zeker dat er mensen van jou houden en die je leuk vinden zoals je bent. Ik heb zelf ook in deze situatie gezeten en heb toen 1 iemand in vertrouwen genomen, waardoor ik nou in eens een hele leuke vrienden groep heb en daarnaast ook nog goede vrienden. Het gaat een stuk beter. Ik heb nog steeds dagelijks momenten waarbij ik in huilen uit kan barsten maar ik heb ook leuke momenten waarbij mijn glimlach ‘echt’ is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte, ik heb vertrouwen in je!
Hey

Ik ik snap wat je meemaakt (o fever) want ik leef ook vrij geïsoleerd.wors ook niet gepest en ben in m'n vrije tijd bijna tijd thuis. Ik heb helaas ook geen wo derbaarlijke oossing

Wat ik doe is ik focus mij gewoon op iets anders als ik me O voel
Voornamelijk op mijn slort
Ik ben ik veel gaan trainen
Met nog wat werk
Dit vooral omdat ik me sport leuk vind maar ook om tijd te doden
.misscbien dat jij ook iets van een sport kan gaan doen of zo?
Misschien leer je daar wel mensen kennen?

Wat je ook kan doen is gewoon accepteren en wachten tot het beter word
Want het gaat beter worser

Kan jij niet is de gene Ijn die je huidige vrienden uitnodigt?
Misschien kan je je dan ook wat meer me ge?

Of met volwassenen er over praten ofzo?

Mis heb je hier wat aan.
Peace
Sportfreak
Reputatie 3
Badge +8
Hey,

Laat ik beginnen met dat het erg vervelend is dat je je nu zo voelt. Je eenzaam/geïsoleerd voelen is ook niet prettig. Echter kun je zelf stappen ondernemen om dit op te lossen. Je kunt leuke mensen en momenten inderdaad niet terugkrijgen, maar bedenk dat je pas 17 jaar oud bent en dat je nog zo lang te gaan hebt. Zoveel leuke mensen en momenten liggen nog op jou te wachten, maar je moet je er wel open voor stellen. Zoals je zegt blijf je liever in je 'safespace', maar nieuwe dingen zullen je niet aan komen vliegen. Je zult er soms voor uit je comfortzone moeten stappen. Hoe moeilijk je dit misschien ook vindt. Je zult erop uit moeten gaan als je nieuwe mensen wilt ontmoeten waarbij je niet het buitenbeentje zal zijn.

Mensen worden niet eenzaam omdat dat ze overkomt. Mensen worden eenzaam omdat ze hun contacten verwaarlozen en zelf er geen hol aan doen om enig contact te houden. Bedenk dat dit ook voor jou en mij geldt. Ik ben nu ook eenzaam omdat ik oprecht met niemand contact heb. Maar de enige die dit kan oplossen ben ikzelf, door de hort op te gaan en te gaan socializen met wie dan ook. Ik doe dit niet omdat ik hier geen zin in heb en niet echt behoefe aan heb, maar maak niet dezelfde 'fout'. Het is nu aan jou om stappen te ondernemen zodat je weer wel contact hebt buiten school om en leuke vrienden en momenten hebt. Volgens mij wil jij dit namelijk wel heel erg graag. Dan zul je ook weer vanzelf naar leuke dingen toeleven en krijg je vanzelf weer meer zin in het leven.

Reageer