hoi @Vraag ,
ik snap wel dat het niet altijd makkelijk is om ‘alles’ aan je ouders te vertellen.
Als je het lastig vindt en het is toch iets waar je mee zit, dan kun je het (anoniem) ook tegen de Kindertelefoon vertellen. Je kunt overal over praten en zij zullen je zo goed mogelijk helpen.
Je kunt bellen https://www.kindertelefoon.nl/bellen of chatten https://www.kindertelefoon.nl/chat.
Er zijn ook andere organisaties waar je mee kunt praten. Klik er maar eens op om te zien waar ze je mee kunnen helpen:
https://www.fier.nl
https://veiligthuis.nl
https://centrumseksueelgeweld.nl
https://www.helpwanted.nl
https://www.113.nl
Sommige zijn 24/7 bereikbaar en anderen minder, maar dat kun je allemaal lezen op hun sites
Gr. MickeyMouse
Als je ergens mee zit kan het opluchten om het aan je ouders te vertellen, maar soms is dat inderdaad moeilijk. Je kan ook met de kindertelefoon bellen of chatten hierover natuurlijk
@jaivy ,
gelukkig werd jouw reactie wel gelijk geplaats, die van mij verdween een uur geleden in de check en ik verwacht dat ie daar nog wel even in blijft zitten. Zo heeft de topic starter alvast hulp
Gr. MickeyMouse
-onnodige quote verwijderd-
Hee, ik ben vorige zomer aangerand door mijn eigen broer en heb het 2 maanden geheim gehouden. Misschien herken je wel wat dingen en heb je hier wat aan:
Op gegeven moment had ik niet meer door hoe groot het eigelijk was wat er was gebeurt, ik wilde gewoon geen gedoe in het gezin dus zei ik niks.
Ik besloot het op gegeven moment toch tegen mijn ouders te zeggen, ik had het eerst aan een vriendin gezegd en die zei ook dat ik het aan hun moest vertellen.
Eerst wachtte ik 2 weken lang op het “juiste moment” maar dat is er nooit! Je moet het als jij er klaar voor bent vertellen de eerst volgende x dat je je moeder/vader ziet. Dus dat had ik uiteindelijk gedaan. Ik zat op de bank en herhaalde van tevoren 1000 x het zinnetje van mam, ik wil het even ergens over hebben. Toen we op vakantie waren…
Ze was zo geschrokken en nam me zo serieus het was echt fijn. Ik had niet verwacht dat ze zo goed zou reageren. Ookal lijkt het misschien niet altijd zo: volwassenen nemen je heel serieus al helemaal met een serieus probleem waar je ook nog bewijs van hebt.
Ik zou het dus wel gaan vertellen aan je ouders, bespreek het eerst met een vriend(in) en neem goed je tijd. Maar je kan dit soort dingen niet wegstoppen die herinneringen komen anders altijd terug…
Het is echt even lastig maar onthoud: je doet het voor je eigen mentale gezondheid en voor terechte behandeling van jou coach en wat die ook gedaan heeft.
heel erg veel liefs en suucces
xx
Dank je
knap dat jij dit durfde. Ik durf nog geen eens met een vriendin te praten. Ik zou niet weten hoe ik moet beginnen. Ik ben ook heel ben voor voor hun reactie en eigenlijk bang als iemand anders het weet.
maar mijn lichaam doet zoveel pijn en ik kan niet meer slapen en ben zooooo moe van alles.
Ik had de politie gebeld maar dan hang ik op want ik durfde niet te praten en overal lees je dat er meldplicht is en dan komen mijn ouders er sowieso achter ben zo bang dat ze anders naar me gaan kijken.
bedankt voor je reactie jaloers op je wou dat ik het kon
Hoi @Vraag ,
eerlijk… ik durf (bijna) alles tegen mijn ouders te. Vertellen… maar dit komt ook … door het feit, dat ik weet dat als ik een probleem heb , … ze me sirieus nemen,
Dit geeft mij het gevoel, dat ik (bijna) alles bij ze kwijt kan… best wel fijn, ik weet niet of jou ouders jou dat gevoel geven…. Maar. Je ouders ZIJN ER VOOR JE! Dus alser iets is VERTEL HET ZE!
Mij_Niet_Gezien
ps, je kan ook altijd gaan voor mentor/docent/buurvrouw/tante ect.
Dat is fijn. Ik heb een vader die eigenlijk altijd zegt nooit over gevoel te praten. In zijn familie praten ze over eten maar voor de rest is privé privé .
mijn moeder kan wel praten maar ze is meestal zo emotioneel en ik denk dat het aan mezelf ligt ik durf niet met ze te praten. Bang voor hun reactie bang dat ze anders naar me gaan kijken bang dat mijn moeder gaat huilen
ik ben ook bang dat als ze het weet ik nooit meer thuis durf te zijn omdat iedereen misschien naar me kijkt of ik vies ben of anders ben ik kan zelf nog geen eens meer in de spiegel kijken
En zou je wel met je mentor bijv, over dirvwn praten?!
Mij_Niet_Gezien
*durven*
Nee durf ik niet mijn mentor is een man . Ik had het tegen de vertrouwenspersoon van mijn sport gezegd en nu ben ik uit het team gegooid. Dus nu durf ik niemand om hulp te vragen.
@MickeyMouse ik heb met iedereen gechat maar niemand die echt kan helpen omdat ik te jong ben. Alleen 113 doet zijn best met een online hulp die ik zonder ouders mag doen maar dat komt waarschijnlijk omdat ik de slaappilletjes van de huisarts allemaal tegelijk had ingenomen.
het voelde zo fijn om even niks te voelen al die pijn in mijn buik de angst voor mijn nachtmerries. Ik weet het geen oplossing maar ik wil eerst zelf hulp voordat ik naar mijn ouders durf of misschien wil ik wel nooit dat mijn ouders het weten.
of iemand anders het weet
Een andere docent?! Of jaarleider!?
ikzelf ga nig weleens naar de juf van groep 7/8 van mijn bassischool, zo’n aardig mens!
is dat een ideetje?! Een jeuf/meester die je nog kent van de basisschool?! Of andere docent?!
Mij_Niet_Gezien
Ik woon in een dorp 
mijn juf praat nog dagelijks met mijn moeder.
jullie zeggen dus eigenlijk ik moet met iemand praten maar wat gaat dat me dan helpen?
ik heb het liefst de ergste straf voor hem en dat hij nooit meer vrij mag rondlopen.
ik zelf hoop dat ik me beter ga voelen en minder akelig. Ik heb vreselijke nachtmerries slaap bijna niet meer. Ik wou dat iemand me kon vertellen of dit gevoel ook vanzelf weg kan gaan
