Skip to main content

Een hele goed vriendin van mij heeft veel dingen verteld over haar problemen. Ze heeft suïcidale gedachten,  en snijdt zichzelf. Ze heeft op school meerdere paniekaanvallen gehad, waarbij ik haar altijd heb geholpen en dat vind ik nooit moeilijk/ ik kan er goed mee omgaan en ben goed in andere mensen troosten en zich veilig laten voelen. Hierdoor is ze langzaamaan me alles gaan vertellen; Hoe ze soms geen mooie dingen of zin in het leven kan zien, en liever dood zou zijn, samen met andere depressieve gedachten. Haar ouders vinden hoge cijfers erg belangrijk, zijzelf is ook heel perfectionistisch en als ze even iets niet 100% begrijpt wordt ze meteen super onzeker en wordt de druk haar teveel. ]

(Ik ben trouwens de enige persoon die ze in vertrouwen neemt, ze verteld nooit iets als er iemand anders bijstaat en toevallig heeft ze nooit een paniekaanval of iets dergelijks gehad waar andere bekende mensen bij stonden)

Vandaag begon ze te hyperventileren tijdens de lunch, en barstte in tranen uit: ‘Het lukt me niet om te eten’, ik heb haar getroost en onze oude mentor heeft ons een rustig plekje in de school gegeven zodat ik met haar kon praten/ haar helpen. Ze heeft me alles verteld; ze heeft kortom een eetstoornis of iets dergelijks, maar het is pas echt erg geworden sinds een paar weken geleden. Ik wil haar super graag helpen zodat ze weer beter wordt, en haar daarop aansporen.  Graag jullie advies om;

 

  • Hoe zou ik dit het beste kunnen aanpakken? Ik vind het heel erg pijnlijk om haar te ‘helpen’ met haar eetstoornis, omdat ik zelf (nogsteeds) zelf problemen heb met een eetsoornis. Ik heb dit nooit verteld aan iemand, en ga dit ook niet doen, ik ga liever dood dan dat mensen weten hoe kwetsbaar en ‘messed up’ik vanbinnen ben. Ik doe dus mijn best, maar dit brengt veel pijnlijke herinneringen bij mij op, en ik ben bang dat ik dan ook weer terugval met serieuze eetproblemen. 
  • Ik heb ook een knagend schuldgevoel… Hoe kan ik iemand anders helpen en altijd blij zijn voor diegene als ik vanbinnen net zo kapot ben? Ze zeggen altijd: ‘You can’t love somebody else, if you don’t love yourself’.  Heeft iemand wat advies, want mijn situatie wordt steeds erger!

Hii

 

Ten eerste wil ik zeggen je kan niet iedereen met alles helpen dus voel je niet verplicht! Zo te zien heb je het zelf ook moeilijk dus vind ik het al heel knap en lief van je dat je zo bij haar zij blijft, we hebben meer mensen als jou nodig. Daarnaast denk ik dat het beste is dat je voor haar kan doen gewoon luisteren is. Als je weet dat ze het lastig vind om tegen mensen te praten is het meeste wat jij kan doen gwn luisteren en ik bedoel advies kan je niet altijd geven want 1 jullie zijn allebei kinderen en 2 wat voor jou werkt hoeft niet per see voor haar te werken. In het kort zorg goed voor jezelf en voel je niet schuldig je doet al meer dan mensen normaal zouden doen.

 


hey 

 

ik wil eerst zeggen. ik vind het super lief dat je haar helpt!!! 

 

ik denk dat je voor haar open moet zijn van jou gevoel en gedachten want dat kan goed uit pakken want dan weet zij dat je haar pijn voelt. maar ook dat jij geen perfect leven hebt. 

 

het doet mij heel erg denk aan mij en me beste vriendin. zij kwam ooit in het eerste jaar naar mij toe van ik weet het niet meer ik wil stoppen met leven maar jij houd me tegen in me hoofd maar ik kan niet meer. en ik wist toen al van haar eet stoornis. toen ben ik volledig open geweest en gezegd dat ik het ook niet meer zag zitten en ook van mijn eetstoornis. doordat ik open was tegen haar voelde ze zich begrepen om door met mij over alles te praten met mij en mijn steun is ze er volledig uit gekomen. 

ik wil hier mee zeggen je kan er met haar er alleen over praten en steunen en er voor haar zijn op moeilijke momenten. en als het voor jou gevoel niet genoeg hulp is. kunnen jullie samen naar bvb je oude mentor en gaan over allebei jullie problemen praten want dan voelt zij zich niet alleen en er kan een kans zijn dat jij je ook beter gaat voelen. 

 

groetjes blue


Reageer