Heyhoi ben ik weer,
mijn beste vriendin, voor nu Anna(15) heeft een burn-out, ik wist dit al een poosje maar ze heeft nu echt de diagnose gekregen. Het zit alleen zo; ze is van zichzelf een vrolijke sociale meid, alleen sinds die burn-out niet meer. Ze praat amper en is best egoïstisch geworden, ik weet dat dat er een beetje bijhoort (mijn moeder heeft een burn-out gehad en ik heb er met haar over gepraat) maar dat is nog niet alles want ze zit een beetje in de ontkenningsfase. Haar ouders doen er volgens mij niet veel mee en ze doet er zelf ook vrij weinig aan. Ze wilt ook het liefst geen hulp of steun als ik die wil bieden. Ze kan met haar woorden heel lomp uit de hoek komen en ze heeft me daarmee ook al meerdere keren echt geraakt. Ze begint mij steeds vaker af te blaffen terwijl ze dat nooit deed. Als ik dit bespreek met mijn moeder zegt zij dat het er allemaal bijhoort en dat het niks met mij te maken heeft en het lijkt dan altijd heel erg alsof ze aan haar kant staat, ik geef dan ook aan dat ik wil weten wat ik moet doen en dat ik geen inzichten vanuit een burn-outer wil om zo even te zeggen maar dan vind ze mij egoïstisch.
Ik weet dus echt niet hoe ik Anna moet helpen en wat ik er mee aanmoet, soms vraag ik me zelfs af of we nog wel beste vriendinnen zijn.
(sorry trouwens als dit verhaal heel warrig is, ik heb gewoon opgeschreven wat er naar boven kwam dus ik hoop dat je het een beetje snapt)
groetjess