Heyy, ik ben een meisje van 13.
Ik heb last van paniekaanvallen, hyperventilatie aanvallen en ik doe aan zelfbeschadiging. Ik heb ook PTSS, door huiselijk geweld. Mijn beste vriendin heeft dezelfde klachten, maar ik raak steeds geïrriteerd door haar. Zij wil eigenlijk alle aandacht en ze vertelt haar hele levensverhaal door aan iedereen. Vorig jaar in de eerste klas, toen vertelde ze me gelijk dat ze met deze problemen kampt. Ik heb heel lang gewacht met mijn 'verhaal’ aan haar vertellen, maar ze was steeds heel negatief en ik sta al 5 jaar in de wachtrij voor een behandeling, maar zij vindt dus dat 2 maanden al lang is dat blijft ze herhalen. Alleen maar gezeur. Het lijkt alsof ze ervan geniet om haar problemen aan random mensen te vertellen.
Ik heb het haar eigenlijk alleen verteld omdat ik wilde dat ze ophield met zeuren. Het enige waar we over praten is haar gevoelens en dus draait het allemaal om haar. Terwijl toen ik haar mijn verhaal vertelde zei ze zelf dat dat van mij 'erger’ was maar verder boeien mijn gevoelens haar niet ofzo. Ik dacht op een gegeven moment aan zelfdoding en ik heb een poging gedaan. Dus ik had haar geappt om afscheid te nemen. Mijn moeder had me wel tegengehouden. Ik kijk daarna op m'n telefoon, had ze me vol gespamt met dat ik het niet moest doen enzo, daar geef ik haar wel gelijk in trouwens. En niet alsof dat ging helpen, ze reageerde 45 minuten later. Ik weet dat ze wel gewoon op haar telefoon zat, ze is zo'n beetje TikTok-verslaafd. Maar de volgende dag begon ze weer over haar eigen problemen.
Ik dacht dat ze hierdoor zou begrijpen dat ook ik last heb van dingen en dat ik ook met shit moet dealen. Maar nee hoor, blijkbaar merkt ze het pas als ik echt dood ben. Misschien zelfs dan niet… Ze is steeds zo verschrikkelijk negatief, dat het mij ook niet meer lukt om positief te denken. Ja, we zijn allebei geen ochtendpersonen, maar zei gaat dan met haar hoofd op de tafel en zegt freaking droog en dat honderd keer ongeveer: 'ochtend'. Ja jammer dat jij zo negatief denkt, maar laat anderen dan een gewone dag hebben ofzo? Of als ze iets niet begrijpt, dan leest ze de vraag bijvoorbeeld niet nog een keer, nee, dan zegt ze: 'huh???’ en dat doen ook 200000000000 x .
Het is ook bijvoorbeeld dat als we elkaar zien, dan begroet ze me niet eens maar dan begint ze elke dag te zeiken over dat ze te laat was vertrokken, terwijl ze 5 minuten van school woont!
Ik snap dat dit gedrag wat zij vertoont ook te maken heeft met haar mental health maar het begint me echt dwars te zitten, heeft iemand advies?
Bedankt voor het lezen, sorry voor het lange bericht haha :)
xxx
