Hoi allemaal,

ik ben al sinds mijn 3e bevriend met I. We zaten bij elkaar op de basisschool en ging als enige 2 van ons groepje samen naar de middelbare.

Op een gegeven moment kwam D erbij. Eerst ging ze met iemand anders om, maar later kwam ze bij mij en I. Dit ging een tijdje goed, totdat ze in een keer veel met z’n 2en gingen. 
het is eigenlijk haast alsof I van me af wordt gepakt zegmaar door D. Ze doen nog wel aardig tegen me en we zitten altijd met z’n 3en op school, maar bellen, afspreken  en weet ik veel doen ze met z’n 2en. 

Ik word voor mijn gevoel enorm buitengesloten. Mijn moeder en zus zeggen dat het echt mijn gevoel is, maar ik vind het zó vervelend. Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen mening niet meer mag hebben want als ik iets zeggen word ik voor m’n gevoel afgekraakt en is het 2 tegen 1. Het is alsof ik m’n eigen leven niet meer heb, maar steeds denk aan hun en wat zij doen: ‘appen ze nu met elkaar?’ ‘ze zijn vast aan het bellen’. 
 

ik ben de sociaalste niet en heb verder niet echt iemand, vooral niet in de klas, dus vind nieuwe vrienden maken ook heel lastig. Ik ben er echt klaar mee.