Hoi,
Ik ben 15 jaar oud en sinds begin vorig jaar ben ik gediagnosticeerd met een combinatie van anorexia en boulimia, een depressie stoornis en autisme en ben sinds dien dan ook hiervoor in behandeling. Maar ik heb deze klachten eigenlijk al veel langer maar wist het gewoon goed te verbergen. Maar toen mijn ouders hierachter kwamen begon ik een lang proces tot dat ik uiteindelijk terecht kwam bij de behandelaar waar ik nu zit.
Maar sinds ik mijn diagnose heb gehad hebben mijn ouders het nergens anders meer over, elk gesprek dat we voeren komen we op een of andere manier terecht op mijn mentale gezondheid. Ook zegt mijn moeder meer dan een keer per dag dat ze mij niet meer aan kan en dat mijn situatie haar ongelukkig maakt en ze voelt dat ze vast zit in ons huis vanwege mijn depressie. Mijn vader zelf heeft gezondheidsklachten en een vorm van depressie en word om de kleinste dingen boos. Als ik thuis kom is het meestal meteen kritische op iets wat ik heb gedaan en is er constant ruzie omdat “ ik mijn emoties niet goed genoeg deel “ , dit is soms moeilijk omdat ik zo moe ben en me gewoon niet lekker voel dat ik gewoon niet kan praten. Ook zien we all gezamenlijk om de week een familie therapeut naast mijn gewone therapie.
Ik hou enorm van mijn ouders en ben ze ook heel dankbaar maar heel eerlijk gezegd trek ik het gewoon echt oprecht niet meer en ik wil mijn ouders niet ongeluk maken en terug houden in hun leven en zo voelt het wel op het moment. Ik begrijp waarom ze me niet aankunnen of niet weten hoe e zich rond me moeten maken, maar dit geeft me een enorm schuldgevoel wat niet helpt met de rest van mijn situatie en het voelt constant dat alles mijn fout is.
Weet iemand misschien iets over een woongroep of organisatie waar ik contact mee kan opnemen die mijn tijdelijk ergens kunnen plaatsen.
Heel erg bedankt alvast en wens iedereen een fijne dag
- Madelief
