Vandaag zat ik first dates te kijken en besefte ik me: volwassenen zijn niets meer dan opgegroeide kinderen. Voor mij is dit een pijnlijke realisatie omdat ik kinderen onuitstaanbaar vind, en eigenlijk dus alle mensen. Wat ik bedoel met bovenstaand statement is dat ik in alle volwassenen binnen twee seconde een kind kan herkennen, en me hier aan kan ergeren. Je zal wel denken: wat moet dit persoon leuk en gezellig zijn op feestjes…) en je hebt gelijk, dat ben ik ook zeker niet. Ik irriteer me dood aan iedereen en het jammere is dat ik niemand hiervoor op kan aanrekenen behalve mezelf… ik ben toch echt het probleem, het ligt aan mij. JAMMER! Blijkbaar is er iets goed mis met mij, soms worden mijn oogleden en mijn hoofd namelijk oooooontzettend zwaar als ik ook maar twee seconden door mijn school loop en rondkijk naar de kinderen die er lopen, of op een familiefeest toekijk hoe de volwassenen zich uitsloven voor elkaar. Dan vind ik het eigenlijk uiterst triest allemaal hoe iedereen zich gedraagt en wat het precies is dat mij zo laat voelen kan ik na vele pogingen nog altijd niet onder woorden brengen. Als ik echt goed naar mensen kijk dan heb ik het gevoel dat ik echt heel ver weg wil vliegen net als het meisje Viegeltje uit de film Iep. Ik wil zo graag wegvliegen zoals Viegeltje dat deed. 

bedankt voor het nemen van de tijd voor het nemen van een kijkje in mijn hoofd, hopelijk heb je genoten maar waarschijnlijk niet want ik geniet zelf al niet eens van mijn eigen gedachten. De mazzel!