Hey @j.sr.vd! 

Dat had ik ook! Ik voelde me toen onzeker over mijn gender en wou niet aan mezelf toegen of ik transmeisje was of niet, dat ik eerst 'bewijs' nodig had van een pyscholoog en dan het pas echt zou zijn als ik dat 'bewijs' zou hebben.  Bij mij is het gevoel vanzelf weer weggegaan door zelf onderzoek. Dat ik ging kijken hoe ik me comfortabel voel. 

Je moet gewoon kijken wat je echt wil, en dan moet je heel eerlijk met jezelf zijn ook als het je niet bevalt. Meer advies kan je niet geven. Maar je komt er wel uit!

Liefs Caiya

Ik herken dit wel... tja tis moeilijk in te schatten. Hoe je het beschrijft klinkt niet dom, juist best logisch! 

Kan je er over praten met je ouders of vrienden? Of begin anders een dagboek (heb ik ook), dan kan je je gedachten op een rijtje zetten en redeneren waar je gevoelens vandaan komen. Dan kan je jezelf alsnog beter laten voelen, voordat het echt erger wordt.

En dan kan je later misschien overwegen te vragen voor een psycholoog. Ik bedoel, er is een reden dat je een coach hebt, toch? Ik weet niet de context, maar als dat soort hulp niet voor jou is, kan je vragen of je een psycholoog kan uitproberen.

Ik heb ook trouwens wat vragen terug op jouw vragen. Wat vertel je je coach over hoe je je voelt? Is er niks om te klagen in jouw leven terwijl er tegelijkertijd ook niet veel goeds is? Betekent ongediagnostiseerd dat er niets met je is? En als bevestigd is dat er geen diagnoses voor je kloppen, kan er dan helemaal niks mis met je zijn? (Hoef je niet te beantwoorden, ze zijn ter illustratie)

Etc. Etc. Wees ook kritisch op jouw gedachten! Als je ze opschrijft is dat trouwens veel makkelijker…

En misschien is er niks aan de hand en ben je gewoon een puber, maar je mag nogsteeds nadenken over hoe je je voelt.

(Tot zover het zoveelste advies die ik op dit forum geef, dat random ook validation voor mezelf is)