De Kindertelefoon.nl

Hey,

Waarom vind je het zo moeilijk om het je ouders te vertellen? Als je dat weet, wordt het misschien makkelijker om het te vertellen, omdat je kan proberen om die reden aan te pakken.

Daarnaast zou je ook nog kunnen overwegen om het je therapeut te laten vertellen aan je ouders. Dat scheelt jou die stress. Je kan hier eventueel bij zijn, maar dat hoeft niet. 

Je rent nu eigenlijk weg voor de confrontatie. Denk je dat je nu echt tegen de stap aanloopt om het je ouders te vertellen of dat je hiermee onbewust je therapie uitstelt? Nu ben ik gelukkig nooit verkracht en/of aangerand, dus ik weet niet hoe het is om te dealen met die trauma's. Wel weet ik hoe het is om te dealen met angsten en depressie. Als je niks doet, wordt het ook niet beter. Dingen die ertoe doen zijn eng. Het is belangrijk om wel deze stap te zetten. Het voelt nu misschien makkelijker om het te negeren, maar er komt een moment dat je het niet meer kan negeren en al je gevoelens exploderen. Je bent onder goede begeleiding. Zij weten dat je angstig bent rondom je behandeling en hiermee kunnen ze jou helpen! 

Ik zou proberen om je therapeut te laten weten dat je het vervelend vindt dat ze je pusht. Misschien kunnen jullie samen kijken hoe jullie het kunnen aanpakken om je ouders te vertellen, zodat jij je nog steeds veilig voelt.

Gr. Pin

Hey 

Ik zit zelf in therapie en weet hoe kut het is om het aan je ouders te zeggen maar het kan je wel opluchten ik deed het bv met briefjes in het begin omdat ik bang was om te praten misschien helpt dit ook voor jou.  De tekst is verwijderd omdat deze in strijd was met forumregel 6.

Groetjes en sterkte

Bedankt voor je reactie! Ik heb nooit anders gedaan dan weg te rennen en dat weet mijn therapeut ook dus toen ik vroeg of we eerst de familietherapie (die was al gepland) af te wachten mocht dat niet. Het liefst wilde ze dat ik het meteen deed maar ik kan dat niet. Hoe harder iemand me terug probeert te trekken hoe harder ik ga rennen. Als zij mij laat inzien dat het echt zin heeft dan word het makkelijker. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen, om meerdere reden. Reden 1: mijn vader.. de eerste x dat ik verkracht was op mijn 4e deed ie er alles aan om de dader te vinden en te vermoorden. Nu de 2e x weet ik wie het was en hij weet ook waar hij woont dus ben bang dat er nare dingen gaan gebeuren. Reden 2: ze gaan overbezorgd doen. Ik mag niet meer met jongens die ze niet kennen daten en niet meer uitgaan enzovoort. Reden 3: Mijn ouders gaan zich schuldig voelen (ik ken ze langer dan vandaag) Zij konden er niks aan doen , maarja zo zijn mijn ouders nou eenmaal en wil hun dat schuld gevoel niet aan doen. Ik spring nog liever voor de trein dan dat ik dit vertel. 

Ja ik heb het ook geprobeerd via een brief maar die heb ik na het schrijven meteen versnipperd want vond dat te onpersoonlijk. Maar bedankt voor de tip!

Hi,

Sorry dat ik nooit meer heb gereageerd! Het mailtje dat er een nieuwe reactie was is op een hoop met andere mailtjes gekomen en toen ben ik 'm helaas uit het oog verloren…

Hoe gaat het nu met je en met de therapeut kwestie?

Wat me opvalt is dat de redenen om het je ouders niet te vertellen allemaal om je ouders gaan. Je houdt rekening met hun gedrag en hun gevoel, terwijl je eigenlijk in jouw situatie alleen aan die van jou zou moeten denken. Dat is namelijk al moeilijk genoeg, niet? Wat zou jij willen? Zou je met je ouders willen praten?

Ik snap best dat het moeilijk is om dat te scheiden van de mogelijke reactie van je ouders, maar ik wil je toch vragen om dat te doen. Hun reactie is alleen maar bezorgdheid en hun wil dat jij gelukkig bent. Je zou ook aan je therapeut kunnen vragen om eens met je ouders te praten als ze idd deze dingen gaan doen/voelen. Therapeuten bieden vaak ook opties aan ouders om te praten. Dat kan ze erg helpen om te leren hoe ze zich het beste kunnen gedragen om jou te ondersteunen. (Heeft mijn moeder heel erg geholpen, zij deed ook heel bezorgd enzo.)

Gr. Pin

Heyy ,

Lange tijd geleden dat ik dit topic heb geopend. In die tijd is er ook veel gebeurd rondom deze situatie. 
Mijn huidige vriend wist ook van de situatie af en dat ik het mijn ouders niet durfde te vertellen. Uiteindelijk is het hem toch gelukt om mij over te halen en naar mijn ouders te stappen. Ik heb me helemaal kapot gejankt, maar kreeg verrassend van hen geen enkele reactie . Ze zeiden alleen dat ze het vervelend vonden en veder was er geen emotie te zien. Nu denk je waarschijnlijk ‘nou goed toch? heb je daar ook geen last van’ maar ik merkte in de tijd daarna dat dat me nog meer pijn deed. Ik wist niet goed of het duidelijk was overgekomen of dat het hen gewoon niet boeide. Met deze gevoelens heb ik toen mijn therapeut terug gemaild. 

Na lang gepraat te hebben heeft de therapeut ons ingeschreven voor systeem therapie (familie therapie).  Er zijn het verleden ook al dingen thuis fout gegaan en er waren nog veel vraagtekens van mij naar mijn ouders maar ook andersom. Dit proberen we nu bij systeem therapie op te lossen. Ik leer veel over het gedrag van mijn ouders en zij over mijn gedrag. Het is nog geen perfect family maar dat hoeft van mij ook niet perse.

Hierbij wil ik jullie allemaal heel erg bedankt en het topic ook afsluiten. 

xxx

Wow wat knap van je om 't te delen! Ik ben zo blij voor je dat jullie nu stappen zetten met die systeem therapie!! Thx voor het delen, een einde als dit is altijd fijn om te lezen! :)