Hoi! Madelief weer hier! 

Ik heb therapie met mijn pleegmoeder en pleegvader.. Altijd als er iets mis met mij is zien ze het niet aan me en uiteindelijk als ik dan word aangesproken dan denken ze dat ik alles erbij verzin..

Ik vertrouw ze niet goed en ik ga ook Theraplay doen om ze te leren vertrouwen.. Alleen ik hoef ze niet te vertrouwen denk ik want ik vind het eigenlijk onzin dat ik hier zit.

Ik had ook heel vaak tegen mijn moeder gezegd dat ik weg ging lopen omdat mijn pleegouders hier allemaal rare regels hebben, zoals dat ik elke dag 3 uur naar buiten moet terwijl ik me niet goed in mijn vel voel als ik naar buiten ga. Wat ik de vorige keer was vergeten te zeggen was dat mijn moeder toen ik 10 was elke dag wel in bed lag.. Ik at ook wel elke dag pizza of patat (klinkt best lekker)

Mijn moeder rookt ook nog dus we kwamen uiteindelijk met een geldtekort.

Ik kreeg tweedehandse kleding van een familie die mij en mama steunde.

Vorige keer vroeg mijn pleegmoeder aan mij, Madelief wat zal je wens zijn als je nu kon wensen. Ik zei terug naar mama, want dat is wat k wil. Ik woon best verweg van mijn moeder vandaan. 1,5 uur fietsen en ik heb het er wel voor over maar alsnog omdat nu de scholen dicht zijn en ik online les heb is het niet handig. Dus ik moet wel met mijn oma gaan (ik ben om de week 1 dag bij oma)

Ik zal zo graag weer bij mama willen wonen. En  ik word ook elke keer boos als ze zeggen dat het niet kan. 

Ik geloof nogsteeds dat het wel een keertje zal kunnen.

Anders ga ik gewoon bij begeleid wonen op mn 16e.

Ik wil gewoon weer terug naar mijn moeder! 

Ik mag er echt niet meer wonen maar het is te lastig om te accepteren..

Heeft iemand tips om hierover te praten met mijn pschychiator?

Ik kan namelijk nooit een gesprek goed starten over dit onderwerp..

xxo Madelief (13 jaar) (2e klas)