Ik ben een meisje van 16 jaar. Ik heb een erg moeilijk verleden gehad waar niemand (los van familie) iets van af weet. Ook heb ik het erg moeilijk thuis. Ik heb vaak ruzie en wordt veel gemanipuleerd, gechanteerd en soms bedreigd.

Ik vind het erg moeilijk om over mijn gevoelens te praten. Ondanks dat het al 5 jaar slecht met me gaat heb ik toch elke dag een lach op mijn gezicht, ongeacht hoe ik me voel.

Op de basisschool was ik nog best open over mijn problemen. Ik had een keer een gesprek met een juf. Ze gaf me het gevoel dat ik haar volledig kon vertrouwen, wat ik ook deed. Uiteindelijk was alles bij de directeur beland en voelde ik me zwaar veraden. Sinds dat moment heb ik hele erge vertrouwingsproblemen. Ik vertrouw letterlijk niemand.

Ik zit nu in de vierde btw en de problemen bleven ophopen. Dit jaar had ik een docente. Deze docente had blijkbaar vermoedens dat het niet zo goed met me gaat. Ze vroeg vaak hoe het gaat en ik bleef lachen en zeggen dat alles goed gaat. Ik heb vaak dagen dat ik me erg somber voel en geen zin heb in het leven. Op een van deze dagen appte ze me om te vragen hoe het ging en ik voelde me zo slecht dat ik voor het eerst vertelde dat ik me slecht voel. Hier had ik later erg veel spijt van dus ik bleef daarna tot een van de laatste weken weer doen als of er niks aan de hand is.

Dit hield ik vol tot aan mijn mondeling (waar ik erg tegen op zag, aangezien ik haar eigenlijk wilde ontwijken). Ik weet niet wat er gebeurde, maar na mijn mondeling begon ik opeens te vertellen over mijn verleden en heden. Ik sprak wel zo'n 20 minuten over wat me allemaal dwars zat. Uiteindelijk hadden we later op die dag na mijn toetsen nog zo'n anderhalf uur gesproken .

Ik praat normaal nooit over mijn gevoelens, omdat ik gewoon weg niemand vertrouw. Nadat ik 'mijn hart had gelucht ofzo' voelde ik me heel goed. Ik was blij dat ik eindelijk een keer de waarheid had verteld. Maar toen ik thuis aankwam begon ik eigenlijk na te denken over wat er allemaal kan gebeuren als ze naar mijn ouders zal gaan (aangezien het vooral over hen gaat). Ik besefte dat het veel te riskant was om met haar te praten. Ze heeft trouwens wel gezegd dat ze het nooit door zou vertellen, maar je weet maar nooit.

Gelukkig was het schooljaar al bijna voorbij dus ik hoefte haar alleen de laatste week te ontwijken.
Ze raadde tijdens het gesprek aan om naar een psycholoog te gaan en ze zei dat ik als er iets was dat ik altijd met haar kan praten. (Het aankomend jaar zegmaar)

Alleen nu zit ik dus echt met een dilemma. Ik weet dat ze erg blij is dat ik de waarheid heb verteld en dat ze me graag wil helpen in het nieuwe schooljaar. Ook verwacht ze waarschijnlijk dat we vaker erover gaan praten. Alleen ik vind het dus erg fijn om met haar te praten, maar ik vind het te riskant.

Ik heb dus besloten om school en mijn thuissituatie gescheiden te houden. En te doen alsof alles weer helemaal goed gaat. (Al ga ik echt kapot van binnen) Ik vraag me af of dit de goede keuze is of niet?

*Sorry voor dit lange bericht en bedankt voor het lezen.