Hi Phre4kje,

jazeker, herken ik dat. Alleen word ik niet verliefd op meisjes maar op jongens (en ik ben ook een jongen). Mijn laatste crush is een jongen die bij de Lidl werkt. Ik zag ‘m voor het eerst rond Sinterklaas (nu 6 weken geleden). Ik liep de winkel binnen en dan kijk ik automatisch ff wie er achter de kassa zit en wie er aan het vakken vullen is. Je weet maar nooit, toch?

Daar zat hij, achter kassa 3 en hij had gelijk mijn aandacht. Ik was nog wel een eindje van hem af, maar liep gelijk richting hem. Onze blikken kruisten elkaar. Bingo. Locked in, . Zo leek het iig. Het leek best lang te duren, maar het was miss een seconde. Maar wel langer dan bij een willekeurige blik, eentje die je iemand normaal gesproken geeft. Een klant vroeg zijn aandacht en hij ging verder met zijn werk.

Ik had nu een missie. Het was nu meer dan gewoon even een boodschap doen, geworden. Ik moest op een zo ‘onopvallend mogelijke’ (haha) manier een goede indruk achter laten bij hem. Mijn hersens gingen in high speed en allerlei scenario’s vlogen door mijn hoofd. Het liefst zou ik ‘m gelijk om zijn nek vliegen en kussen, maar dat plan had ik gelijk maar ff een ‘no go’ gegeven. In een volle winkel zou dat toch nooit het gewenste effect hebben. Ik ging maar even een rondje door de winkel lopen. Af en toe kwam hij weer in mijn gezichtsveld. Het grootste gedeelte was hij gewoon bezig met zijn werk en had hij vast geen idee dat ik nog in de winkel was. Ik was wss nu nog een ‘nobody’ voor hem. Ik moest dat veranderen en dan op een manier zodat hij positief aan mij zou terug denken.

Ik wilde eerst heel snel, grote stappen maken, maar dat werkt natuurlijk niet. Dus, ging ik voor de meer subtiele aanpak. Ik besloot bij zijn kassa af te gaan rekenen. Bij andere kassa’s waren de rijen korter en de boodschappenkarren leger, maar ja. Dat nam ik voor lief. Des te meer tijd had ik om naar hem te kijken. Ik had maar snel even een pakje AAA batterijen gepakt om toch iets af te rekenen. Niet dat ik die ‘power’ zelf nodig had, maar toch. Even praktisch: batterijen komen altijd wel van pas. Ik ben ook wel eens thuis gekomen met de meest waardeloze producten, die ik helemaal niet nodig had of lekker vond. Dus, ik had ondertussen wel geleerd van gemaakte fouten in het verleden.

Ok, ik stond daar met mijn batterijen. Mensen keken me vreemd aan dat ik in die lange rij ging staan. Tot mijn grote teleurstelling lieten mensen mij ook nog eens voor gaan. K*t, nou heb ik minder tijd om naar hem te kijken, maar als ik niet voor zou gaan, zou ik heel raar overkomen en dat wilde ik ook niet natuurlijk.

Hij keek af en toe in mijn richting, op één of andere manier leidde ik hem af, denk ik. Eerst keek hij rond, zonder dat hij echt naar me keek. Maar, toen ik de mensen voor me bedankte dat ik voor mocht (eigenlijk was ik  ‘pissed’ op ze ) bleef hij me weer even aankijken. Ik glimlachte naar hem en zei zoiets als, ‘nou dat schiet lekker op zo’. Hij lachte even terug en ging verder met boodschappen scannen.

Nu stond ik best wel al dicht bij hem en kon ik hem eens goed bekijken. Cool haar. Mooie blauwe ogen. Lekker sportief lichaam. Wauw, best mooie, gespierde armen en borstkas, zonder dat het een bodybuildertype is, want die hoef ik niet. Ik dus bedenken, hoe komt zo’n jongen aan zo’n bovenlichaam. Tegelijkertijd dacht ik ook ‘en hoe kom ik aan zijn bovenlichaam’ . Ik wilde hem wel graag ff aanraken, maar dat kon natuurlijk niet. Wat een lichaam. Misschien doet ie wel turnen ofzo. Ik zag hem in een flits in gedachten al in zo’n turnpakje oefeningen doen. De rest van zijn lichaam kon ik niet zien, want hij zat achter de counter.

Ik ging me concentreren op zijn handen en op zijn vingers. Zo mooi slank en verzorgd, allemaal. Mijn fantasie sloeg op hol over wat hij allemaal met die vingers/handen kon doen. Maar ik moest me cool houden en geen verkeerde indruk maken, anders was het voor eeuwig verpest. Dat denk ik dan op zo’n moment. De mensen om me heen, denken wss alleen, ‘ben ik niks vergeten voor het avondeten ofzo.’ Maar deze jongen niet. Die zag zijn snack al voor hem zitten. Binnen handbereik. Maar we kenden elkaar helemaal nog niet. Ik zeg ‘nog niet’ omdat ik altijd overal het positieve in zie. Er zijn altijd mogelijkheden.

Back to reality. De klant voor me ging afrekenen en ik was dus bijna aan de beurt. Play it cool, dacht ik. De klant moest, zoals de meeste klanten, zucht, eerst nog ff zijn portemonnee onderuit de tas vissen en kijken of ie genoeg geld bij zich had. Normaal word ik daar altijd een beetje geïrriteerd door, maar nu had ik ff weer wat meer tijd om naar hem te kijken. Hij keek ook ff rond en we lachten naar elkaar en ik maakte met m’n hoofd zo’n beweging van ‘t is weer zover. Weer eentje die zijn geld nog moet zoeken’. Hij begreep wat ik bedoelde en hij kon zijn lachen bijna niet inhouden. Maar hij herpakte zich en zei vriendelijk ‘wilt u de kassabon’ tegen de klant die ‘eindelijk’ afgerekend had.

Het kon natuurlijk ook , dat hij dacht wat een rare gozer heb ik nou bij mijn kassa staan, maar ik vond mijn fantasiegedachten over de situatie prettiger.

Dat pakje batterijen was snel gescand en uit gewoonte betaalde ik snel met mijn bankkaart. Hij zei nog ‘fijne dag’ en ik ‘jij ook’. Hij was vriendelijk en glimlachte nog even. Dat voelde al heel speciaal, maar aangezien het een aardige jongen is, doet ie dat natuurlijk bij elke klant. Daar wilde ik natuurlijk liever niet aan denken. Voor ik het wist, stond ik weer buiten.

Ik dacht gelijk ‘wtf, wat een lekkere jongen’. Maar in diezelfde seconde werd ik weer in de realiteit getrokken. Allerlei doemscenario’s spookten door mijn hoofd: Hij heeft een vriendin en haat homo’s. Hij lacht naar iedereen en dus ook naar mij. Hij weet nu al niet meer wie ik ben. Ja en eigenlijk was dat natuurlijk ook wel een beetje zo.

Ik was ‘on a high’ en hij deed gewoon zijn werk. Wat kon ik nog doen, zodat hij mij de volgende keer (want als het aan mij lag, ging die volgende keer er zeker komen) positief zou herinneren. Het zou een beetje raar zijn om nu gelijk weer naar binnen te gaan om nog iets te kopen en af te rekenen bij hem. Wat kon ik doen.

Mijn fiets stond buiten (ofc , wie neemt er nu zijn fiets mee de winkel in), ik bedoel voor de winkel in een fietsenrek. Ik kon natuurlijk net doen, alsof ik op een vriend stond te wachten. Ik ging op mijn fiets zitten en leunde een beetje tegen het raam van de winkel aan.

Meestal zijn dat niet de meest doordachte  plannen van mij, zoals al snel zou blijken.

Ik zit dus op mijn fiets , tegen het raam, in de buurt van zijn kassa. Iig binnen kijkafstand. Now what. Mijn telefoon gaat, maar die krijg ik niet uit mijn broekzak, zolang ik op mijn zadel zit. Ik ga ff op mijn trappers staan en verlies mijn evenwicht en mijn stuur komt met een knal tegen het raam en ik val op de grond.

Lekker bezig M&M’s.

Natuurlijk ging dat niet ongemerkt voor ongeveer ‘iedereen’ in de winkel. Even later stond ik weer op en de halve winkel was kennelijk in afwachting of ik überhaupt nog weer op zou staan. Het raam was niet tot op de grond, dus vanuit de winkel kon niemand me zien, zolang ik op de grond lag. Zodra ik met mijn hoofd weer voor de ruit verscheen, zag ik dat mijn dreamboy van achter de kassa al naar het raam was gerend (dat zou het mooiste zijn, natuurlijk) of gelopen (veel waarschijnlijker) om te kijken wat er aan de hand was. Hij maakte een beweging met zijn duim, zo eerst naar boven  en toen naar beneden , met daarbij een vragende blik. Ik stak mijn duim op  en probeerde naar hem te glimlachen , hoewel ik mijn pink (dacht ik) op minstens 5 plaatsen gebroken had. Ik klom weer op mijn fiets en fietste langzaam uit zijn zicht. Hij draaide zich om en ging weer richting zijn kassa.

Dat was niet zoals ik het bedacht had, maar hij zou me nu zeker wel herinneren, dacht ik. Ik hoopte hem natuurlijk weer snel te zien, maar op de keren dat ik in de winkel kwam, zag ik hem niet. Toen was het kerstvakantie en ging ik 2 weken op vakantie. Ik dacht echt heel vaak aan hem, maar beetje bij beetje, zakte dat gevoel wat weg. Niet helemaal, maar de realiteit was ingezonken. Hij was sws te leuk om niet een vriendin of vriendje te hebben. Ik troostte me nu maar met de gedachte dat we toch even een moment speciaal voor ons samen hebben gehad.

Al met al, in de rij staan, afrekenen en op mijn bek gaan, heeft nog geen 5 minuten geduurd, maar toch. Ik zou hem nooit vergeten, had ik bedacht, maar ja, zou ik hem ooit weer zien?

Dat is dus wat ik meegemaakt heb. Een soort van liefde op het eerste gezicht. Het was te mooi om waar te zijn, of niet?

Ik herken dus wel dat gevoel dat jij ook hebt en ook wel ‘hoe nu verder?’. Moet je nog tijd steken in deze ‘onmogelijke’ liefde of moet je het koesteren als een mooie herinnering en verder gaan met je leven. Ga je je tijd steken in een grote teleurstelling of levert het miss toch iets moois op? Gedachten spoken door je hoofd.

Er is nog wel een vervolg op mijn verhaal. Ik kan het later nog wel typen, als je er benieuwd naar bent.

 Hoe is de laatste stand van zaken bij jou? Ik zou, denk ik, proberen het contact warm te houden en voorzichtig wat uit te breiden. Dus, voorzichtig een gesprekje aanknopen op school met als doel om een keertje af te spreken of samen te werken voor school ofzo. Zolang je maar meer tijd met haar door kan brengen. Je verwachtingen niet al te hoog gespannen zetten, anders valt het tegen. Gewoon een leuke omgang met elkaar is al beter als waar je nu ben, toch? Kijken welke kant het op gaat. Deze kans mag je niet zonder meer laten schieten. Hebben jullie gezamenlijke vrienden ofzo? Ik snap natuurlijk wel dat je alleen haar wilt, maar soms bereik je je doel makkelijker via een omweggetje.

Ik hoor/lees het wel en ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.

Groetjes,

M&M’s

hahaha, ik ben nou eenmaal niet zo handig soms 

thnx voor je reactie

ik ga nog wel een vervolg schrijven, maar eerst even slapen , voordat ik weer ergens neer val 

Groetjes,

M&M's