Hey,
Ik ben al een aantal jaar in therapie voor mijn depressie. Mijn psycholoog weet niet meer hoe ze me nog moet behandelen dus ik heb sinds een tijd een nieuwe begeleider die me vooral praktisch gaat helpen. Mijn depressie is best wel erg en ik heb geen vertrouwen in mijn nieuwe hulp. Ik heb het idee dat ik het oprecht niet aan kan. Ik heb wel vaker moeite gehad als ik van hulp moest wisselen maar ik heb me nog nooit zo hopeloos gevoeld als nu. Ik heb het al vaker met mijn psycholoog hierover gehad maar zij denkt dat dit me wel helpt. Ik heb die nieuwe begeleider nu al een aantal maanden (naast mijn psycholoog). Binnenkort stop ik helemaal bij mijn psycholoog en ik ben zo bang voor mezelf.
Ik weet niet wat ik nog kan doen. Als ik er überhaupt aan denk dat ik alleen nog hulp van die begeleider krijg dan raak ik al in dikke paniek. En om eerlijk te zijn zie ik het sowieso niet meer zitten met mijn depressie. Ik had altijd wel enigszins nog zin in de toekomst. Maar dat is ook weggeëbd. Ik vind de "leuke" dingen niet meer opwegen tegenover de moeite die ik ervoor moet doen. Ik wilde eerst echt heel graag kinderen maar zelfs daar kijk ik niet meer zo naar uit.
Ik had een tijdje terug ook echt een lastige afspraak waarin ik brak en mijn best moest doen om niks te zeggen waarvan ik spijt zou krijgen. Ik heb mezelf vroeger weleens 'gesneden' (niet diep) maar dit heb ik nooit tegen mijn psychologen gezegd want ik weet niet of ze dat geheim mogen houden. Weet iemand dat toevallig? Ik heb nu weer neigingen om te beginnen. En ik zit op het punt dat ik niet meer wil leven. Ik zeg niet dat ik dood wil en anders zou ik daar niks mee doen. Ik heb gewoon geen zin meer om te leven en ik zie niet in hoe het nog goed zou kunnen komen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik dit kan bespreken met mijn psycholoog of begeleider. En nu ben ik ook bang dat ze dit niet serieus nemen en het alleen zeg omdat ik niet weg wil bij die psycholoog. Maar ik ben zo onwijs wanhopig en bang. Zolang ik politiek correct blijf (dus niet zeg dat ik het niet meer zie zitten) gaan ze niks doen. Mijn begeleider vroeg me vandaag ook al of mijn psycholoog ooit een uitspraak heeft gedaan over of de depressie nog wel (helemaal) weg kan gaan.
Zijn er hier mensen die genezen zijn van een (zwaardere) depressie? Ik wil absoluut niemand triggeren ofzo, maar ik vind het me nu lastig om voor te stellen dat dit hele gedoe het straks waard is. Het klinkt super stom maar als ik naar mijn omgeving kijk dan lijkt 'geluk' overrated, alsof iedereen doet alsof ze gelukkig zijn maar dat het eigenlijk best wel tegenvalt.
Ik weet niet of jullie hierop reacties hebben of zelf ervaringen hebben waar ik misschien iets aan heb.
Bedankt voor het lezen in ieder geval!
Bladzijde 1 / 1
"Het klinkt super stom maar als ik naar mijn omgeving kijk dan lijkt 'geluk' overrated, alsof iedereen doet alsof ze gelukkig zijn maar dat het eigenlijk best wel tegenvalt."
Wow dat is zo verschrikkelijk waar. Althans, dat is ook echt precies wat ik denk.
Heb je wel eens van de term depressief realisme gehoord? Dat is een hypothese die er van uit gaat dat mensen met een (lichte) depressie een realistischere kijk op de wereld hebben dan mensen zonder depressie. Vet interessant als je het mij vraagt. Als je googelt in het Engels (depressive realism) krijg je meer hits (mocht je geïnteresseerd zijn).
Terug naar jouw topic.
Ik herken een bepaalde situatie van jou wel. Ik moest in het verleden ook van psycholoog wisselen. Ik mocht de psycholoog waar ik naartoe zou gaan niet en dat gaf ik aan. De eerste psycholoog mocht ik wel, dus zij dachten dat ik het als smoes bedacht om bij m'n oude psycholoog te blijven.
Oké het is toch best wel anders.
Anyway, ik snap je angst. Je volgt zeker al heel lang therapie? Ik had op gegeven moment in mijn leven iedere week, minstens een jaar lang (wss langer), op dezelfde tijd een gesprek met dezelfde vrouw. Het was heel gek toen dat wegviel. Ook wel een beetje beangstigend.
Je hebt momenteel geen makkelijk leven. Eentje die je maar net weet te handhaven. Als er dan een pilaar wordt gesloopt, ben je bang dat je instort. Echter heb je misschien niet door dat je met deze psycholoog nieuwe pilaren om haar heen hebt gebouwd, waardoor haar steun overbodig is geworden.
Maar ja, pilaar is pilaar. Wat als ze bij 't slopen nu de andere pilaren meenemen? Er kan van alles fout gaan!
Daarvoor heb je die begeleider. Ze staat er nu wel stom bij als en hijskraan, maar die kan straks handig van pas komen.
Oké genoeg metaforen. Het is naar dat je psycholoog zegt van "dit heb je nodig". Ik heb dat ook gehad en soms komt dit niet overeen met wat jij denkt dat je nodig hebt. Ik denk alleen dat we het er allebei over eens kunnen worden dat als je bij je psycholoog blijft, er ook niks gaat verbeteren. Probeer dit nieuwe en als het niet werkt: geef dit aan! Alleen door zo te proberen, kan er iets worden gevonden wat jou wellicht helpt.
Op je vraag of er mensen van een zware depressie zijn genezen? Ik ben in ieder geval niet zo'n iemand. Mijn depressie woont nu zo'n 7 jaar in mij. Yay.
Natuurlijk zijn er wel mensen die er van genezen.
Maar als je dan weer zoals ik bent - iemand die heilig gelooft in het depressief realisme en andere theorieën - dan geloof je weer dat depressie geen ziekte is. Er anders naar kijken kan je soms verlichting brengen.
Gr. Pin
Wow dat is zo verschrikkelijk waar. Althans, dat is ook echt precies wat ik denk.
Heb je wel eens van de term depressief realisme gehoord? Dat is een hypothese die er van uit gaat dat mensen met een (lichte) depressie een realistischere kijk op de wereld hebben dan mensen zonder depressie. Vet interessant als je het mij vraagt. Als je googelt in het Engels (depressive realism) krijg je meer hits (mocht je geïnteresseerd zijn).
Terug naar jouw topic.
Ik herken een bepaalde situatie van jou wel. Ik moest in het verleden ook van psycholoog wisselen. Ik mocht de psycholoog waar ik naartoe zou gaan niet en dat gaf ik aan. De eerste psycholoog mocht ik wel, dus zij dachten dat ik het als smoes bedacht om bij m'n oude psycholoog te blijven.
Oké het is toch best wel anders.
Anyway, ik snap je angst. Je volgt zeker al heel lang therapie? Ik had op gegeven moment in mijn leven iedere week, minstens een jaar lang (wss langer), op dezelfde tijd een gesprek met dezelfde vrouw. Het was heel gek toen dat wegviel. Ook wel een beetje beangstigend.
Je hebt momenteel geen makkelijk leven. Eentje die je maar net weet te handhaven. Als er dan een pilaar wordt gesloopt, ben je bang dat je instort. Echter heb je misschien niet door dat je met deze psycholoog nieuwe pilaren om haar heen hebt gebouwd, waardoor haar steun overbodig is geworden.
Maar ja, pilaar is pilaar. Wat als ze bij 't slopen nu de andere pilaren meenemen? Er kan van alles fout gaan!
Daarvoor heb je die begeleider. Ze staat er nu wel stom bij als en hijskraan, maar die kan straks handig van pas komen.
Oké genoeg metaforen. Het is naar dat je psycholoog zegt van "dit heb je nodig". Ik heb dat ook gehad en soms komt dit niet overeen met wat jij denkt dat je nodig hebt. Ik denk alleen dat we het er allebei over eens kunnen worden dat als je bij je psycholoog blijft, er ook niks gaat verbeteren. Probeer dit nieuwe en als het niet werkt: geef dit aan! Alleen door zo te proberen, kan er iets worden gevonden wat jou wellicht helpt.
Op je vraag of er mensen van een zware depressie zijn genezen? Ik ben in ieder geval niet zo'n iemand. Mijn depressie woont nu zo'n 7 jaar in mij. Yay.
Natuurlijk zijn er wel mensen die er van genezen.
Maar als je dan weer zoals ik bent - iemand die heilig gelooft in het depressief realisme en andere theorieën - dan geloof je weer dat depressie geen ziekte is. Er anders naar kijken kan je soms verlichting brengen.
Gr. Pin
https://www.zorgwelzijn.nl/wanneer-mag-je-het-beroepsgeheim-doorbreken-1671636w/
misschien heb je hier iets aan, dit artikel gaat over beroepsgeheim.
en snijden is geen oplossing, sterker nog het is ontzettend slecht voor je. Het lost niks op, en het is gevaarlijk. Ik hoop dat alles een beetje zijn weg vindt, maar ik ken het gevoel, de prijs die je moet betalen is hoog, maar hopelijk is het het waard. Hou vol!!!
misschien heb je hier iets aan, dit artikel gaat over beroepsgeheim.
en snijden is geen oplossing, sterker nog het is ontzettend slecht voor je. Het lost niks op, en het is gevaarlijk. Ik hoop dat alles een beetje zijn weg vindt, maar ik ken het gevoel, de prijs die je moet betalen is hoog, maar hopelijk is het het waard. Hou vol!!!
Nog bedankt voor jullie reacties.
Er is weer wat veranderd, ik had mijn psycholoog weer benaderd en gezegd dat de begeleider me echt niet goed genoeg kan begeleiden en ik vroeg hoelang ik nog moest wachten voordat ik een andere hulpverlener kon gaan zoeken. De psycholoog had namelijk gezegd dat ik terug naar haar kon komen als het niet ging werken met deze begeleider en dan zou ze me helpen zoeken naar iets nieuws. Ze antwoordde dat ik het lang genoeg had geprobeerd met de begeleider, maar dat het haar toch beter leek als ik met de begeleider ipv haar ging zoeken naar nieuwe hulp, 'omdat het pijnlijker voor mij kan worden als ik het afsluiten langer uitstel'. Nouja, ik heb me de laatste twee/drie weken dus best wel extreem rot gevoeld. Mijn begeleider probeerde me te helpen maar ze gaf toe dat ze me niet op korte termijn kon helpen met mijn depressie, terwijl ik nu echt op het randje zit en juist heel veel nodig heb. Ik snap niet hoe ik nog heb kunnen leven door deze dagen heen. Ik voel me echt heel slecht.
Het pijnlijkste is dat ze weten dat ik toch niks ga doen, dus daardoor vinden ze de ernst van de situatie niet zo hoog. Terwijl ik niet kan uitleggen hoeveel pijn ik nu voel. Ik zou willen dat ik kon stoppen. Maar ik heb nu echt geen keus, want er is al zoveel rotzooi gebeurt de laatste tijd binnen mijn familie en met vrienden. Ik kan ze dat echt niet aandoen. Dus ik zit muurvast in heel deze situatie. Ik kan niks doen en ik wil zo graag gewoon rust. Ik hoef heel die toekomst niet meer. Ik dacht zo lang dat ik op een dag gewoon gelukkig kon zijn (en tuurlijk zouden er dan nog steeds slechte dingen gebeuren maar dan had ik wel mensen die van me hielden en dan was ik zelf ook sterk genoeg). Ik dacht dat de depressie ervoor zorgde dat ik alles slecht en negatief inzag maar volgens mij heb ik alles nog nooit zo duidelijk gezien als nu.
@Pin bedankt, en die depressive realism is inderdaad heel interessant en ik denk ook passend. En dat van de pilaren klopt ook. De begeleider heeft nu dus gezegd dat ze niet direct iets kan doen voor mijn depressie (en dat heb ik juist nodig als mijn psycholoog wegvalt dus het is toch hartstikke onlogisch dat ik nu juist tijdens die klap alleen mijn begeleider heb?). Ik hoop dat je depressie toch verminderd of in ieder geval meer naar de achtergrond zal gaan. Ik heb de mijne waarschijnlijk ook al zo'n 8 jaar (de eerste vier jaar was het maar een lichte), dus ben inderdaad ook al lang in therapie.
@Sleepygirl bedankt voor de link! Ik denk dat ik nu wel ongeveer weet wat ik wel/niet kan zeggen. En geen zorgen, je kan het eigenlijk geen snijden noemen bij mij, eerder krassen. Ik houd er ook weinig/geen littekens aan over. Maar ik ben er nog niet mee begonnen en dat probeer ik zo vol te houden.
Er is weer wat veranderd, ik had mijn psycholoog weer benaderd en gezegd dat de begeleider me echt niet goed genoeg kan begeleiden en ik vroeg hoelang ik nog moest wachten voordat ik een andere hulpverlener kon gaan zoeken. De psycholoog had namelijk gezegd dat ik terug naar haar kon komen als het niet ging werken met deze begeleider en dan zou ze me helpen zoeken naar iets nieuws. Ze antwoordde dat ik het lang genoeg had geprobeerd met de begeleider, maar dat het haar toch beter leek als ik met de begeleider ipv haar ging zoeken naar nieuwe hulp, 'omdat het pijnlijker voor mij kan worden als ik het afsluiten langer uitstel'. Nouja, ik heb me de laatste twee/drie weken dus best wel extreem rot gevoeld. Mijn begeleider probeerde me te helpen maar ze gaf toe dat ze me niet op korte termijn kon helpen met mijn depressie, terwijl ik nu echt op het randje zit en juist heel veel nodig heb. Ik snap niet hoe ik nog heb kunnen leven door deze dagen heen. Ik voel me echt heel slecht.
Het pijnlijkste is dat ze weten dat ik toch niks ga doen, dus daardoor vinden ze de ernst van de situatie niet zo hoog. Terwijl ik niet kan uitleggen hoeveel pijn ik nu voel. Ik zou willen dat ik kon stoppen. Maar ik heb nu echt geen keus, want er is al zoveel rotzooi gebeurt de laatste tijd binnen mijn familie en met vrienden. Ik kan ze dat echt niet aandoen. Dus ik zit muurvast in heel deze situatie. Ik kan niks doen en ik wil zo graag gewoon rust. Ik hoef heel die toekomst niet meer. Ik dacht zo lang dat ik op een dag gewoon gelukkig kon zijn (en tuurlijk zouden er dan nog steeds slechte dingen gebeuren maar dan had ik wel mensen die van me hielden en dan was ik zelf ook sterk genoeg). Ik dacht dat de depressie ervoor zorgde dat ik alles slecht en negatief inzag maar volgens mij heb ik alles nog nooit zo duidelijk gezien als nu.
@ Nadie, wat fijn dat je ons forum hebt gevonden en je verhaal zo duidelijk uit een zet. Moedig van je. En je merkt , dat anderen je verhaal herkennen. Stel vooral je vragen hier .
Ook zijn we bereikbaar via de chat en telefoon. Gr Sandra ,De Kindertelefoon.
Ook zijn we bereikbaar via de chat en telefoon. Gr Sandra ,De Kindertelefoon.
Hoi,
Ik vind het knap van je dat je contact hebt opgenomen met je (oude) psycholoog om aan te geven dat het niet werkt met de begeleider. Ik snap op zich wel wat ze bedoelt: als je nu weer terug naar haar gaat en dan wéér weg moet, dat is dan extra lastig. Aan de andere kant snap ik jou ook. Jij hebt nu gewoon even behoefte aan steun van iemand die je vertrouwt en zij ontneemt je die kans. Tegelijkertijd wordt er geen spoed achter het vinden van een nieuw iemand gezet, omdat jij aangeeft geen zelfmoord te gaan plegen (?). Dat terwijl jouw situatie ook zeker ernstig is. Dat lijkt me inderdaad heel erg moeilijk.
Het enige wat je denk ik nu kan doen, is bij je begeleider en bij die psycholoog blijven pushen dat het belangrijk is dat er een nieuw iemand wordt gevonden. Dat ze de ernst van jouw situatie blijven inzien en blijven inzien dat je hulp nodig hebt.
In de tussentijd kun je natuurlijk altijd terecht bij de Kindertelefoon, zoals Sandra L al zei. Je kan ook contact opnemen met 113.
Het gaat je wel lukken :)
Gr. Pin
Ik vind het knap van je dat je contact hebt opgenomen met je (oude) psycholoog om aan te geven dat het niet werkt met de begeleider. Ik snap op zich wel wat ze bedoelt: als je nu weer terug naar haar gaat en dan wéér weg moet, dat is dan extra lastig. Aan de andere kant snap ik jou ook. Jij hebt nu gewoon even behoefte aan steun van iemand die je vertrouwt en zij ontneemt je die kans. Tegelijkertijd wordt er geen spoed achter het vinden van een nieuw iemand gezet, omdat jij aangeeft geen zelfmoord te gaan plegen (?). Dat terwijl jouw situatie ook zeker ernstig is. Dat lijkt me inderdaad heel erg moeilijk.
Het enige wat je denk ik nu kan doen, is bij je begeleider en bij die psycholoog blijven pushen dat het belangrijk is dat er een nieuw iemand wordt gevonden. Dat ze de ernst van jouw situatie blijven inzien en blijven inzien dat je hulp nodig hebt.
In de tussentijd kun je natuurlijk altijd terecht bij de Kindertelefoon, zoals Sandra L al zei. Je kan ook contact opnemen met 113.
Het gaat je wel lukken :)
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
