Heey,

Wat vervelend voor jullie allemaal. Ik begrijp je dat je je niet echt raad weet. Zelf heb ik een chronisch zieke moeder, alleen bij haar weten we wel om welke ziekte het gaat. Mijn moeder werkt niet en doet enkele dingen in het huishouden. Het is officieel gediagnosticeerd toen ik 6/7 was, het speelde alleen al heel veel langer.

Het is inderdaad iets waar je aan 'went' en wat je leert een 'plek geven.’ Toch denk ik dat het altijd wel anders zal voelen en moeilijk zal blijven. Je moet ermee leren dealen, maar je kunt en mag er ook gewoon eens flink balen of van huilen.

Wat betreft de situatie die je beschrijft over de telefoon oplader: heel vervelend dat dit gebeurt. Het is niet jouw schuld. Wel heel lastig dat je vader zo reageert. Misschien kwam alles op hem af en was het teveel. Het is lief en dapper dat je hebt gezegd dat je vader je alles is net zoals de rest. Het helpt hem waarschijnlijk al om zoiets te horen, hij zou het vast ook anders willen.

Dat iemand dan extra hevig reageert herken ik wel, het zijn vaak om de kleinste dingen al een enorme reactie, terwijl het soms nergens over lijkt te gaan. Zelf vind ik het nog steeds wel moeilijk om daarmee om te gaan. Soms komt mijn moeder er op terug en legt ze uit waarom ze op die manier reageerde.

Mijn moeder is ook niet altijd gelukkig en heeft soms het idee van falen in het leven? Ik probeer er voor haar te zijn, hoe moeilijk het voor ons en iedereen is.

Belangrijk is om ook aan jezelf te denken en je ook te richten op de positieve dingen. Heb je een hobby of dingen die je leuk vind om te doen? Blijf dat dan ook vooral doen en richt je aandacht daar wat vaker op. Doe dingen waar je blij van word en positieve energie van krijgt.

Wat ik ook weleens doe is mezelf even afzonderen van de situatie. Bijvoorbeeld door naar buiten te gaan of muziek luisteren op mijn kamer. Op die manier kan ik even tot mezelf komen en het negatieve een beetje afschudden. Probeer momenten voor jezelf te creëren en ook af te spreken met mensen om je heen, zoals vriendinnen.

Heb je weleens gehoord van jonge mantelzorgers? Jij bent namelijk ook een jonge mantelzorger, omdat je vader een chronische ziekte heeft.  Als je het niet kent, zou ik het eens op internet opzoeken. De gemeente waar je woont heeft een sociaal steunpunt, daar kan je je verhaal kwijt en zijn er mensen die ondersteuning kunnen bieden, aan jou maar ook de rest van het gezin. De jonge mantelzorgers is een groep kinderen/jongeren die allemaal iets hebben in de thuissituatie. Bijvoorbeeld een zieke ouder of broer/zus. Bij de jonge mantelzorgers kun je je verhaal delen en vaak erkenning opdoen van andere verhalen. En heb je lotgenotencontact. Misschien zou je daar eens voor kunnen informeren?

Sterkte en Groetjes,
Simply Me

deze reactie is echt goud waard. heel erg veel bedankt.