Vraag

trauma’s een plekje geven

  • 5 July 2020
  • 1 reactie
  • 65 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

Hi,

Ongeveer 3 jaar geleden toen we terug reden uit Oostenrijk werden we door een vrachtwagen aangereden. We knalden daardoor bijna kei hard tegen het beton aan de zijkant aan maar mijn vader stuurde zo hard als hij kon de andere kant op. Wat ervoor zorgde dat we we tegen de vrachtwagen kwamen en bijna zelfs ervoor. Gelukkig bestuurde mijn vader de auto zo goed dat we veilig tot stilstand wisten te komen. 
 

Ik zal dat moment nooit meer vergeten en ik zie het soms nog voor me. Ik zat op mijn tablet netflix te kijken en opeens vliegt dat ding uit mijn hand op de grond. Iedereen schreeuwden, maar ik zat daar doodstil ik kon geen geluid uitkramen. Het enige wat ik dacht is “ik ga dood.” 
iedereen praat er eigenlijk nooit meer over ofzo maar het blijft mij soms nog bij. Niet elke dag, maar gewoon soms. Soms komen er dan tranen in mn ogen, maar ik denk meestal dat ik me gewoon aanstel. Ik vind mezelf niet het persoon die niet over dit soort dingen heen komt en er erg mee bezig blijft, maar het voelt wel heel erg heftig voor mij. 

Ik heb nog een verhaal. Ik fietste naar school afgelopen winter, maar ik had haast ik had nog maar een paar minuten om op tijd te zijn. Ik begon heel hard te fietsen en had geen idee van dat het glad was. Opeens kwam ik op een heel glad stuk en ik voelde dat ik onderuit zou gaan. Dat is het enige wat ik nog weet want ik viel toen kennelijk op mijn hoofd en was bewusteloos. Het gene wat mij lang geprikkeld heeft hierbij was de droom die ik had toen Ik bewusteloos was. Het was een loop van niet weten wat er was en niet weten wat het leven eigenlijk is en dat ik daar op de grond lag al die tijd. Toen ik bij kwam en er opeens mensen om me heen stonden en me allerlei vragen begonnen te stellen was zo eng, omdat het even duurde voordat ik het begreep. Ik had trouwens een hersenschudding hieraan opgelopen. 
ik heb maanden een naar gevoel gehad bij inslaap vallen door die droom. 

Ik denk dat het geen heftige trauma’s zijn maar ik weet niet hoe ik ze een plekje kan geven. Het zijn dingen waarvan ik doe alsof ze eigenlijk niet bestaan. 


1 reactie

Hoi

 

Zo, wat naar dat je die dingen hebt meegemaakt. Je stelt je niet aan hoor; dit zijn dingen die je bij kunnen blijven. 

 

Je zou weleens geholpen kunnen zijn met therapie. Ik zie je misschien al denken van ‘ho, da’s erover’, maar wie weet ben je met enkele sessies al geholpen. Om in contact te komen met een therapeut kan je langs gaan bij de huisarts, die je kan doorverwijzen. 

 

Het zou weleens kunnen dat degenen die toen bij je in de auto zaten, zich net zo voelen als jij, maar er evenwel niet over praten. Als ik het goed begrijp zit jij hier nu ook op je eentje mee? Misschien is het dan weleens goed om dit ter sprake te brengen. Dan kan je meteen vragen of iemand van je gezin, een ouder bijvoorbeeld, met je mee kan gaan naar de huisarts, als je liever niet alleen zou gaan. 

 

Gr. Kenshin

Reageer