Ik ben er gewoon zo klaar mee. Ik ben 5 jaar geleden uit de kast gekomen als transgender man, ouders zeiden dat het een fase was en wel over zou gaan en nu zijn we 5 jaar verder, sta ik op die 58388292 jaar lange wachtlijst van de gender poli, en ben ik vrijwel zeker dat ik een trans jongen ben. Mijn vrienden noemen mij een hij en gewoon James of Jamie, en ik zelf zie mijzelf ook alleen maar als Jamie. 

Mijn ouders doen alsof ze transgenders accepteren, maar weigeren het om zelfs te proberen om mij correct aan te spreken of zelfs correct te zien. Vader zei zelfs dat als ik 18 ben en aan de testosteron wil, hij een rechtszaak gaat starten om dat tegen te gaan. Ik zei dat ik dan het contact breek, en dan doet hij alsof hij het slachtoffer is. "Het is zooooo moeilijk om een dochter te hebben die denkt dat ze een jongen is." Oh ja en het is niet moeilijk om ouders te hebben die je niet accepteren? 

Mijn moeder is trouwens nu wel iets positiever en begrijpt dat ik gender dysforie heb, maar nog steeds niet positief genoeg om mij te accepteren als jongen. Ik kan niet wachten tot ik 18 ben.