Eindelijk iemand die verwoordt wat ik altijd voel weet dat je altijd een topic mag plaatsen en als je wil mag je altijd tegen mij praten ik begrijp je. Je voelt je leeg en alsof niemand je ziet staan wat je ook doet. Docenten vragen niet hoe het gaat en hebben niets door ook als je ze hints probeert te geven. Althans zo voel ik mij:(
Het ergste is dat ik mezelf ondertussen ben gaan snijden die dat nooit na want ik kan er niet meer mee stoppen
Hey heel veel sterkte en dikke knuffel 🥰 🥰🥰🥰
Jente
@Jennie
heey,
sorry voor mijn late reactie, maar heel erg bedankt voor je berichtje! Wat vervelend dat jij je ook zo voelt.. ik hoop dat alles snel beter voor je word<3
hou vol!
groetjes,
kwakend1tje
Hii Kwakend1tje,
We lezen dat je in een lastige situatie zit. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wil delen. Ook kan je voor hulp of ondersteuning contact opnemen met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl.
Hoi,
het gaat alweer een klein beetje beter met me, ik voel nog steeds niet echt iets maar mensen zagen dat ik mezelf pijn had gedaan en gingen vragen stellen dus daar ben ik voor nu even mee gestopt dus dat is wel positief denk ik. Ik heb morgen een mentor gesprek maar ik vind mijn mentor dit jaar niet zo fijn dus ik denk niet dat ik iets ga zeggen. Ik hoop dat mijn mentor van vorig jaar me misschien aanspreekt morgen, dan kan ik even met hem praten.
Ik heb mezelf behoorlijk wat lelijk littekens gegeven vorige week en die gaan niet meer weg, daar zijn ze te diep voor maar ik heb nu moeite om ze te negeren en door te gaan met mijn leven. Telkens als ik me heel even oke voel zie ik het weer en dat word ik soort van terug getrokken in het moment dat het gebeurde ik raak daar nogal van in paniek. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen.
Eigenlijk gaat het toch niet beter met me, ik dacht dat het beter ging maar ik ben gewoon in de war denk ik.
Hoi hoi ! Ik heb ook een tip of iig iets om mee te geven aan jou. Als het niet goed voelt of gaat mag je zeker denken aan later. Aan dat je nog mooie dingen gaat beleven. Ik heb jouw gevoel ook gehad, soms nog, en dan helpen allerlei dingen me er doorheen. Afleiding zoeken, briefjes van vrienden/innen met lieve woorden etc. En wat ik ook mee wou geven: je bent het zò waard om er te zijn. Je gaat zeker weten nog heel mooie en belangrijke dingen doen en mensen gelukkig maken. Ook en vooral jezelf! Als ik alles van je lees hoe je schrijft kan dat niet anders. De wereld heeft jou ook nodig en zo hoop ik dat het met jou ook goed/beter gaat en je de power vind. En fijn dat je ook weer op het forum bent! :)
Lieve groetjes Julian X
Hoi hoi,
ben ik weer voor de zoveelste keer.
Ik voel me zo leeg. Ik zie er uit als een spook. Ik heb geen gezond eetpatroon of überhaupt een gezond leefpatroon. Ik kom met extreem veel moeite mijn bed uit en ben al uitgeput van traplopen. Ik heb er allemaal geen zin meer in. Ik wil niet opgeven en ik weet dat ik door moet gaan en dat doe ik dan ook. Maar ik zit nu weer in zo’n donkere tunnel waar geen einde aan lijkt te komen. Ik moet gewoon doorgaan want uiteindelijk kom ik er wel weer uit.
Ik kan het niet langer verbergen voor mijn ouders, dat kost me teveel energie. Ik zit half dood aan tafel tijdens het eten en ze zeggen er niet eens wat van. Ik snap het niet. Heb ik al die jaren zoveel moeite gedaan om me groot te houden, zodat ze zich geen zorgen zouden maken, terwijl het ze niets kan schelen?
Ik heb weer toetsweek.Ik begin een patroon te ontdekken in mijn gevoelens. Telkens als er toetsen aankomen schakel ik als het ware uit. Ik kan het niet opbrengen om ook maar iets te doen, laat staan iets voor school. Het doet me allemaal niets meer, in plaats van dat ik stress zoals vroeger, voel ik helemaal niks meer voor school. Alles laat me koud. Ik weet dus nu dat het door toetsweken komt, dit gevoel wat ik niet voel. Maar hoe kan ik het dan ooit voorkomen? Ik moet nog anderhalf jaar leven, wetende dat ik hier nog minimaal 6x doorheen moet. Dat kan ik toch nooit aan. Ik zal ergens op een gegeven moment volledig instorten, dat weet ik zeker. En toch kan ik er niks aan doen. Hoe moet ik ooit verder met mijn leven als ik telkens weer terug naar die donkere plek word gesleept?
Hey,
Ik weet niet echt wat ik voor jou moet typen, maar ga het toch proberen (:
Dat je je sterk houdt herken ik, maar er komt een dag dat dat niet meer kan. Ik kreeg een woedeaanval pas, maar mijn ouders hadden niks door. Ik ben nooit echt boos, maar toen ik woedend was hadden ze niks door. Veel ouders zien niks tot het (bijna) te laat is. Het kan ze waarschijnlijk wel wat schelen, maar op een of andere manier zien ze het niet. Je kan het! Je bent sterk!
Je hebt er waarschijnlijk niet veel aan maar toch (:
Sterkte!
