Skip to main content

Hey.

Ik zit in de eerste, en heb sinds begin dit schooljaar erg last van angsten.

Ik ben opeens erg verlegen, waar ik vroeger juist heel erg extravert was. Het begon met moeite hebben met praten tegen mensen, en het werd steeds erger. Mijn hoofd kwam in een soort knoop terecht die alleen maar moeilijker was om uit elkaar te halen. Toen ik me ook depressief begon te voelen, werd het me allemaal teveel. Ik heb me verschillende keren gesneden in de afgelopen maanden, en heb 2 keer bijna zelfmoord gepleegd.

Mijn ouders zijn er vorige week achter gekomen, en sindsdien wordt het alleen maar erger. Ik wil niet meer, ik ben moe en uitgeput en ik heb een hekel aan iedereen waaronder mezelf waardoor ik geen reden zie om nog door te gaan. 

 

Ik weet dat ik waarschijnlijk gewoon "te jong ben om me zo tevoelen" of dat ik me aanstel.

 

Wat moet ik doen?

 

( methoden van zelfbeschadiging en van suïcide weggehaald wegens regel 6, dit kan voor anderen choquerend zijn of juist als trigger werken )

Hoi @Tdr201 ,

 

wat goed dat je de stap hebt genomen om hier over te vertellen! Dat is echt heel knap, en een hele belangrijke stap. Weet dat je altijd welkom bent om te bellen of te chatten met De Kindertelefoon, gratis en anoniem, elke dag tussen 11 en 21 uur. Op dit moment zijn we dus gesloten,  daarom wil ik je graag laten weten dat je bij www.113.nl zowel overdag als ‘s nachts terecht kunt om te praten over je zelfmoordgedachten. Ze staan voor je klaar.

Veel sterkte gewenst en een goede nacht,

 

Marieke / De Kindertelefoon


hoi @Tdr201 ,

 

Wat lastig zeg. en wat knap dat je hier over schrijft.

Ik heb me ook zo gevoeld helaas, dus snap wat je mee maakt. Met mij gaat het gelukkig nu beter, maar daar heb jij natuurlijk helemaal niks aan.

Weet dat je erover heen kunt komen.

Je stelt je helemaal niet aan en je bent ook niet te jong om je zo te voelen. Er zijn veel andere die hier ook mee zitten. Kijk maar hier op het forum, daar kan je zien dat andere zich ook zo voelen. En niet iedereen durft het hier te zetten hoe ze zich voelen. Dat jij dat kan is echt al heel knap.

Ik had ook het gevoel dat ik me aanstelde maar dat is echt niet zo.  Je kunt niks doen aan je gevoel en je gevoel mag er zijn. omdat jij iets voelt betekend niet dat je je aanstelt. ECHT NIET.

 

Kan je over je gevoel praten met je ouders? of staan ze daar niet voor open?

Misschien is het ook een optie om naar hulp te kijken. Zij kunnen je helpen met tips en kunnen met je mee denken.

 

Geef alsjeblieft niet op! Je bent hier voor een reden!

Als er ooit iets is kan je altijd op het forum, bij de kindertelefoon of bij 113 terecht.

 

Ik hou van je en ik geloof in je (echt waar)

Heel veel liefs,

A (ik hoop dat je hier iets aan hebt, zo niet zeg het gerust misschien kan je alsnog helpen of iemand anders)


Reageer