Hey allemaal,
Rond het begin van dit schooljaar is het me gelukt om na anderhalf jaar te stoppen met snijden. Daar was ik heel blij mee en ik was ook veel gelukkiger.
Maar nu heb ik weer een terugvalmoment gehad.
Een van mijn beste vriendinnen heeft nu een depressie. Ze snijdt zichzelf en heeft zelfmoordneigingen. Ze heeft ook verteld dat ze nog nooit alles aan iemand heeft verteld, behalve aan mij. Ik ben op dit moment dus haar grootste steun, maar eigenlijk ben ik de reden dat ze zich nu zo kut voelt.
Ik dacht namelijk een keer: Ik had mezelf nooit gesneden, als ik het niet ergens in een tijdschrift had gelezen. Als ik die tekst niet had gelezen, had ik er nooit aan gedacht om mezelf te snijden. Dus waarschijnlijk was zij nooit begonnen met snijden als ik het nooit had gedaan.
Ik heb het ook een keer aan haar gevraagd en ze heeft toegegeven dat het klopt.
Ik heb de dagen erna op mijn kamer zitten huilen omdat ik me zo schuldig voelde en heb mezelf gesneden als straf. En ik weet dat dat echt het laatste is wat ik zou moeten doen, maar ik kon het niet meer laten. Ik haat mezelf. Ik haat mezelf voor het feit dat ik er ooit aan begon. En ik haat mezelf nog meer voor het feit dat mijn vriendin het van me heeft overgenomen. Als ik er nooit aan was begonnen, was dit allemaal nooit gebeurd.
Het probleem is nu dat ik niemand heb om erover te praten. Ik ga mijn vriendin nu niet vertellen dat ik het weer heb gedaan, want dan gaat ze nooit meer hoop krijgen dat ze beter kan worden. Ik kan het ook niet aan andere vriendinnen vertellen, want die weten niet eens dat ze zichzelf snijdt. Hetzelfde geldt voor mijn ouders, en ik vind het ook heel ongemakkelijk om gesprekken met mijn ouders te voeren. Ik heb nog een persoonlijke coach op school, maar ik ben bang dat ze dan mijn ouders gaat inlichten.
Ik weet niet of hier wel een oplossing voor is, en eigenlijk zijn op dit moment jullie de enigen aan wie ik dit verhaal kwijt kan. Misschien ben ik wel niet om hulp aan het vragen, maar wil ik alleen mijn verhaal vertellen. Ik weet het allemaal niet meer. Al mijn emoties zijn nu gewoon een grote blur geworden.
Weten jullie hoe ik die dwang van het snijden weer weg kan krijgen? Ik ben echt bang om die hel weer opnieuw te moeten beleven.
~ meisje zonder stem
Bladzijde 1 / 1
Hey!
Als aller eerst wil ik graag zeggen dat ik super trots op jou ben omdat het jou is gelukt om te stoppen! En dan maakt het mij niet uit of het nu voor heel even was, het is jou wel gelukt! Natuurlijk is het jammer maar het is al een hele verandering.
Zelf heb ik ook ervaring met snijden, wel voor een kortere periode maar ook mij is het gelukt om te stoppen. Ik dacht namelijk bij mezelf van; omdat ik me geestelijk niet lekker voel betekent niet dat ik mijn lichaam hiervoor hoef te straffen. Vaak is er ook een onderliggende gedachten die het snijden triggert, daarom hoeft het ook niet meteen te betekenen dat die tijdschrift de trigger voor jou was geweest.. misschien wel een extra drukkertje maar denk niet dat dat de hele reden was, dus laat die gedachten alsjeblieft met rust.
Verder snap ik heel goed dat je je hier heel schuldig en verdrietig over voelt en dat je er met niemand over wilt praten en weetje, dat is heel normaal en je hoeft er ook niet met een ander over te praten. Vaak is het ook nog zo dat face2face moeilijker is dan online, daarom vindt ik het heel knap van jou om het hier te delen en je verhaal delen lucht vaak ook heel er op dus dat scheelt ook al een hele hoop.
De dwang die je hebt voor het snijden ligt vaak aan jouw denkpatroon, door die te veranderen zou je er misschien van af kunnen komen. Het zal een tijdje gaan duren (wat je zelf vast ook wel weet) dus ga niet tegen jezelf lopen aanschoppen omdat je er overmorgen nog steeds niet vanaf bent. Nou weet ik niet hoe sterk jou dwangen zijn, want die heb ik zelf nooit gehad maar misschien heb je wat aan mijn tips.
Wat mij heeft geholpen om er vanaf te komen is om te ontdekken waarom ik mij in eerste instantie aan het snijden ben en ga dat probleem dan aanpakken, verder begon ik bij mezelf te denken elke keer na het snijden van "En nu.. heeft mij dit nou geholpen? Ben ik nu van mijn pijn (of whatever) af?" en het antwoord was telkens nee. Hierdoor begon ik mij te realiseren dat snijden geen nu had en dus ben ik er langzamerhand mee gaan stoppen, verder vond ik het ook een last om het telkens te verbergen enzo.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt...
Mocht de dwang toch nog zo overheersend zijn dan kun je altijd ook nog een ijsblokje pakken en die in je handen knijpen (was een tip van een psycholoog). Ik wens je alle kracht, sterkte en troost toe om hierdoor heen te komen en je vriendin te helpen en ik weet zeker dat het weer goed zal komen.
Veel groetjesss!
Als aller eerst wil ik graag zeggen dat ik super trots op jou ben omdat het jou is gelukt om te stoppen! En dan maakt het mij niet uit of het nu voor heel even was, het is jou wel gelukt! Natuurlijk is het jammer maar het is al een hele verandering.
Zelf heb ik ook ervaring met snijden, wel voor een kortere periode maar ook mij is het gelukt om te stoppen. Ik dacht namelijk bij mezelf van; omdat ik me geestelijk niet lekker voel betekent niet dat ik mijn lichaam hiervoor hoef te straffen. Vaak is er ook een onderliggende gedachten die het snijden triggert, daarom hoeft het ook niet meteen te betekenen dat die tijdschrift de trigger voor jou was geweest.. misschien wel een extra drukkertje maar denk niet dat dat de hele reden was, dus laat die gedachten alsjeblieft met rust.
Verder snap ik heel goed dat je je hier heel schuldig en verdrietig over voelt en dat je er met niemand over wilt praten en weetje, dat is heel normaal en je hoeft er ook niet met een ander over te praten. Vaak is het ook nog zo dat face2face moeilijker is dan online, daarom vindt ik het heel knap van jou om het hier te delen en je verhaal delen lucht vaak ook heel er op dus dat scheelt ook al een hele hoop.
De dwang die je hebt voor het snijden ligt vaak aan jouw denkpatroon, door die te veranderen zou je er misschien van af kunnen komen. Het zal een tijdje gaan duren (wat je zelf vast ook wel weet) dus ga niet tegen jezelf lopen aanschoppen omdat je er overmorgen nog steeds niet vanaf bent. Nou weet ik niet hoe sterk jou dwangen zijn, want die heb ik zelf nooit gehad maar misschien heb je wat aan mijn tips.
Wat mij heeft geholpen om er vanaf te komen is om te ontdekken waarom ik mij in eerste instantie aan het snijden ben en ga dat probleem dan aanpakken, verder begon ik bij mezelf te denken elke keer na het snijden van "En nu.. heeft mij dit nou geholpen? Ben ik nu van mijn pijn (of whatever) af?" en het antwoord was telkens nee. Hierdoor begon ik mij te realiseren dat snijden geen nu had en dus ben ik er langzamerhand mee gaan stoppen, verder vond ik het ook een last om het telkens te verbergen enzo.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt...
Mocht de dwang toch nog zo overheersend zijn dan kun je altijd ook nog een ijsblokje pakken en die in je handen knijpen (was een tip van een psycholoog). Ik wens je alle kracht, sterkte en troost toe om hierdoor heen te komen en je vriendin te helpen en ik weet zeker dat het weer goed zal komen.Veel groetjesss!
Heyy,
Wat super goed dat het anderhalf jaar goed ging! Daar mag je echt trots op zijn.
Weetje, ik zit in precies dezelfde situatie al jij. Mijn vriendin begon zichzelf ook te snijden door mij, dus ik snap je schuldgevoel helemaal.
Misschien ben je de aanleiding dat ze op het idee is gekomen om te snijden, maar het was nog steeds haar eigen keuze. Ze had er ook voor kunnen kiezen om zichzelf niet te snijden.
Als je gevoelig bent voor zulke dingen, is dat vaak genetisch bepaald. Dus als jij jezelf niet had gesneden, was ze op een andere manier wel op dat idee gekomen. Neem het jezelf niet kwalijk!!
Ik weet dat het heel moeilijk is om hier jezelf niet de schuld van te geven, maar je moet accepteren dat het niet jou schuld is. Het was HAAR keus. Jij hebt haar niet gedwongen om te beginnen met snijden, dus jij kan hier helemaal niks aan doen.
Over je terugval:
Ik denk dat de meeste mensen die zichzelf beschadigen hier mee te maken krijgen. Het is niet gek dat je terugvalt als je in zo'n situatie komt. Natuurlijk is het klote dat je bent teruggevallen, maar je hebt het zo lang volgehouden! Daar mag je echt heel trots op zijn!
Probeer te bedenken hoe je de vorige keer bent gestopt, wat hielp jou om de drang tegen te gaan?
Verder veel afleiding zoeken, dat helpt ook vaak.
Kan je goed met je ouders overweg? Vertel het ze.
Als dat niet het geval is: je mentor, ander familielid, leraar, vertrouwenspersoon?
Je kan je persoonlijke coach laten beloven dat ze je ouders niet inlicht, in principe heeft ze beroepsgeheim. Dus mag ze niemand iets vertellen zonder jou toestemming.
Liefs,
Xxjee
Wat super goed dat het anderhalf jaar goed ging! Daar mag je echt trots op zijn.
Weetje, ik zit in precies dezelfde situatie al jij. Mijn vriendin begon zichzelf ook te snijden door mij, dus ik snap je schuldgevoel helemaal.
Misschien ben je de aanleiding dat ze op het idee is gekomen om te snijden, maar het was nog steeds haar eigen keuze. Ze had er ook voor kunnen kiezen om zichzelf niet te snijden.
Als je gevoelig bent voor zulke dingen, is dat vaak genetisch bepaald. Dus als jij jezelf niet had gesneden, was ze op een andere manier wel op dat idee gekomen. Neem het jezelf niet kwalijk!!
Ik weet dat het heel moeilijk is om hier jezelf niet de schuld van te geven, maar je moet accepteren dat het niet jou schuld is. Het was HAAR keus. Jij hebt haar niet gedwongen om te beginnen met snijden, dus jij kan hier helemaal niks aan doen.
Over je terugval:
Ik denk dat de meeste mensen die zichzelf beschadigen hier mee te maken krijgen. Het is niet gek dat je terugvalt als je in zo'n situatie komt. Natuurlijk is het klote dat je bent teruggevallen, maar je hebt het zo lang volgehouden! Daar mag je echt heel trots op zijn!
Probeer te bedenken hoe je de vorige keer bent gestopt, wat hielp jou om de drang tegen te gaan?
Verder veel afleiding zoeken, dat helpt ook vaak.
Kan je goed met je ouders overweg? Vertel het ze.
Als dat niet het geval is: je mentor, ander familielid, leraar, vertrouwenspersoon?
Je kan je persoonlijke coach laten beloven dat ze je ouders niet inlicht, in principe heeft ze beroepsgeheim. Dus mag ze niemand iets vertellen zonder jou toestemming.
Liefs,
Xxjee
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
