De Kindertelefoon.nl

Hey allemaal,

Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal kwijt je hoeft dit niet te lezen en reageren mag altijd^-^. Dus ik ga al sinds mijn geboorte door een hele hoop ellende. Het begon allemaal eerste mijn biologische vader of hoe ik hem liever noem zaaddonor. Mijn zaaddonor was drugs, alcohol en sigaretten verslaafd. Hij had ook last van psychoses toen ik 2 was gingen mijn ouders scheiden, omdat mijn moeder zich niet veilig voelde bij mijn biologische vader.

Er kwam na de scheiding een omgangsregeling ik zou ieder weekend samen met mijn zus naar mijn biologische vader gaan. Ik ben hier fysiek heel erg mishandeld tijdens die weekenden en mijn zus is seksueel mishandeld (ik walg daar echt van). Verder werden we altijd naar buiten gestuurd en moesten we zelf maar aan eten komen op een of andere manier (ff voor de duidelijkheid dit was van mijn 2de tot 5de jaar).

De laatste keer met de omgangsregeling zaten mijn zus en ik opgesloten in het huis zonder mijn zaaddonor. Gelukkig kende mijn zus het nummer van onze ouders en onze grootouders. Omdat ze onze ouders niet kon bereiken kwamen onze grootouders ons ophalen met toestemming van de politie om een raam in te tikken. Dat raampje intikken bleek uiteindelijk niet nodig te zijn want ik vond op het laatste moment een sleuteltje van een raampje (die lag tussen de messen verstopt. Onze geboorte knuffels zijn we toen bij hem vergeten. 

Na dat hele gedoe kwam er een hele rechtzaak en er zou gekeken worden naar het belang van de kinderen (van mij en mijn zus dus). Echter werd er alleen naar het belang van onze biologische vader gekeken. Met heel veel moeite hoefden mijn zus en ik uiteindelijk niet meer terugnaar dat hororhuis van hem.

Mijn moeder had intussen een nieuwe vrie d gekregen en hem noem ik gewoon mijn vader of papa. (Dus als ik later over mijn ouders of mijn vader spreek heb ik het over mijn stiefvader)

Op de basisschool was het niet veel beter. Ik paste nooit ergens tussen en ik viel heel veel flauw waardoor iedereen mij maar raar vond (dat flauwvallen kwam door de angst voor mijn biologische vader en ben ik net een paar jaar vanaf).

In groep 6 was er een speelgoed dag en mocht iedereen zijn favoriete speelgoed meenemen. Ik werd die dag heel verdrietig omdat mijn favoriete knuffel nog steeds in de handen van mijn zaaddonor was. Mij werd toen door mijn juf verteld dat ik daar niet om mocht huilen, omdat dat al lang geleden was gebeurd. Daar heb ik mij toen heel boos om gemaakt en het feit dat dat tegen mij gezegd werd maakte me nog verdrietiger.

Toen ik in groep 7 zat liep mijn zus voor de eerste keer weg. Ik was heel bezorgd om haar en wilde helpen haar te zoeken. Dat mocht ik niet want ik moest op school blijven en ik had die dag ook een toets. Ik moest die toets gewoon maken maar door mijn zorgen om mijn zus had ik daar een 2 op gekregen. Toen mijn ouders hoorden van dat slechte cijfer waren ze woedend op mij omdat ik niet geleerd zou hebben. 

In groep 8 ging het eindelijk even goed. Dat was het eerste jaar dat ik me gelukkig voelde en het eerste jaar dat ik veel minder flauw viel. Helaas duurde dat geluk slechts dat jaar. Na groep 8 ging ik naar de middelbare en ik had heel veel moeite met Engels geschiedenis en aardrijkskunde. Bij elke onvoldoende kreeg ik te horen dat ik er niks aan gedaan had terwijl ik weken van tevoren al was begonnen met leren. Ik voelde me eenzaam want ook op de middelbare lukte het me niet om vrienden te maken. De vrienden die ik had verlieten mij toen ze hoorden dat mijn zus voor een tweede keer weggelopen was. In dat eerste jaar is mijn zus wel 13 keer weggelopen en haalde ik het eerste jaar net.

In de tweede klas ging het niet veel beter ik haalde hele lage cijfers voor Engels en wat ik ook deed ik kreeg ze niet omhoog. In de tussentijd liep mijn zus nog met enige regelmaat weg en is ze zelfs uit huis geplaatst. En toen kregen we ook nog covid. Ik stond op dat moment een 3.9 op Engels en dat was veel te laag om over te kunnen gaan. Ik kreeg nergens meer cijfers voor en had daardoor gewoon opgegeven. Ik ben dat jaar afgestroomt en blijven zitten. Mijn ouders hadden daar totaal geen begrip voor na alles wat er was gebeurd.

In het daarop volgende jaar kregen mijn zus en ik een gemeenschappelijke vriendin. Het was maar goed dat ze zowel met mij als met mijn zus bevriend was, want mijn zus had halverwege het schooljaar een suïcide poging gedaan en dat aan haar verteld. Die vriendin heeft toen met mij contact opgenomen en om mijn moeders nummer gevraagd. Waarvoor ze dat nummer nodig had wilde ze niet vertellen maar ik had al een voorgevoel en dat voorgevoel werd later bevestigd.

Toen het eindelijk goed ging met school en ik geen zorgen meer had om mijn zus, kwam er heel veel ruzie thuis. Die ruzies gingen vaak over mij zus en soms over andere nutteloze dingen. Het drankgebruik van mijn ouders nam flink toe en resulteerde vorig jaar in een ongeluk. Mijn ouders waren toen allebei flink dronken en ze hadden ruzie (het was midden in de nacht). Ik hoorde wat van de trap vallen en daarna bleef het even stil. Toen werd ik naar beneden geroepen en moest ik 112 bellen voor mijn moeder. En is toen een ambulance een traumahelikopter en 3 politie auto's bij ons geweest. Mijn moeder was naar het ziekenhuis gebracht en mijn vader werd met veel geweld aangehouden. Ik mocht niet in het huis verblijven en moest dus zelf midden in de nacht op zoek naar een verblijfplaats.

Uiteindelijk was mijn moeder uit het ziekenhuis ontslagen en kwam mijn vader met een huisverbod voor 10 dagen bij het politiebureau weg. Ik ben toen een maandje uit huis gehaald door veilig thuis omdat ik alleen nog maar voor anderen zorgde en ik niet meer voor mezelf zorgde. Na 3 weken was veilig thuis weer weg, dronken mijn ouders minder, maakten ze meer ruzie en had ik de schuld van het ongeluk gekregen. 

Nu ruim een jaar later heb ik nog steeds last van een schuldgevoel en depressieve gevoelens. Ik ben intussen cum laude geslaagd voor mijn mavo en heb een drankprobleem ontwikkeld om maar niet te hoeven voelen. Ook heb ik heel veel littekens omdat ik een lange tijd zelf suïcidaal geweest ben en toen aan automutilatie ofwel zelfbeschadiging gedaan. Ik ben nog steeds aan het genezen van de onzichtbare wonden die ik heb, maar het gaat al wel wat beter.

Dit was mijn complete levensverhaal. Doe ermee wat je wil. Reageren hierop of niet. Als je jezelf ook maar ergens in dit verhaal herkent weet dat je er niet alleen voor staat en doe gerust je verhaal. Love naar jullie allemaal en take care^-^ 

~Raven~