Gegroet mede mensen,
Ik vraag niet direct om advies, ik wil eigenlijk gewoon mijn verhaal kwijt. Advies is altijd welkom natuurlijk!
Eigenlijk is dit een ongelegen tijdstip om dit bericht te typen, aangezien ik nog voor een aantal toetsen moet leren, maar goed. Het punt is eigenlijk dat ik zowel in de tweede klas als in de derde klas een soort “obsessie” had met een docent (beiden leerjaren een andere docent).
In de tweede klas was dit meneer K. Meneer K was naast mijn docent ook mijn mentor. Ik had alles over hem opgezocht online, om dingen over hem te vinden. Ik vond het fijn om te weten dat ik hem zo beter leerde kennen, zonder dat hij dat wist. Aan het eind van het jaar was hij weg van school, en ik kan mij herinneren dat ik op elke plek naar hem zocht. Ik had in mijn hoofd ook gesprekken met hem, die ik dan zou uitvoeren als ik hem weer zou zien.
Nu ik er zo aan terug denk, ben ik best blij dat ik hem nooit meer ben tegengekomen, omdat het mijn “obsessie” waarschijnlijk alleen maar zou hebben gevoed.
In het derde leerjaar kreeg ik zo’n zelfde soort “obsessie” met meneer H., hier zit ik op dit moment nog steeds mee. Ik probeerde steeds redenen te zoeken om een gesprek met hem te starten, zoals vragen over het vak dat hij geeft. En ik begon extra huiswerk te maken, in de hoop dat hij dat ooit zou zien. Op zijn vak kreeg ik ook een hyper focus, en heb dit nu ook gekozen voor mijn profiel in de vierde klas (ik weet niet of ik zijn vak daadwerkelijk leuk vindt, of dat dit komt door die obsessie). Ik wou/wil graag aandacht van hem? Ook na sommige lessen, als ik niet kon zeggen wat ik wou zeggen, deed wat ik wou doen of naar mijn mening “verkeerd” had gereageerd, voelde ik me zwaar teleurgesteld. Elke week keek ik uit naar zijn lessen, in de hoop dat we een goed gesprek zouden hebben.
Ik ben bang dat ik volgend jaar geen lessen meer van hem kan volgen. Ik denk dat dit wel beter is misschien, omdat dat anders weer mijn obsessie zal voeden (waardoor het nog lastiger zal worden om er vanaf te komen).
Op de momenten wanneer mijn obsessie minder lijkt te zijn, voel ik me leeg, alsof ik me nergens aan vast kan houden, alsof ik niets meer heb dan mezelf. Dit gevoel maakt mij bang voor de toekomst.
Ik ben ook bang dat dit proces zich volgend schooljaar zal herhalen.
Zoals ik aan het begin had verteld, dit is meer om mijn verhaal kwijt te doen, maar advies is ook welkom.
mvg van mij
