Hoii,
Wat lang geleden dat ik hier iets op heb geschreven!
De reden waarom ik hier weer ben is niet zo leuk, er is denk ik iets goed mis met me en niet op een leuke manier 
Ik heb geen idee wat ik moet doen en merk dat ik heel erg vastloopt.
Ik heb al best lang problemen met eten en het gaat met ups en downs alleen ik merk dat het de laatste periodes steeds meer naar beneden gaat.
Ik begon met slechte eetgedachtes toen ik in groep 8 zat ik begon lunch over te slaan en steeds minder te eten, op het gegeven moment heeft mijn juf mn ouders gebeld omdat zij het had opgemerkt dat ik niets at. Toen ik die middag thuiskwam nadat mn ouders waren gebeld reageerden ze niet fijn en vroegen ze aan me of ik meer aandacht nodig had. Dat is niet zo en ik vond dat erg vervelend om te horen.
Toen ik naar de middelbare school/brugklas ging had ik er gelukkig minder last van, ik had nog wel soms last van gedachten die zeiden dat ik dik was enz maar die kon ik meestal wel negeren.
In de 2e klas kreeg ik weer steeds meer last en heb ik het samen met vriendinnen aan mn mentor verteld, hij heeft me naar een leerlingbegeleider gestuurd. Bij de leerlingbegeleider heb ik mn verhaal gedaan alleen zij heeft daarna mn ouders gebeld waar ik erg van schrok en me best wel verraden voelde daardoor. Mijn ouders reageerden weer niet fijn en het voelde alsof ze me niet geloofden. Ik begon steeds meer te focussen op mn school met huiswerk en toetsen enz het werd een grote obsessie. Ook begon ik met mezelf snijden, maar gelukkig dacht ik hierdoor veel minder aan het niet eten en ging het eten dus een stukje beter. In de zomervakantie had ik echt nauwelijks last van vervelende eetgedachtes en snijden dus dat was superfijn!
In de 3e klas begon het weer het eerste half jaar ging prima alleen was ik wel veel met school bezig enz en sneed ik mezelf, maar het tweede half jaar ging vreselijk slecht. Ik voelde me ongelooflijk rot. Een docent van mij op school had mij een berichtje gestuurd of ik met dr wilde praten en dat wilde ik wel. Ik was wel voorzichtig aan het begin omdat ik bang was dat mn ouders weer gebeld zouden worden, maar dat deed ze gelukkig niet. Ik had verteld over de eetgedachtes die ik had/heb. Ik was echt mega blij dat ik iemand had waarmee ik eindelijk kon praten en die ik vertrouwde!! Maar na een paar maanden begon ze steeds meer afstand te nemen en niet meer te reageren op mn berichtjes of we konden praten. Uiteindelijk na een paar maanden wilde ze weer met me praten en daar was ik superblij mee! Ik vertrouwde haar zo erg dat ik haar vertelde over mijn zelfbeschadiging daar schrok ze wel van wat ik ook snap en heeft ze daarna gezegd dat ik het mn ouders moest vertellen anders zou zij het doen. Ik heb het aan mn ouders verteld en daarna heeft die docent nog gebeld met mn ouders om te checken. Dat was een paar weken voor de zomervakantie. Ik ben daarna ook eventjes in therapie gezet en moest naar een psycholoog, maar daar praatte ik niet mee omdat ik nogsteeds verdrietig was om dat die docent die ik zo erg vertrouwde me eigenlijk een soort van had verraden en ik wilde alleen maar met haar praten.
In de zomervakantie ging het slecht met eten en had ik heel veel vervelende gedachten over mn zelfbeeld en eten ging ook erg slecht. Toen kwam de 4e klas en zag ik die docent dus weer op school. Ik probeerde weer een beetje contact te zoeken omdat ik graag wilde praten over wat er was gebeurd nadat mn ouders waren gebeld enz. Ik heb haar berichtjes gestuurd om te vragen of we konden praten alleen daar reageerde ze niet op. Na een paar weken ben ik naar haar toe gegaan en hebben we een gesprek gehad. Ik merkte dat ik erg veel met haar bezig was (in de 3e klas ook al) en probeerde zelf ook zo min mogelijk met haar bezig te zijn. In november heb ik uiteindelijk weer een gesprek gehad, wat ik een heel fijn en helpend gesprek vond 
Daarna hebben we in december nog een keer gepraat en dat vond ik ook fijn, na het gesprek in december zei ze tegen me dat ze me over een paar maanden weer een berichtje zou sturen voor een nieuwe afspraak. Ik vond het jammer dat ik lang zou moeten wachten en ik was bang dat ze me zou vergeten.
Toen was het eind februari/begin maart en ze had nogsteeds geen berichtje gestuurd. Ik was erg teleurgesteld, omdat ze niks had gestuurd en als ik haar op de gang tegenkwam negeerde ze me eigenlijk (in iedergeval voor mijn gevoel). Toen die maand dus aan het einde van februari kwam er een andere docent (ik zal even docent 2 zeggen) en docent 2 vroeg ook aan mij of ik wilde praten. Ik was eigenlijk nogsteeds erg bezig met docent 1 alleen ik wilde wel graag hulp met mn vervelende gedachten over eten die erg aanwezig waren. Ik had een gesprek met docent 2 en ik zei dat ik vervelende gedachten had met eten, gelijk toen ik het zei voelde ik me er slecht bij en had ik er spijt van. Docent 2 heeft me de keuze gegeven om mn ouders zelf te vertellen dat ik moeite had met eten alleen ik vond dat erg lastig. Docent 2 heeft mn ouders gebeld en ik heb daarna kort een gesprek gehad met mn ouders, waar eigenlijk niks uit is gekomen. Ik heb daarna ook geen gesprekken met docent 2 gehad. Ik miste docent 1 heel erg en heb dit uiteindelijk aangegeven aan mn mentrix, omdat ik het zo raar en vervelend vond dat ik zoveel om docent 1 gaf. Ik heb mn metrix uitgelegd wat er een beetje aan de hand was met docent 1 en mn mentrix had toen samen met mij een berichtje gestuurd naar docent 1 om te vragen of ik weer een keertje met docent 1 kon praten. Maar docent 1 had mn berichtje na een week gelezen en reageerde er niet op, ik vertelde het aan mn mentrix en zij zei dat ze zou vragen aan docent 1 waarom ze niet reageerde. Na een maand had mn mentrix het nogsteeds niet gevraagd en raakte ik een beetje in paniek. Ik ben toen half in paniek naar iemand van het zorgteam op school gegaan omdat ik niet wist wat ik moest doen en het lag me op dat moment heel hoog. Iemand van de zorg is toen gaan praten met docent 1 (op een vrijdag) en die persoon van de zorg heeft toen mij een berichtje gestuurd dat docent 1 mij een berichtje terug zou sturen.
Docent 1 heeft mij daarna na het weekend op maandag een berichtje gestuurd (dat was vorige week maandag) waarin ze zei dat het niet echt nut heeft om te praten met mij omdat ik geen hulp wil. Ik ben daarna naar haar toegegaan en gezegd dat ik dat wel wilde. (Ik was inmiddels een maand geleden begonnen met expres overgeven wat absoluut niet oke is en dat weet ik maarja) Uiteindelijk zei docent 1 dat ze volgende week maandag wel met me wilde praten (dat was deze maandag dus een paar dagen geleden) Ik vond dit fijn en had gehoopt dat ze me weer zou kunnen helpen, maar dit was niet zo.
Toen ik maandag binnenkwam voelde het al heel anders docent 1 bleek boos te zijn en dacht dat ik haar stalkte of iets in die richting op social media (wat niet zo is) ik heb gezegd dat ik dat niet deed maar volgensmij geloofde ze dat niet. Ik vertelde haar toch over het overgeven omdat ik graag hulp wil hiervoor, alleen daarop zei ze dat dat wel normaal was omdat dat hoorde bij de rest van het eetprobleem. Dit vond ik heel raar om te horen. Dus ze zegt eigenlijk dat het gewoon prima is?? Daarna zei docent 1 dat het beter is als we meer afstand nemen omdat ik te gefixeerd door haar ben. Dit kwam heel hard binnen. Ik had haar ook bijna een half jaar niet gezien dus ik had gehoopt dat we nu weer gesprekken zouden hebben. Ik moest daarna weg omdat ik naar mn les moest alleen ik voelde me erg slecht. Ik heb 1 les gevolgd en ben daarna naar de wc gegaan waar ik bijna moest huilen, toen moesten we van lokaal wisselen en ik liep langs de leerlingbegeleider (van de 3e klas) en kon ik mn tranen niet meer binnenhouden. Alles kwam en het hield voor mn gevoel niet meer op. Ik was enorm verdrietig. En ik snapte het niet goed allemaal. Waarom en waarom kon docent 1 niet gelijk zeggen dat ze niet meer met me wilde praten waarom zo lang wachten en mij laten hopen. Ik heb thuis ook nog veel gehuild en mn ouders wisten niet zo goed wat ze moesten doen.
De volgende dag (gisteren) ben ik weer naar docent 1 gegaan om te vragen waarom ik niet meer met haar mocht praten. Docent 1 was niet erg blij dat ik er weer was en legde het uit waar ik eigenlijk niks van snapte omdat ik nog zo verdrietig was dat niks binnenkwam ik wilde het gewoon weer goed hebben, ik wil niet dat iemand boos is. Ik ben nog naar docent 2 gegaan om te vragen wat er aan de hand was alleen docent 2 was ook niet echt blij dat ik er was en heeft daarna tegen docent 1 gezegd dat ik langs ben geweest. Ze praten dus achter mn rug om en toen ik vroeg van waarom doen jullie dat (ik heb het ze allebei apart gevraagd) en toen zeiden ze allebei dat ze het niet over mij hadden, maar dat klopt dus niet want dat zeiden ze. Ik heb mn mentrix nog een berichtje gestuurd dat ik het allemaal niet meer snapte (mn mentrix zit thuis door problemen met haar rug) en zij zei dat niemand boos is alleen dat ze geen psychologen zijn maar docenten, en dat weet ik zelf ook wel alleen ik wilde gewoon met iemand praten, omdat ik niet wist wat ik moest doen en nu nogsteeds niet. Ik heb tegen mn mentrix verteld over dat ik niks meer snap van iedereen en nu wil ze morgen (dus donderdag) met me bellen.
Op dit moment ben ik nogsteeds erg verdrietig over docent 1 maar ook een beetje boos/verward. Het gaat ook slecht met eten en overgeven alleen nu laat iedereen me gewoon alleen. Hopelijk gaat het met bellen morgen goed, alleen ik heb er niet echt een goed gevoel over.
Als iemand tips heeft over hoe ik een docent kan vergeten of over eten en overgeven enz of gewoon over dit hele verhaal zijn ze meer dan welkom.
Sorry voor dit lange verhaal haha, ik heb het zo kort mogelijk proberen te houden
