Ik dacht laat ik weer eens een topic openen aangezien ik niet echt een andere plek week om mijn verhaal kwijt te kunnen lol. Ik zal het proberen kort te houden, maar we zullen zien hm. (weer super lang, oops)

Nu is het dus zo dat ik de afgelopen maanden best wel wat stress hebt gehad, ik heb eerder ook een topic hierover gepost en ik ontving ook redelijk wat stress door online platformen waar ik op actief was. Gewoon dat er wat drama ontstaat en wat dan effect heeft op mij als persoon en hoe ik me voel etc. Ik denk dat dit al gaande is sinds zo november 2020? ik weet het niet precies, maar laat ik zeggen, het gaat met ups en downs. Na een tijdje is dit dus meer effect gaan hebben op mijn echte leven, voornamelijk school. Ik was al gestresst en voelde me niet altijd goed, en doordat school nu dus ook slechter ging (concentratie problemen etc) gaf dat nog meer stress, vooral tijdens toetsweken. Ik heb dan ook één toetsweek flink verknalt lol, maar heb toch geprobeerd gemotiveerd te blijven en in mijn laatste toetsweek heb ik er alles aan gedaan om goede cijfers, wat me ondanks weer stress gelukt is (: dus daar was ik heel blij mee en ik was stiekem toch wel een beetje trots op mezelf lol. Ik keek gewoon heel erg uit naar de zomervakantie waar ik hopelijk eindelijk wat rust kon hebben en weer fris het nieuwe schooljaar in kon gaan.

Alleen mijn vader (en stiefmoeder, ik heb gescheiden ouders) was dus al een tijdje opzoek geweest naar een nieuw huis. We woonden hier al heel lang en ook mijn moeder heeft hier nog gewoond toen mijn ouders nog samen waren en ze wilde gewoon een nieuwe plek, waar zij ook gelukkiger zouden zijn en al dat soort dingen, je snapt vast wat ik bedoel. Ondanks dat verhuizen natuurlijk niet niks is, waren ik en mijn broertje (14 jaar op dit moment) erg enthousiast over het idee en hielpen we ook mee zoeken naar huizen etc. Ik bedoel maar, het is ook leuk om naar een nieuwe plek te gaan en misschien wel allemaal andere leuke dingen in de toekomst gaan kunnen bereiken (ik was nog in de fase dat alles leuk en positief leek lol). Maar na een tijdje begonnen mijn ouders natuurlijk ook aan mij te vragen van, zou je mee met je vader willen verhuizen of bij je moeder willen blijven, ik werd eigenlijk gedwongen om een keuze te maken, maar ik zei altijd van ja ik weet het nog niet, het is toch nog niet zo ver… En naarmate tijd verstreek, hadden ze uiteindelijk een huis gevonden en een bod geplaats en werd hun bod geaccepteerd (: Ik weet nog precies toen mijn vader me belde om me te vertellen dat het bod geaccepteerd was, en het eerste wat gebeurde waren tranen die over mn wangen begonnen te rollen lol, ik weet nog steeds niet of het om een positieve of negatieve rede was, waarschijnlijk een combinatie van beide.

Sinds toen is alles heel snel gegaan, opeens zou mijn vader een huis gaan kopen. En nee niet in de buurt zoals op dit moment (10 minuten fietsen), maar hij zou naar de andere kant van het land verhuizen (ruim 2,5 uur met de auto). Hoe meer tijd verstreek, hoe meer het besef kwam wat eigenlijk best hard binnenkwam.. Dit gebeurde volgensmij ergens in juni en ik moest nogmaals, snel een keuze maken, want de scholen in het noorden zouden eerder dichtgaan, en als ik mee zou gaan zou ik ook van school moet veranderen hm. Ik had al die tijd ook gezegt dat ik mee zou willen met mijn vader, omdat hij meer van de natuur etc om zich heen is, waar ik mij persoonlijk ook veel meer thuis en gelukkiger voel. Het enige wat mij soms tegenhield was ja, mijn vader lol. Ik en mijn vader gingen de afgelopen maanden niet altijd goed samen. Ik heb hier eerder volgensmij ook een topic over gemaakt (dat ik liever bij mn moeder wilde wonen), het gaf mij vaak gewoon heel veel stress, soms tot op huilen toe, en ja. Soms ben ik nog steeds van, ik wilde zo graag naar mn moeder, nu krijg ik de kans, en ga ik met mijn vader mee verhuizen, wat ben ik in hemelsnaam aan het doen lol.. De nieuwe plek heeft gewoon veel ruimte in de omgeving, er staan paarden en andere dieren, we kunnen in de toekomst waarschijnlijk twee geitjes houden, mijn hond gaat ook met mijn vader mee, dit zijn gewoon dingen die mij echt gelukkig maken..

Binnen een hele korte tijd hebben we dus dingen moeten regelen met scholen etc, terwijl mijn vader en stiefmoeder aan de gang gingen met je weet wel, bankzaken lol. En met de bankzaken zat heel veel tegen, en dan bedoel ik heel veel. Ik denk niet dat ik hier in detail op in kan gaan, maar er zijn minstens drie momenten geweest waarop het leek dat we het huis waarschijnlijk niet eens konden kopen door redenen (ondertussen opgelost, maar weer veel tijd en stress overheen gegaan.). Ondertussen zijn we ook weer 2 maanden (denk ik) verder en hebben we nog steeds geen sleutel. Ik ben 1 keer met mijn vader langs de school geweest voor een korte kennismaking en ik heb het huis 1 keer vanaf de buitenkant gezien (we zijn even langsgereden en hebben even door de tuin gewandeld nu we toch in de buurt waren lol). We zouden we sleutel volgens planning begin augustus krijgen, maar hoe het er nu naar uit ziet gaat het begin september worden (en mijn school daar zou 22 augustus beginnen, ongeveer die datum weet het niet precies) … Daar schoot de stress er bij mij dus al weer in lol, en de eerste dag dat ik de binnenkant van mijn eigen huis ga zien is dus waarschijnlijk ook één dag voordat mijn school begint, aan de andere kant van het land. Mijn eerste schoolweek kunnen mn ouders niet eens thuis zijn dus komt mijn opa bij mij in huis (die ik normaal misschien 2 keer per jaar zie) en ik weet soms nog steeds niet wat in hemelsnaam ik allemaal ben begonnen.

Ik ben op dit moment bij mijn moeder voor de laatste 2 weken, daarna zal ik haar zo 1 weekend per maand gaan zien, ook mijn broertje (die bij mn moeder blijft wonen) en ik heb geen flauw idee hoe ik dit ‘goed’ kan ‘aflsuiten’ ? ik weet niet, het is gewoon zo raar om te realiseren dat ik straks gewoon, weg ben, weg weg. Ik heb ook al die tijd tijdens het process niks aan mensen op school kunnen vertellen, omdat mijn vader eerst meer zekerheid wilde (wat ik volkomen snap), maar dus al die docenten en leerlingen etc hebben tot volgend jaar gezegd terwijl ik daar zo stond van “eh ja, dankjewel jij ook” en ik vond dat zo lastig, lol.. Ik heb op dit moment ook constant het gevoel dat ik ‘nog niet klaar ben om naar school te gaan’ op dit moment, waarschijnlijk omdat nog zoveel gaande en aan het veranderen is. Maar op hetzelfde moment realizeer ik me ook dat ik naar school moet gaan, na 1 dag in mijn huis te hebben gewoond, waar nog steeds veel veranderd en gaat veranderen, ja.. Ik ben waarschijnlijk veel teveel dingen aan het ‘overthinken’, maar ik weet soms echt niet wat ik nu kan doen, hoe ik me het best kan voorbereiden, en ik ben denk ik voornamelijk gewoon bang voor, het nieuwe? ik weet het niet, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en alle snelle veranderingen en andere dingen, het totaal plaatje, is soms gewoon teveel en ik weet niet meer hoe ik er nu het beste mee om kan gaan..