Hallootjes ik zit in brugklas van gymnasium en op een soort van Christian-only school (hou ‘t erop dat er niet word gepest en zo), en ik had in de introductie week een vriendin gemaakt die ik nu even Hannah gaan noemen. De periode daarna hadden we op donderdag muziek en dan kon je in studio’s om te klieren op de piano en kletsen. Ik zat dus in een studio met 3 andere meiden waaronder eentje die ik Bertha ga noemen. Op een gegeven moment gingen 2 meiden weg om te vragen hoe die microfoon werkte en gingen weg. Ong 5 min later (ik weet t niet zeker want er was geen klok) zei Bertha “Ik ga even iets aan de docent vragen” en ik heb 30 min gewacht, maar ze kwam niet terug. De docent kwam me op een gegeven moment zelfs halen omdat de les voorbij was. Ik was gek genoeg niet eens kwaad, vooral gekwetst en in de war. Was ik echt zo saai? Vonden de rest van mijn klasgenoten dat ook dan?
Later hadden we aardrijkskunde en om mijn dag nog erger te maken besloot Hannah eerst ergens te zitten en me te wenken om vervolgens, toen ik ging zeggen dat ik m’n boeken vergeten was tegen de docent, op een andere plek te gaan zitten. Er kwam niemand anders naast mij zitten dus ik mocht de boeken van de docent lenen. Later kwam ze weer naar me toe gelopen, keek naar mijn schrift met de antwoorden en liep weer terug naar haar plek. Ik had om eerlijk te zijn het liefst een vuist in haar gezicht geduwd en misschien een beetje verstand.
Ik had het liefst iets gezegd in de mentorles, alleen ik was bang dat ik zou huilen en dan stond ik voor gek. Ik had besloten te wachten tot ik thuis was en dan m’n hart luchten aan m’n moeder (mijn vader is overleden toen ik bijna 2 was) maar we hadden die dag bezoek en de visite bleef tot aan het avondeten dus ik moest wachten tot dat we naar huis gingen. Maar als ik het in de auto zei, hoorde mijn zus het, dus ik wachtte wel tot we thuis waren. Het is best zwaar om met zo’n gevoel de hele dag rond te lopen. Maar in de avond kon ik eindelijk vertellen wat me dwarszat en gelukkig had m’n moeder begrip en de volgende dag had ze een mail naar mijn mentor gestuurd die later een gesprek met me voerde.
Het is nu al een paar maanden geleden en ik heb mezelf zover gekregen Bertha te vergeven, het lucht wel wat op, sinds ze zelf niet eens door had hoe gekwetsts ik was door haar domme actie. Ik probeer Hannah wel te vergeven, maar ze maakt het zelf heel moeilijk. Het is me al gezegd dat ze een latere sociale ontwikkeling heeft, maar dat geeft haar toch niet het recht anderen pijn te doen? Ik weet dat Bertha meer schade aan heeft gericht, maar ik heb op een één of andere manier meer haat naar Hannah. Ze kopieert me ook steeds. Het ging van mijn tekeningen in m’n agenda tot dingen die ik de seconde geleden had gezegd tot kledingstijl.
Ok en nu naar het deel dat me echt irriteert. Ik heb dus al best wel lang een crush op een persoon die ik niet ga noemen en iemand heeft dat gelekt denk ik, want toen hij bij m’n vriendinnen en mij ging zitten (alle andere plekken waren bezet), keek een klasgenoot me veelbetekenend aan. Ik keek terug zo van “Wat?” En ze keek naar hem en weer terug. Ik haalde m’n schouders op, maar het verwarde me heel erg.
Gefeliciteerd als je nog leest en als je al bent afgehaakt geef ik je groot gelijk want ik schrijf al veel te lang. Kan iemand me helpen, want ik weet niet meer wat ik met Hannah, het persoon dat ik hdisvksucwiia en de rest van de 5 en half jaren die me tegemoet komen op het gymnasium.
