Ik doe aan sh nu twee maanden en ik kan er niet vanaf komen. Door de druk op school kan ik me juist niet focussen. Docenten willen dat ik meer doe, beter mijn best doe en dat ik eens iets doe. Maar voor mij is dat heel moeilijk. Ik heb in een tijd van twee weken ongeveer zeven paniekaanvallen gehad. Sommige docenten zien dat het niet goed gaat en willen me graag supporten, maar anderen doen alleen maar heftiger dan eerst. Ik heb een aantal docenten die mij heel erg door deze periode heen slepen, zelfs docenten die eerst een hekel aan me hadden. Daar ben ik wel dankbaar voor, maar het negatieve neemt over. Ik heb mijn beste vriendin en mijn Frans docent verteld over dat ik mezelf snijd, en beide waren ze heel emotioneel. Ik was heel erg opgelucht dat ze niet flipten. Zij zijn voor mij een hele goede steun geweest. Maar in mijn hoofd gaat het alleen maar over het negatieve. Ik vertelde mijn Frans docent een paar weken terug dat ik het leven niet meer zie zitten. Dat ik niet meer weet waarom ik steeds weer probeer om me uit die diepe put te halen. Zij was niet boos, maar ze schrok hier wel van. Ze heeft me proberen te overtuigen dat ik bijzonder ben en dat ik het verdien om gelukkig te leven. Maar ik weet niet zo goed hoe. Ik zit hier heel erg mee.
xx jippieee
Hey,
Ik ga hier natuurlijk weer een k*t verhaal typen, want hoe kan het ook anders bij mij (;
Je verdient het om te leven! Stel dat je op zou geven, dan zou je niet weten wat voor leuks je nog allemaal zou kunnen meemaken. Dan zou je niet meemaken dat het beter zal gaan.
Stel dat een emmer met water steeds voller druppelt, dan zit die op een gegeven moment vol, toch? Dan overstroomt die. Wat is dan een betere keus, de emmer weggooien of de emmer ledigen, zodat er weer wat in kan? Ledigen, toch? Niet weggooien, dat is zonden.
Zo is het ook zonden als jij stopt met leven, jij hoort te leven. Jij leeft met een doel. En misschien zie je die zelf niet, maar je leeft echt met een doel. Je bent van waarden!
De docenten willen jou steunen, waarom? Omdat je het leven waard ben! Je hebt nog een heel leven voor je, dat moet je niet opgeven!
Stel dat je later een baan krijgt, gaat werken, trouwen, met vrienden op stap, vakantietje en gelukkig wordt, zou dat genoeg zijn om deze tijd door te komen, die gedachte moet je vasthouden, gedachtes aan het betere.
Toch weer een k*t verhaal geworden (:
Sterkte!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.