Skip to main content

Hoi, 

ik heb in mijn dagelijkse leven alleen maar last van stress en angsten. Het is heel erg verschillend waar het om gaat, ik had het altijd al wel maar het begint steeds heftiger te worden. Bijna de hele dag heb ik last van angsten en hele erge stress om de kleinste dingen. Vooral om sociaal contact met mensen, wat er in het verleden gebeurd is en wat ik ooit heb gedaan waar ik spijt van heb of me voor schaam bijvoorbeeld en ook de hele dag wat ik ook doe ik heb stress. Mijn gedachten zijn dan zo erg dat ik er gewoon verdrietig van word, kan dit wel? Doe ik dit wel goed? Ook wil ik alles aan mijn ouders vertellen, ik zit bijvoorbeeld met een van mijn ouders op de bank dan krijg ik soms ineens een flashback van bijvoorbeeld 2 maanden geleden. Dan heb ik gelijk het gevoel dat ik het direct moet vertellen, al wil ik dat helemaal niet. Mijn stress komt vooral van het verleden en angst van wat er gaat gebeuren. Ik denk de hele dagen door en doe vaak alsof ik blij ben, maar dan voel ik me super verdrietig en angstig. Een paar vriendinnen weten ervan en zeggen dat ik naar ze toe kan komen maar ik vind het toch moeilijk. Ik wil niet aandacht vragen. Ik twijfel of dit een fase is of dat ik echt wat heb. Ik ben 13 en denk echt dat niemand van mijn leeftijd dit heeft. Heeft iemand tips of heeft iemand dit ook? 
groetjes

Hoi, ik weet dat last hebben van stress en angsten heel zwaar kan zijn en ik ga je echt proberen te helpen zo goed als ik kan oké? Zelf heb ik ook last van de stress om sociaal contact, dit is best moeilijk om overheen te komen, maar probeer het te zien als een nieuwe prestatie elke keer dat je naar buiten gaat, of dat je alleen maar naar iemand glimlacht die je tegenkomt, met baby stapjes kom je er echt wel, het duurt soms gewoon net wat langer dan dat je zou willen. Mij zelf helpt het om iets te schrijven over waar ik over denk, waar ik spijt van heb of me voor schaam, dit doe ik zodat ik het niet hoef te vertellen maar het wel een beetje kwijt kan. En het is ook helemaal normaal om dit soort dingen te ervaren, je doet echt helemaal niks fout, dit is gewoon een deel van het opgroeien en ben er zelf ook nog steeds helemaal uit (ik ben inmiddels 16, oepss). Het is ook helemaal niet erg niet alles aan je ouders te vertellen, maar het lucht zeker wel op, en ja misschien zijn er wat ruzies en heel veel tranen, maar je komt er echt wel doorheen, je bent hier echt niet alleen in. Het nep doen van een glimlach doe ik ook elke dag weer, maar het vertellen aan iemand helpt je om je glimlach soms niet moeten te laten zien, iedereen heeft wel dagen dat ze zich echt niet goed voelen en dat heb je gewoon het recht om niet te hoeven glimlachen, omdat je het al die tijd gewoon al geweldig hebt gedaan. Ik snap echt wel dat het moeilijk is om naar vriendinnen toe te gaan, maar zij proberen je gewoon te helpen en soms hebben jij en je vriendinnen  dat allebei even nodig, zo weten zij hoe het met jou gaat en kun jij  even alles kwijt en dat lucht echt op. Als 13-jarige is het echt niet raar om zo door je leven  te gaan, je lichaam (zowel mentaal als fysiek) gaat veel veranderingen door en het is moeilijk om je hier in 1x op aan te passen. Ik hoop echt dat dit je geholpen heeft, en soms heb je echt een beetje aandacht nodig oké? Onthoud dat ;)


Hoi, ik weet dat last hebben van stress en angsten heel zwaar kan zijn en ik ga je echt proberen te helpen zo goed als ik kan oké? Zelf heb ik ook last van de stress om sociaal contact, dit is best moeilijk om overheen te komen, maar probeer het te zien als een nieuwe prestatie elke keer dat je naar buiten gaat, of dat je alleen maar naar iemand glimlacht die je tegenkomt, met baby stapjes kom je er echt wel, het duurt soms gewoon net wat langer dan dat je zou willen. Mij zelf helpt het om iets te schrijven over waar ik over denk, waar ik spijt van heb of me voor schaam, dit doe ik zodat ik het niet hoef te vertellen maar het wel een beetje kwijt kan. En het is ook helemaal normaal om dit soort dingen te ervaren, je doet echt helemaal niks fout, dit is gewoon een deel van het opgroeien en ben er zelf ook nog steeds helemaal uit (ik ben inmiddels 16, oepss). Het is ook helemaal niet erg niet alles aan je ouders te vertellen, maar het lucht zeker wel op, en ja misschien zijn er wat ruzies en heel veel tranen, maar je komt er echt wel doorheen, je bent hier echt niet alleen in. Het nep doen van een glimlach doe ik ook elke dag weer, maar het vertellen aan iemand helpt je om je glimlach soms niet moeten te laten zien, iedereen heeft wel dagen dat ze zich echt niet goed voelen en dat heb je gewoon het recht om niet te hoeven glimlachen, omdat je het al die tijd gewoon al geweldig hebt gedaan. Ik snap echt wel dat het moeilijk is om naar vriendinnen toe te gaan, maar zij proberen je gewoon te helpen en soms hebben jij en je vriendinnen  dat allebei even nodig, zo weten zij hoe het met jou gaat en kun jij  even alles kwijt en dat lucht echt op. Als 13-jarige is het echt niet raar om zo door je leven  te gaan, je lichaam (zowel mentaal als fysiek) gaat veel veranderingen door en het is moeilijk om je hier in 1x op aan te passen. Ik hoop echt dat dit je geholpen heeft, en soms heb je echt een beetje aandacht nodig oké? Onthoud dat ;)

Wat fijn dat je mijn bericht helemaal gelezen hebt, dit helpt mij echt dat ik niet de enige ben.  Heel erg bedankt voor je bericht. Ik vind het echt heel erg aardig en fijn dat er iemand reageert! Ik hoop dat het goed met jou gaat omdat jij er ook last van hebt, het is echt heel erg goed van je dat je anderen helpt. Nogmaals heel erg bedankt


Reageer