Hoi!
Ben ik weer..
Het ging een tijdje heel goed met me, voor de zomervakantie. Toen kwam de vakantie en ging alles een beetje bergafwaarts. We gingen steeds zwemmen, maarja ik moet dus de hele tijd moeilijk doen met die handdoek zodat ze me littekens niet zien. Gelukkig hebben ze niks gezien. Maar k heb het gevoel dat ik mijn ouders steeds teleurstel en niet ben wat ze van me verwachten om te zijn. Steeds zeggen dat het een keuze is om niet blij te zijn. Als we in de auto zitten en ze denken dat ik muziek luister, zitten ze lekker over me te roddelen. Ik heb dus alles gehoord, niet dat ik daar echt blij van werd. Het kwam tot het punt dat ik maar deed alsof ik blij was, terwijl ik eigenlijk langzaam steeds ongelukkiger werd.
Nu is school dus weer begonnen en weet ik echt niet meer wat ik moet doen. School is echt te stressend en teveel. Ik ben weer begonnen met snijden omdat ik die stress niet kan verdragen ofzo. Het helpt me om eventjes weg te zijn van al die stress. Mijn ouders zeggen dat ik onmogelijk ben en dat ze me niet meer willen zien. En dat ik meer werk moet steken in school en beter mijn best moet doen. Van mijn vader moet ik zeggen wat er in me om gaat omdat hij mijn vader is. Maar als ik een keertje zeg dat ik geen zin heb om te praten omdat ik gestresst ben gaat ie zeggen dat het een keuze is om zo triest te zijn, dat ik geen recht heb om ‘ongelukkig’ te zijn omdat ik het goed heb, en ik me niet zo moet aanstellen
Ik voel me alsof ik verplicht ben om blij te zijn en altijd hoge cijfers te halen. Ik snij elke dag, ik kom huilend thuis en ga huilend slapen. Het komt meerdere keren per dag in mijn hoofd op om er gewoon een einde aan te maken, en ik ben bang dat ik ooit mezelf ga verliezen en mijn 2e poging tot doe.
Ik weet gewoon even niet meer wat ik moet doen..
Dankjewel voor het lezen,
Xx
Ik ben er voor je, wij allemaal.
