bewerkt: dit gaat over mijn vader
Oke daar gaan we dan. Het meest hinderlijke in mijn leven gaan we in het zwart wit zetten. Zoals die gast het zou zeggen. Hij is er niet maar toch is hij zo ongelooflijk aanwezig in mijn leven. Als ik er dan over nadenk of andere mensen dit ook hebben, dat ze met alles wat ze doen of zeggen aan iets denken. Ik kan me niet voorstellen dat mensen begrijpen wat ik nu ga vertellen maar ik weet dat ik niet de enige ben. Door hem twijfel ik aan alles, vooral aan mezelf maar het is geen onzekerheid. Ik wil zo goed mogelijk zijn, bijna perfect zal je wel kunnen zeggen. En dan hoor je anderen zeggen:
‘’dat kan helemaal niet’’ maar toch doordat hij zo in mijn hoofd zit denk ik onbewust dat het wel kan, dat het altijd beter kan. Dus het zit constant in mijn hoofd; ja máár het kan beter, je hebt het goed gedaan máár het kan beter. Een 9,3 is nog steeds geen 10, 2e plek is nog steeds geen 1e, 1 spelfout is niet foutloos, je bent over máár je had beter gekund. Je zou denken dat je die stemmetjes uit kan zetten maar zelfs daar keur ik mezelf mee af. Dan hoor ik hem zeggen ‘’stel je niet zo aan’’. Dat zinnetje giert door mijn hoofd, als iets niet lukt. Al is het minuscuul. ‘’door, strak verpest je het’’. Ik ben zo bang dat dat nooit weggaat. Eigenlijk weet ik al dat mijn lieftallige stemmetje nooit weggaat.
Dus we gaan het maar weer accepteren.
Als ik sorry voor iets zeg en iemand zegt ‘’maakt niet uit’’ of ‘’is niet erg’’ zelfs dan zegt het stemmetje van ‘’tuurlijk is dat niet erg, ben je een sukkel ofzo’’. Belachelijk dat er in iemand zijn hoofd zoiets ontwikkeld kan worden. Nu ik het opschrijf ben ik het me heel bewust maar als ik gewoon door het leven ga dan gebeurd dit zonder dat ik het door heb en eet ik mijn energie op doordat ik dit de hele dag doe, onbewust dus. Ik ben dan zo bang dat mensen zien dat ik constant aan mezelf twijfel. Dat ze niet moeten denken dat ik me aanstel. Ik kan er niks aan doen!!
k wilde dit even delen xx donut :)
