Stel ik me aan? | Kindertelefoon Community

Sorry dit is een heel verhaal, alleen ik moet het ergens kwijt.

Ik ben ongelukkig. Ik ben verdrietig en leeg en ik kan me niet meer herinneren wanneer het begon. Soms heb ik een goede dag of dagen, hooguit een week, maar hoe beter het dan gaat, hoe harder ik weer naar beneden val. Ik zit in het verkeerde lichaam en voel me opgesloten en alleen, ik ben non binair/ trans masc en ik heb het daar best wel moeilijk mee qua genderdysforie en lichaamsdysmorfie (nog geen diagnose). Ik ben door mijn huisarts doorverwezen naar de genderpoli maar door de lange wachtrij zal ik waarschijnlijk ergens in december een intake gesprek hebben. (Mijn ouders weten dat ik non binair ben, maar hebben denk ik niet in de gaten hoeveel last ik daar van heb los van binden)

Ik heb ook het idee dat de dingen om me heen niet echt zijn, alsof er een glazen muur tussen mij en de wereld zit en soms is het ook alsof ik niet echt ben. Alsof ik achter in mijn hoofd zit en ik mezelf niet bestuur zeg maar. De tijd gaat gek en soms zie ik alles raar, alsof ik me nergens op kan focussen en alles vervormd.

Ik denk dat ik last heb van paniekaanvallen, het gebeurt de laatste tijd steeds vaker en ik ben altijd moe. Ik wil niet meer uit bed en ik heb heel veel stress door school en dat gender gebeuren. Ik doe mezelf soms pijn met een elastiekje omdat ik echt niet tegen bloed kan maar ik heb de neiging om het met een mes te doen. Ik denk steeds vaker aan dat ik dood wil (of eigenlijk gewoon niet meer willen leven) maar ik weet dat ik geen zelfmoord zou plegen, dat weet ik van mezelf. Ik word wel steeds banger om wat ik mezelf aan kan doen wanneer ik helemaal losraak van de wereld en alleen maar verdriet en frustratie voel.

Waar het op neer komt is dat ik me nogal gefrustreerd, alleen, gevoelloos en wanneer ik toch wat voel heel erg verdrietig ben. Ondanks dat ik dat weet, doe ik niks. Mijn ouders weten het niet, hebben misschien wel gemerkt dat ik meer huil.

Maar ik weet niet of dit wel serieus is of dat ik me aanstel? Toen ik vertelde dat ik het idee heb dat niks echt is vroeg mijn moeder of we daar iets mee moesten, maar ik zei nee. Is dit serieus of niet? Ik kan het gewoon aan niemand kwijt, elke keer dat ik iets kwijt wil knijpt mijn keel dicht. Mijn moeder zei dat als een van haar kinderen ongelukkig zou zijn dat het ergste in de wereld zou zijn en ik loog toen tegen haar en zei dat ik gelukkig was ondanks genderdysforie enzo. Weet iemand wat ik moet doen?

Bladzijde 1 / 1

Hoi Moss.

Je hoeft geen sorry te zeggen voor het delen van je verhaal hoor. Daarvoor is dit forum en dan kunnen wij je tips geven en je helpen!

Je stelt je echt niet aan en het lijkt mij heel vervelend om je zo te voelen! Zo te lezen geven je ouders heel veel om jou dus ik denk dat je je zorgen en gevoelens goed aan hun kan vertellen. Dit is een grote stap, maar jij kan dit! Ik denk ook dat het voor jou prettig is om begeleiding te krijgen om met deze gevoelens om te gaan. Misschien is het handig om weer naar de huisarts te gaan zodat hij/zij je kan doorverwijzen naar een psycholoog. Dit geeft je misschien wat meer rust aan je hoofd en deze kan je leren om beter met je gevoelens om te gaan. Ik hoop dat je snel aan de beurt bent bij de gender poli en ik hoop dat ze daar ook wat voor je kunnen betekenen zodat je je prettiger gaat voelen.

Groetjes van mij!

Dankjewel @NaamNietBekend voor die fijne reactie, ikzal een keer met mijn ouders praten.

Hey Moss,

Zoals NaamNietBekend al zei hoef je je echt niet te verontschuldigen. Het forum is er juist voor bedoelt om verhalen te delen en daarover hulp te vragen.

Je stelt je ook echt niet aan! Als jij je zo voelt is dat zo.

Goed dat je het met je ouders gaat bespreken! Als je wil zou je het ook nog met een vriend(in) kunnen bespreken tegen de alleenheid. Het is misschien moeilijk maar het lijkt mij het beste als je dan ook alles verteld over hoe je je voelt (dat hoeft niet perse als je het tegen een vriend(in) wil vertellen). Dan begrijpen ze je het beste en kunnen ze je ook goed steunen.

Als je denkt dat je zelfmoord gaat plegen kan je altijd 113 bellen of chatten. Zij kunnen je dan helpen en tot een oplossing komen. Je kan ook altijd met ze bellen of chatten als je over je gevoelens wil praten.

Tegen het gevoel dat alles om je heen niet echt is en dat het vervormd weet ik niks, behalve dat je misschien een voorwerp of een teken met jezelf af kan spreken om te laten zien dat alles nog echt is en dat jij de baas over je lichaam bent.

Tegen het nare gevoel kan je proberen vaak iets leuks of rustgevends te doen. Iets waarbij jij je helemaal fijn voelt. Ook kan je als je rustig wil worden gaan liggen en je handen op je buik leggen. Dan moet je heel erg op je ademhaling gaan letten. Het klinkt misschien raar, maar hielp mij heel erg.

Het is moeilijk maar jij kan dit!

Groetjes iemand.

@Lost in Life bedankt voor de tips!