Sorry dit is een heel verhaal, alleen ik moet het ergens kwijt.
Ik ben ongelukkig. Ik ben verdrietig en leeg en ik kan me niet meer herinneren wanneer het begon. Soms heb ik een goede dag of dagen, hooguit een week, maar hoe beter het dan gaat, hoe harder ik weer naar beneden val. Ik zit in het verkeerde lichaam en voel me opgesloten en alleen, ik ben non binair/ trans masc en ik heb het daar best wel moeilijk mee qua genderdysforie en lichaamsdysmorfie (nog geen diagnose). Ik ben door mijn huisarts doorverwezen naar de genderpoli maar door de lange wachtrij zal ik waarschijnlijk ergens in december een intake gesprek hebben. (Mijn ouders weten dat ik non binair ben, maar hebben denk ik niet in de gaten hoeveel last ik daar van heb los van binden)
Ik heb ook het idee dat de dingen om me heen niet echt zijn, alsof er een glazen muur tussen mij en de wereld zit en soms is het ook alsof ik niet echt ben. Alsof ik achter in mijn hoofd zit en ik mezelf niet bestuur zeg maar. De tijd gaat gek en soms zie ik alles raar, alsof ik me nergens op kan focussen en alles vervormd.
Ik denk dat ik last heb van paniekaanvallen, het gebeurt de laatste tijd steeds vaker en ik ben altijd moe. Ik wil niet meer uit bed en ik heb heel veel stress door school en dat gender gebeuren. Ik doe mezelf soms pijn met een elastiekje omdat ik echt niet tegen bloed kan maar ik heb de neiging om het met een mes te doen. Ik denk steeds vaker aan dat ik dood wil (of eigenlijk gewoon niet meer willen leven) maar ik weet dat ik geen zelfmoord zou plegen, dat weet ik van mezelf. Ik word wel steeds banger om wat ik mezelf aan kan doen wanneer ik helemaal losraak van de wereld en alleen maar verdriet en frustratie voel.
Waar het op neer komt is dat ik me nogal gefrustreerd, alleen, gevoelloos en wanneer ik toch wat voel heel erg verdrietig ben. Ondanks dat ik dat weet, doe ik niks. Mijn ouders weten het niet, hebben misschien wel gemerkt dat ik meer huil.
Maar ik weet niet of dit wel serieus is of dat ik me aanstel? Toen ik vertelde dat ik het idee heb dat niks echt is vroeg mijn moeder of we daar iets mee moesten, maar ik zei nee. Is dit serieus of niet? Ik kan het gewoon aan niemand kwijt, elke keer dat ik iets kwijt wil knijpt mijn keel dicht. Mijn moeder zei dat als een van haar kinderen ongelukkig zou zijn dat het ergste in de wereld zou zijn en ik loog toen tegen haar en zei dat ik gelukkig was ondanks genderdysforie enzo. Weet iemand wat ik moet doen?
