Skip to main content

Hoi. Ik ben 14 en heb ongeveer 5 dagen geleden een soort van naaktfoto’s gestuurd. Eigenlijk was en niks op te zien en had ik altijd alles bedekt maar toch heb ik er ontzettend spijt van en kan ik er zelfs niet van slapen. Ik heb er super veel last van en ik weet niet hoe ik van dit gevoel af kom. Ik ben ook bang dat hij de foto ( die ik via snapchat) heb gestuurd met een andere telefoon een foto van heb gemaakt. Ik ben niet herken baar op de foto’s maar mijn naam is wel zicht baar. Ik heb hem geblokkeerd maar ik had vanacht  er een droom over en heb hem gedeblokkeerd om te vragen of hij als hij de foto’s nog heeft om ze voor zich zelf te houden, nu kan ik hem niet meer vinden en ben ik ontzettend bang. Hoe kom ik van dit gevoel af? 

Hoihoi,

Ik ben een meisje van 16 en ook ik heb dit wel eens gedaan. Het is helemaal niet raar dat je het hebt gedaan, want het is spannend en je wil ontdekken.

Ook ik heb spijt van 1 van de foto's die ik heb gestuurd, dit is omdat ik WEET dat hij het gescreend heeft. Zolang hij niet laat zien dat hij het heeft gescreend is er voor zover niks om je zorgen over te maken!  Ook zal ik het niet vragen aan hem want hij kan ja zeggen zonder dat hij het echt heeft gedaan en dat kan je bang en onzeker maken. Ook als je een snapchat open kun je bij de foto geen naam zien, dus hij kan zeggen dat jij het bent maar jij kan zeggen dat jij t niet bent aangezien je aangeeft dat er geen herkenbare dingen op staan.

Kortom geen reden om je er zorgen over te maken😊 zie het als een les je weet nu de vorige keer kreeg ik er spijt van dus ik ga het niet meer doen. Stuurd hij je zelf een bericht van de gescreende foto kun je naar de politie gaan want dan is hij in het bezit van kinderporno en dat is strafbaar😉

Goodluck


Dankjewel voor je reactie! Ik heb hier nog steeds erg veel last van en is dit handig als ik dit met mijn moeder bespreek?


Moeilijk te zeggen hangt er vanaf hoe je ouders zijn.

maar zoalang hij niet uitlekt zou ik het voor me houden maar dat ben ik.

 


Ik zou het sowieso bespreekbaar maken, met je moeder, een goede vriendin, of desnoods een docent. Ik heb zelf ook iets soortgelijks meegemaakt, praten luchtte voor mij heel erg op. Het moeilijkste van alles is accepteren, geloof me, dat komt na een tijdje wel. 


Reageer