Jezelf zijn, jij bent jij, de enige op aarde, maak er gebruik van, groetjes...
Heey
Wat vervelend. Ik herken wel een beetje wat je zegt.
Je geeft aan dat je waarschijnlijk wel weet hoe het komt. Hoe komt het dan? Kan je wat aan die oorzaak doen?
Als je er zo erg last van hebt of het je belemmerd in het dagelijks leven zou je eventueel naar de huisarts kunnen gaan. Heb ik toen ook gedaan en hij had mij doorverwijzen naar iemand die er meer van weet. Misschien dat dat jou ook zou kunnen helpen.
hoi Jaivy,
Bedankt voor de reactie. ik denk dat de grootste reden is dat ik toen ik op de basisschool zat, nadat m'n beste vriend naar een andere school ging, grotendeels genegeerd werd door de rest van de klas. Dit was vanaf groep 5. In groep 6 wilde ik echt niet meer naar school, en daar werd ik ook ziek van. Mijn ouders kregen dit door en hebben mij toen geholpen en ook naar een soort kindercoach/ Psycholoog gestuurd. dit ging vrij goed en leek te helpen. Ik sliep en was niet meer echt ziek. Ook ging weer gewoon naar school. Ik ben daar toen dus gestopt met de hulp, maar mijn klasgenoten negeerde mij nogsteeds en ze bleven ook gemene opmerkingen maken als ik een gesprek probeerde te starten.
Op de middelbare school leek alles wel goed te gaan, maar ik merk nu dat ik elke keer dat ik een gesprek met iemand zou willen starten, me eerst bedenk of die persoon geen betere dingen te doen heeft dan met mij te praten en of ze mij niet een of ander vervelend kind vinden. dit komt nu ook wel omdat iedereen om mij heen zelf problemen lijkt te hebben en ik ze dus niet wil lastigvallen. Nu iedereen thuis zit praat ik met vrijwel niemand terwijl ik dat soms wel zou willen. Ik weet gewoon niet hoe ik een gesprek goed kan starten, en aangezien zij ook geen gesprek starten en daar dus geen behoefte aan hebben…
Ja dit dus, ik zit alweer te twijfelen of ik het niet helemaal ga verwijderen om gewoon bedankt voor de reactie en ik kan er niet zoveel aan doen denk ik te sturen en nu houd ik mezelf bezig met dit te typen, sorry voor deze volkomen onnodige informatie.
de persoon waar jij naar doorverwezen bent, wat voor hulp zou zo iemand kunnen bieden? En komen je ouders dat dan ook te weten, want ik wil niet dat zij zich zorgen gaan maken om zoiets kleins.
ik heb het idee dat er wat dingen dubbel in staan maar heb nu geen tijd om het nog te veranderen en door te lezen, dus sorry als het wat onduidelijk is.
Groetjes,
Watermeloentje
Heeyy!!
Thanks dat je antwoord gaf op mijn vragen. Ik vind dat je het duidelijk hebt uitgelegd.
Wat vervelend dat die kinderen uit je klas zo tegen je hebben gedaan en dat je daar nu nog steeds last van hebt. Het zou inderdaad goed kunnen dat het daar door komt. Het zou fijn zijn als je die dingen die toen gebeurd zijn los kan laten, maar dat is natuurlijk heel lastig.
Om even antwoord te geven op jouw vragen. Ik ben doorverwezen naar een psycholoog door de huisarts. Die psycholoog helpt mij door te praten over de (sociale) angsten die ik ervaar en zij geeft mij cognitieve gedragstherapie. Ik weet niet of dit een soort standaard iets is, dus dat het bij iedereen zo gaat, maar dit is in ieder geval hoe het bij mij ging. Of je ouders er achter gaan komen… ehmmm tja dat is afhankelijk van hoe oud je bent. De huisarts mag tot een bepaalde leeftijd nog dingen met je ouders bespreken enzo. Maar om eerlijk te zijn vraag ik me af wat er zo erg aan is als je ouders het te weten komen. Ik snap dat je niet wilt dat ze zich geen zorgen gaan maken, maar ik denk dat je ouders gewoon het beste voor je willen. Je kan ook gewoon tegen hun zeggen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, maar dat je het als vervelend ervaart en er graag een gaat werken.
Maargoed, je moet natuurlijk doen wat voor jou goed voelt en wat jij denkt dat het beste voor jou gaat werken. Dat is namelijk voor iedereen weer anders.
Succes!!!
joeeeeee
