Skip to main content

Hey

Ik ben Lynde, 15 jaar oud.

Ik weet eigenlijk niet wanneer het is begonnen. Wat ik wel weet is dat het al veel te lang bezig is. En hoelanger de angst en pijn  in me zit, hoe minder plezier ik in het leven zie. 

Ik denk dat ik op me12de er echt last van begon te krijgen. Ik durfde dan bijvoorbeeld niet meer naar de supermarkt,omdat ik gewoon bang was voor al die mensen en hun meningen. Ik durfde niet meer te eten in het openbaar, want ik dacht dat mensen me dan vies zouden vinden. Ik durfde eigenlijk naar geen één openbare plek te gaan. Al die mensen die me dan zien en vast iets van me vinden. Ik durfde niet meer te praten of uberhaubt mezelf te zijn en als ik mezelf zou kunnen zijn wie  zou ik dan zijn? Wie ben ik? Geen idee. Het doet me pijn dat ik niet kan praten op verjaardagen van familie. Het doet me pijn dat er elke keer wel een opmerking wordt gemaakt dat ik zo weinig praat. En ik weet dat me opa's en oma's me raar vinden ik zie die teleurstelling en gedachtes over mij in hun ogen. Mijn opa zei laatst dat ik niet eens m'n best doe op gezellig te zijn. Het probleem is dat ik het niet kan niet nu niet vandaag. Maar morgen waarscheinlijk ook niet . "Ik geloof niet meer in verandering het is weg" Is wat ik dacht maar toch zet ik dit nu waarshijnlijk straks op het forum omdat ik nog steeds geloof in verandering.

Ik hoop dat iemand me misschien kan helpen.

 

Halllo Lynde :)

Wat is de reden dat je er last van begon te krijgen want dat is wel belangrijk om te weten zodat je dat probleem kan oplossen en socialer wordt. Je kan het je opa en oma wellicht uitleggen dat je gewoon niet zo sociaal bent in dat opzicht en dat horen ze dan te accepteren.

-Dr8gon99


Hallo Lynde!

Heel erg vervelend voor u allemaal! Weten anderen ook hoe u u voelt? Zelf zou ik met iemand hierover gaan praten, iemand die u vertrouwd of je praat juist met iemand die u niet kent, ik heb zelf  toen ik niet lekker in mijn vel zat ook veel met mensen via dit forum gepraat omdat ik het ook lastig vond om met iemand te praten. Wat uw opa en oma zeggen herken ik heel erg! Toen ik meeging naar verjaardagen hoorde ik dit ook altijd. Als uw ouders weten hoe u u voelt kunt u misschien thuis blijven. Maar u moet vooral niet vergeten vertrouwen in uzelf te houden!

groeten van A-


Hoii Lynde,

Wat erg dat je je schaamt. Ik had dat ook,bij het woord presentatie kreeg ik al de rillingen en overal waar mensen zijn durfde ik geen stap te zetten. Probeer alles wat anderen over je denken te vergeten. Werk eerst aan te geloven in jezelf. Laat de wereld zien hoe leuk je bent,ze willen weten wie de echte Lynde is. Bedenk is wat jij leuk zou vinden om te praten op een verjaardagsfeestje en zoek misschien gespreksonderwerpen op. Je opa zegt dat alleen maar omdat hij wil weten wie je bent,en als je dat zelf nog niet weet is dat lastig. Ga eens voor de spiegel staan en zeg eens wat voor moois je ziet,adem in en uit. En vertel aan jezelf wat je wil dat ze van je denken. Je bent vast heel gezellig maar je bent bang om dat te laten zien. Probeer mee te praten. Als ze het over school hebben vraag dan eens wie de leukste klasgenoot of de leraar die teveel praat is

En geloof in jezelf,het komt goed met geluk,vertrouwen en een klein beetje moed. Als mensen naar je kijken willen ze je aandacht en dat je met ze praat. Probeer eens hoi te zeggen en hoe gaat het


Hallo Lynde!

 

Dit is heel erg vervelend om te horen en ik snap ook dat dit niet fijn is. Ik denk dat je het er eens met je familie/ouders over moet hebben, wellicht dat deze mensen jou al heel goed kunnen helpen. Misschien is het verstandig om naar het zorg-team of schoolarts te stappen, deze mensen op school kunnen jou ook goed hebben. Ook omdat ze om dit soort dingen opgeleid zijn. 

 

Ik denk dat je met ouders een gesprek moet voeren en eens vragen of je naar een psycholoog mag. Dit persoon kan jou helpen en deze problemen misschien zelfs verhelpen.

Ik heb ook een tijdje een psycholoog gehad (om smetvrees) en die heeft me heel goed geholpen. Ik vind vrijwel niks meer vies en durf weer ‘normaal’ te eten.

 

Er is zeker nog wel verandering mogelijk en ik beloof je, dat gaat lukken ook!

 

Ik hoop dat ik je goed heb kunnen helpen en wens je nog veel succes!

 

→ Tim


Reageer