Hoi @TheColorGreen  het was de afgelopen weken best warm ja, dat je een tshirtje  droeg is ook niet gek nee. 

Het is een goede manier om te verbergen.  

Het kan gebeuren dat je het vergeet, dat is wel jammer,maar dat kan gebeuren.

Ik heb mij vroeger ook veel gesneden en daar zijn ze ook nog echt goed zichtbaar. Ook al ben ik nu 15 en was het voor het laatst 13 .  Ik heb deze situatie ook al is gehad met een leidinggevende van mijn vakantie en feestdagen werk.  Ik was het zelf ook net als jij vergeten om te verbergen, mijn leidinggevende zat toen ook telkens naar mijn arm te kijken in de kantine,  maar ik dacht net als jij dat hij dat niet had gezien, ik dacht die kijkt vast naar een collega van me die voorbij kwam lopen.  Ik was zelf toen een beetje naar mijn telefoon aan het kijken dus was ook een beetje afgeleid toen.

Na mijn dienst werd ik door hem naar zijn kantoor geroepen,  ik dacht waarom heb ik iets verkeerd gedaan ofzo? Hij vroeg toen hoe het met mij ging en ik zei  dat het met mij prima ging.  Mijn leidinggevende vraagt wel is wat dingen maar dit had hij nog nooit echt gevraagd. Hij zei oke dan is het goed. Je mag gaan en toen wenste we elkaar een fijne dag toe.  Toen ik op de fiets naar huis ging , dacht ik waarom vraagt hij dat? Hij doet dat anders toch ook niet en vlak daarna kwam de gedachte dat hij mijn sneden zag, nou ik kon van binnen wel janken toen.  Net als jij schaamde ik me toen kapot en wist ik me even geen raad , de volgende dag had ik weer dienst en halverwege mijn dienst kwam ik hem tegen en vroeg waarom hij dit vroeg.  Ik dacht als hij het heeft gezien en dat weet ik bijna wel zeker dat ik maar gewoon open kaart moet spelen en dus het hem moet vertellen. Hij zei toen , is goed maar zullen we dat even op mijn kantoor bespreken  en niet hier zo in het openbaar. Ik dacht gelijk ooh nee hij weet het dus ik moet het nu wel vertellen.  Dus ik zei oke is goed. En we liepen naar zijn kantoor.  Hij zei : ga maar zitten, wil je iets te drinken ? Vroeg hij. Ik zei nee bedankt . En toen begon ik dus te vragen waarom hij dat vroeg. Hij zei :nou ik zag gister in de kantine iets bij jou wat mij zorgen deed maken over jou. Ik zei oke. Hij vertelde verder dat hij inderdaad het had gezien. En hij zei vlak daarna. :ik maakte me zorgen en wil de weten of het wel goed met je ging. Ik heb het daarna allemaal uitgelegd aan hem en het dus verteld.  Hij zei toen: oke , ik ben blij dat je het eerlijk aan mij verteld.  Ik zei: dat ik me hiervoor deed schamen en er best verdrietig over was van binnen en wist het dus even niet meer. Hij zei: is niet erg , weten meer mensen dit en heb je er nog meer? Ik zei dat niemand het wist en ik ze ook dat ik niet wilde dat hij het tegen mijn ouder zou vertellen of aan iemand anders. En daarna zei ik JA ik heb er meer , en vroeg aan hem of hij het wilde zien. Hij zei dat ik dat zelf mocht bepalen als ik dat wou laten zien dat het mocht en als ik dat niet wou hij het ook goed vond. Ik liet het toen aan hem zien. Ik zei liet daarna verder alles zien aan hem , hij bleef er eerst best kalm over maar na 2 minuten kon ik zien dat het hem pijn deed toen hij het zag. Ik deed het daarna weer verbergen. En toen was het even stil. We wisten beide even niets te zeggen.  Ik zei daarna . Zo dit is het dus. Sorry dat ik het niet heb verteld maar ik schaamde me enorm.  Hij zei dat geeft niet je hoeft je daarvoor niet te schamen, als je wil kan je alles tegen mij zeggen, ik hou het tussen jou en mij wat we net hebben besproken. Ik zei , bedankt meneer, fijn dat u het nu weet. En toen ging ik verder met mijn werk.

Dit was mijn verhaal.

Ik kan je als advies geven om het hem te vertellen en tegen hem te zeggen dat jij niet wilt dat verder iemand anders het weet.

Je kan het dus beter gewoon zeggen. Als je hem vertrouwt.  Dat lucht op. En dan zou je je zeker beter voelen en dus ook minder schaam als je het weet.

(Je moet zelf kiezen of je de keuze maakt)

Ik hoop dat dit wat heeft geholpen.

Groetjes gebruiker c 

Hey @Gebruiker c,

Heel erg bedankt voor je verhaal. Ik ben blij om te horen dat ik niet de enige ben met dit probleem. En je hebt eigenlijk precies meegemaakt wat ik ook heb meegemaakt. Wel knap dat je alles tegen je leidinggevende hebt kunnen zeggen. 

Ik denk dat ik het niet durf om het tegen mijn leidinggevende te zeggen. Ik denk dat zo'n gesprek wel heel ongemakkelijk is als blijkt dat hij niks van me arm gezien heeft en dat hij gewoon toevallig aan me vroeg hoe het met me ging. 

@Pin Jij ook bedankt voor je lieve reactie. Ik durf het eigenlijk wel om met m'n blote arm met die wonden/littekens te lopen. Maar ik heb gewoon liever niet dat iedereen dan zorgen om me gaat maken. En ik ben bang dat mensen dan gaan denken als ze me zien van "daar heb je die depressieve jongen met die littekens weer". 

Groeten,

TheColorGreen

Hey,

Je kan niet controleren wat anderen gaan denken. Dat kun je nu niet en over een paar jaar ook niet. Mensen zullen altijd een mening hebben over jouw littekens en er zullen altijd mensen zijn die dingen denken waarvan je niet wil dat ze dat denken. Dit geldt niet alleen voor je littekens, dat geldt voor alles in het leven. Laat je je daardoor tegenhouden? Door dat ene persoon dat iets gaat denken waarvan je niet wil dat ie het gaat denken? 

Jij bent alleen verantwoordelijk voor jezelf. Natuurlijk is het niet chill als veel mensen zich zorgen gaan maken, maar jij bent daar niet verantwoordelijk voor. Probeer bij jezelf te blijven en te denken aan hoe JIJ je comfortabel zou voelen.

Gr. Pin