Skip to main content

Hi iedereen, 

Als eerste bedankt dat iemand überhaupt de moeite doet om dit te lezen want ik weet echt niet meer zo goed wat te doen. 

Ik ben een meisje van 15 jaar, ik zit nu in de 3e klas vwo. 

Al vanaf mijn dertiende heb ik last van stemmen in mijn hoofd en misschien een depressie (ik heb nooit een echte verklaring gehad van een dokter ofzo omdat ik er nog nooit met iemand over heb gepraat).

Ik heb gewoon heel vaak het gevoel dat ik niets waard ben. En daarom ben ik begonnen met het snijden. 

Een week of twee geleden was ik alleen thuis, ik heb toen in paniek mezelf gesneden. Een vriendin van me had het gezien want de snee zat op m'n hand en dat valt natuurlijk best wel op. Ik heb maar gezegd dat het een papiersneedje was. 

Ik heb nu al wat meer sneden op m'n pols onder mijn horloge, maar wat mijn vraag nou eigenlijk is: wat moet ik doen? 

Alvast bedankt voor het lezen…

X Maddie 

Hey,

 

Ik snap dat je het lastig vind om erover te praten, maar de dokter of andere mensen gaan je helpen. En onthoud je bent zo veel waard! Er is niemand maar dan ook niemand op de aarde die er hetzelfde uitziet als jou en dezelfde talenten heeft, je bent uniek! Dus mijn advies is: Zoek hulp van iemand die je kan helpen en die je vertrouwd. Je kan het er natuurlijk altijd met je ouders over hebben of bijvoorbeeld met je mentor. Maar doe wel wat voor jou het beste en fijnste voelt!

 

Alexa xxx


Hey,

 

Ik kan me erg goed in je inleven, omdat ik het zelf ook doe. 

Wat Alexa als zei, zoek hulp bij iemand. Als je niet iemand in je directe omgeving wil benaderen, kun je ook eerst een gesprek met de kindertelefoon voeren. 

Voor het snijden zou je dit topic, alternatieven zelfbeschadiging, kunnen doornemen. 

 

Hopelijk heb je hier wat aan

Amber


Hey,

Ik heb mezelf ook best wel een tijdje gesneden door gedachtes en stemmen in mijn hoofd dus net als Amber snap ik hoe je je voelt. 

Net als de anderen ga ik je ook weer aanraden om met iemand erover te praten, want de littekens zijn nu nog te verbergen, maar dat zal niet voor altijd zo blijven. Ik weet dat het echt heel eng is om erover te praten maar het is de moeite waard, want vroeg of laat zal er toch wel iemand achter komen. Ik ben zelf nooit dapper genoeg geweest om het tegen iemand te vertellen totdat ik een paar weken terug in het ziekenhuis belandde. Toen heb ik het onder druk moeten uitleggen aan mijn ouders (die erg overstuur waren) en de dokter, wat verschrikkelijk was. Achteraf gezien had ik het dus veel beter eerder kunnen vertellen, en deze situatie kunnen voorkomen. Ook kan ik het je vertellen dat het echt enorm oplucht om je gedachten uit te kunnen spreken en er met iemand over te kunnen praten.

Ik hoop dat je wat hebt gehad aan mijn verhaal en ik wens je heel veel succes.

 


Reageer