TW: zelfbeschadiging

Hoi,

Ik heb een soort probleem.

Ik ben een paar x naar de psycholoog geweest ivm zelfbeschadiging, na 3 gesprekken vond mijn psycholoog 'mij wel positief klinken' dus toen had ze gezegd dat ik maar weer terug moest komen als t weer slecht met mij ging. (Wat ik toch wel een beetje apart vond)

Ik had na 2 gesprekken bij de psych aan m'n moeder vertelt dat ik naar de psycholoog ging en er een kort gesprek over gehad, zij heeft dit daarna (met toestemming) ook met m'n vader besproken. 

Daarna is er niet zoveel meer over gezegd bij ons thuis, ze vonden het niet erg ofz in de zin dat ze boos waren dat ik mentale problemen had. Ze begrijpen dit soort dingen best goed. Maar ik vind het best moeilijk dat hun zelf niet het initiatief hebben genomen om het er met mij nog over te hebben, ik voel me een beetje vergeten. Ik ben 16 jaar dus ik ben zelf ook wel volwassen genoeg eigenlijk om mijn problemen op te lossen, maar ik heb toch ook het idee dat hun m'n ouders zijn en mij hier ook voor moeten benaderen of eens in de zoveel tijd moeten checken

Nu zou ik graag weer terug naar (een andere) psycholoog gaan, maar ik wil het eerst met hun overhebben. Ik ben bang dat ze willen weten waarom, en dat leg ik liever niet uit aan hun. Vooral omdat ik het gewoon moeilijk vind dat er weinig communicatie bij ons thuis is en dat met de psycholoog wil bespreken, maar ook omdat ik denk (niet gedagnostizeerd) dat ik een angst/dwang stoornis heb en het nog niet aan hun wil vertellen omdat dat helemaal nog niet zeker is natuurlijk. 

Heeft iemand tips?