Heyy, ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, maar ik ga mijn best doen. Dit wordt een lang bericht.
Ik ben een meisje van 16 jaar. Ik heb het niet zo fijn thuis, maar misschien stel ik me gewoon aan. Mijn ouders ruziën al sinds ik me kan herinneren en de ruzies worden steeds vaker en erger. Mijn moeder heeft al veel vaker gezegd dat ze wilde scheiden maar dit is (tot nu toe) nog niet gebeurd. Ik denk dat als mijn broertje (13) en ik het huis uit zijn, ze dat wel gaan doen. Mijn vader geeft meer om zijn werk en geld dan om ons en in veel van hun ruzies voelt het alsof ik geen kanten mag kiezen, maar ergens weet ik dat ik het vaak wel met mijn moeder eens ben. Mijn vader is altijd goed voor ons geweest, maar hij heeft een hele slechte jeugd gehad met zijn vader en broer, waardoor hij nu niet snapt dat voor een ander familie wel belangrijk kan zijn (mijn moeder is heel close met haar familie) en is hij over veel situaties heel negatief. Hiernaast heb ik ook een tante die een zware alcoholist is. Ik weet hier zelf weinig vanaf maar mijn moeder laat mijn broertje en ik nooit meegaan als ze heeft gedronken (anders zie ik haar wel heel vaak)en mijn moeder en andere tante haar moeten komen helpen. Vorig jaar, de avond voor mijn verjaardag, werd mijn moeder opeens gebeld dat ze vermist was. Mijn moeder is naar haar appartement gegaan, waar de politie en de rest van mij familie ook al waren om haar te zoeken. Mijn broertje en ik bleven thuis en waren vreselijk bezorgd. Uiteindelijk belde mijn moeder na uren zoeken dat ze oké was. Toch lukte het me niet om daarna te slapen en de volgende dag (mijn verjaardag) ben ik thuisgebleven. Het ergste was dat het me niet zou verbazen als ze er niet meer had geweest. Dit was dus een extreem geval, maar dat geeft een beetje aan hoe erg het soms is.
Af en toe wordt het me hierom gewoon te veel. Dan heb ik gewoon een dagje nodig om thuis te blijven en na te denken over wat er nu weer gebeurd is. Mijn moeder is hier ook niet moeilijk in en meldt me dan ziek. Het probleem is, voor een of andere reden voel ik me altijd halverwege de dag schuldig. Heel schuldig. Dan zie ik hoe vaak ik al ‘ziek’ ben thuisgebleven en zie ik dat als een soort ‘faaldagen’. Ik dwing me zelf vaak om door te zetten zelf als dingen niet meer gaan, dus die dagen voelen alsof ik opgeef. Dit weekend was ik heel ziek dus vandaag ben ik een dagje thuisgebleven, maar ik heb net een paar uur gehuild omdat ik me zo schuldig voel. Ik weet dat ik het nodig heb, maar ik kan het mezelf niet gunnen. Ik heb 2 beste vrienden en nog 3 andere goede vriendinnen, maar de enige aan wie ik dit alles heb verteld is een jongen uit mijn klas. Ik vind hem niet leuk maar ik kan wel goed met hem praten, alleen is hij af en toe is echt heel irritant. We hebben al best wat ruzie gehad, dus eigenlijk wil ik het nog wel aan iemand anders vertellen. Aan mijn beste vrienden zou ik het best willen vertellen, maar zij zijn ook niet zo open over hun problemen dus het voelt alsof wij dat type relatie gewoon niet hebben. Kan iemand helpen? Bedankt voor het lezen
