tekst verwijderd in strijd met de forumregels
beschudlig mij (vloek) niet van dingen die ik niet doe rot joch!
jij vergalt mijn leven, zelfs die van sandra! waarom wat hebben wij jou ooit aangedaan?!
blijf met je poten van ons geld af! blijf met je poten van ons af! verniel mij niet van binnen!
jij ziet het misschien niet maar ik voel het wel!
we waren de beste maatjes vroeger, altijd lol samen, toen had ik nog niet door wat jij met mij deed, altijd de baas over mij spelen, oke ik ben ouder dan jij en jij bent mijn kleine broertje waarom wil jij dan altijd de baas blijven spelen over mij?! zelfs nu nog!
je jat mijn geld, en zegt dat ik mijn eigen geld jat, dat jij dingen kwijt raakt maar dat is niet zo!
je manipuleert me zodat ik dingen doe die jij wil dat ik doe! door jou kwam ik in aanraking met de politie! door jou heeft jana mij een keer geslagen!
je kleineerd me, je geeft mij geen ruimte om te leven, jij weet alles beter! maar dat is niet zo! (vloek) zie nou eens in dat het niet zo is! je bent niet slimmer, je bent niet beter, en je bent ook niet knapper. jouw innerlijk is kut en als jij zo door gaat kom je echt in de gevangenis.
ik vergeet de dag neit dat jij met een broodmes achter sandra aan ging. hoe kon je! ze is onze oudste zus en jij wou haar vermoorden!
we redden steeds zo ongeveer je leven! telkens als mama weg is moet jij weer naar het ziekenhuis toe! de buurman helpt ons, maar wij redden je!
en wat krijgen wij terug? lege portomoneën, en de schuld over van alles wat wij niet hebben gedaan!
ik haat je, sandra haat je ook. maar we houden van je wanneer je gewond raakt.
maar nu, nu haat ik je echt, ik ben niet zo duivels als jij ben ik nooit geweest.
ik heb 1 keer wat van je gesloopt, maar dat was omdat jij mama tegen mij opzette, en dat waren alleen paar donald ducks. maar nu nu zeg je dat ik het kado wat we van mama kregen toen ze terug kwam uit egypte dat ik dat heb gesloopt! maar dat heb ik niet gedaan! waarom geef je mij de schuld! waarom!
ik doe nooit iets bij jou, en jij bij mij wel, jij was de reden dat ik mezelf begon te snijden! jij was de reden dat ik vaak het huis uit wil gaan!
je ziet het niet, je ziet niet wie ik nu ben, jij ziet mij 10 jarige ik. jij ziet mijn gevoelens niet wat je met mij doet.
ik ben bang voor je, bang dat je als ik tegen jou in werk, dat je me dood, me verwond, of bewusteloos krijgt. 
ik haat het om alleen bij jou te zijn, ik haat het echt.
waarom zie je dit neit aaron, ik wil weer zoals vroeger zijn de beste maatjes waar sandra jaloers op was op onze bond samen.....

Lieve papa & mama , 

eigenlijk sinds 2 jaar is alles veranderd ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben. 
maar ik ben mezelf kwijt na alles wat er is gebeurd en ik geen idee waar ik moet zoeken om weer op het rechte pad te komen 
maar ik doe me best een langzamerhand besef ik waar veel van mijn gevoelens vandaan komen.
ik voel me ´gekwest ´  in de tijd dat ik heel erg ziek was zou jij mama met mij naar het ziekenhuis gaan maar we kregen ruzie eigenlijk om vrij weinig.
daarna reed ik met papa naar het ziekenhuis en in de auto heeft hij dingen tegen mij gezegd ´ ik heb zoveel spijt dat we ooit aan kinderen zijn begonnen´ ´ jullie zijn ondankbaare K#nker honden´ zo kan ik nog even door gaan heeft me daar echt heel erg mee geraakt en op een of andere manier krijg ik dat niet uit me hoofd. en eigenlijk ben ik gewoon bang voor papa hij kan zo erg omslaan & aggresief worden hij word zo boos begint met spullen te gooien & krijgt losse handjes plus wat die allemaal zegt kwetst dat me zo hard maar ik zet me er over heen. 
Net als dat ´broer´ mij slaat en ik weet het meerder broers en zussen hebben ruzie maar dit gaat te ver hij is 19 & ik 15 
maar als hij me bij me keel grijpt een stoot geeft weet ik dat dit niet klopt.
eigenlijk weet ik het gewoon niet meer mama je zei tegen mij ´ is het niet beter als je uit huis gaat´  ´ je hebt een psychiater nodig jij´
waarom snapt niemand mij ik hou van jullie maar op deze manier werkt het niet niemand heeft door hoe ik me voel !!!

deze thuis situatie plus het gezeik die ik gewoon af en toe met vriendinnen hebt en hoe erg ik met mezelf in de knoop zit. 
maken mij weg ik heb zoveel gedachtes honderde die met 200 km per uur door me hoofd gaan 
maar ik ben gewoon moe moe van al dit gezeik van school van vrienden van verdriet van jongens
ik ben moe van liefde van haters van stress 
maar eigenlijk het meest van mezelf .. 
soms spring ik gewoon het liefst voor een trein is het klaar geen gedachtes geen gezeik. 
maar dat is me te makkelijk 
ik ga knokke om alles weer op een rijtje te krijgen en jullie trots te maken. 
en zorgen dat ik weer met 100%  van me leven kan genieten 
en weetje het gaat me lukken okal moet ik dit alleen doen 
ik beloof met papa & mama 

kusjesx

Hey Mam & Pap,

Ik weet het, het is weer een tijdje geleden dat ik naar jullie schreef.  Het is een paar jaar geleden dat ik jullie schreef, sorry dat het zo lang duurde. Maar er is ook zoveel gebeurt in die tijd. Nouja, jullie vinden het vast niet erg. Het is ook niet goed om telkens naar jullie te schrijven. Ik moest jullie laten rusten, jullie zijn dood. Eigenlijk gaat dit steeds beter, daar ben ik blij om.

Nou, waar moet ik beginnen met vertellen? De laatste brief was uit groep 7, dus ik zal wel vertellen wat er daarna gebeurde. Ik heb het geprobeert, ik was echt van plan iedereen daar te vermoorden. Al die pestkoppen die mijn leven verpestte. Maar iemand hield me tegen; Jessay. Hij zei me dat als ik het zou doen dat ik alles zou vergooien. Dat er dan echt nooit meer iemand van me ging houden, en dat ik mezelf daaraan te kort deed. Eerst geloofde ik hem niet, en wilde ik niet luisteren. Maar na bijna 2,5 uur tegen me te hebben gepraat heb ik hem het pistool gegeven. Ik heb niet geschoten, en daar ben ik (nu) blij om.

Ik heb het hem verteld. Alles heb ik hem verteld. Over jullie dood, over Anacee, de pesterijen, de scheldpartijen, de eieren die tegen me aan werden gegooit, de aanrijdingen met fietsen, het overgeven, het afvallen, het snijden, de bedreigingen, de littekens, alles. Hij shrok, heel erg. Dat is natuurlijk niet echt vreemd. Hoe vaak hoor je dat iemand's armen/benen/gezicht beschadigt zijn, doordat klasgenootjes ''leuke'' grapjes uithaalden met een vleesmes? Hij beloofde me dat hij me ging helpen, en dat deed hij ook. Hij zorgde ervoor dat ik in een inrichting kwam. 2 jaar lang heb ik daar gezeten, en achteraf heeft dat me goed gedaan. Ik heb er heel veel geleerd; Dat het niet normaal is om uitgescholden te worden, dat ik niet helemaal gestoord was, dat het slecht voor me was om te snijden, dat ik ook iets waard was. Voor het eerst in mijn leven was ik niet zomaar ''die ****'' zoals altijd. Daar noemde ze me (met uitzondering van Jessay) als eerste weer ''Quinn'' in plaats van ''die stomme ****''. Het was lang geleden dat iemand dat deed, en het was ook heel raar om te horen.

2 jaar na mijn opname was het wel even schrikken. Ik kwam opeens weer in de maatschappij teregd. Gelukkig heb ik heel veel steun gehad van Jessay, zonder hem had ik het niet gekunt. Ik verhuisde, naar een plaats die 3 uur rijden van mijn oude woonplaats lag. Ik wilde niets meer met die plaats te maken hebben, nooit meer. Er zijn nog wat dingetjes verandert, zodat het niet meer zoals vroeger zou gaan. Ik veranderde bijvoorbeeld mijn naam, ik noem mezelf nu Laura. Ook verfde ik mijn haar bruin, en kreeg ik lenzen, zodat het leek of ik bruine oogkleur had. Ik ben dus flink verandert, en lijk totaal niet meer op Quin, het meisje dat ik vroeger was.

Ik zit ook weer op school! (In de inrichting kreeg ik geen les in een klas.) Het was ontzettend eng, om in een oude omgeving te zijn. Jessay zat bij me in de klas, dat hielp behoorlijk. Hij is echt de allerbeste vriend die ik me kan wensen, ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten. Ik heb nu best wel veel vrienden, voor mijn doen meer dan ik ooit had durven dromen. Ze weten het niet, van vroeger. Dat durf ik (nog) niet, maar misschien later ooit eens?

Ik moet jullie nog een klein geheimpje vetellen.... Ik heb een vriendinnetje; Roxy. Ze is zo lief, en leuk, en.... Ach, zo kan ik nog wel uren doorgaan. Maar niet verder vertellen hoor, niemand weet het nog! (Behalve Jessay, want die zag na 2 minuten al aan mijn snuit dat er iets aan de hand was.) Ze weet het ook niet, van vroeger. Dat houd ik denk ik maar zo, dat vind ik veel te eng. Misschien, wie weet, ooit eens. Maar zeker niet binnen een paar jaar ofzo, nooit van mijn leven. Maarja, dat zie ik dan wel.

Ik denk dat ik deze brief maar weer eens ga afsluiten, hij is al langer dan geplant. In ieder geval, dit is er de afgelopen jaren gebeurt. En eigelijk gaat het nu heel goed met me! Ik beloof dat ik snel weer eens langs kom, en dat ik bloemetjes voor jullie mee neem.

Heel veel liefs,
Laura (of wat vroeger Quinn was)

Voor Lennart.

Lennart, ik weet dat je het moeilijk hebt gehad vorig jaar. Het ging al zo lastig op school, met Latijn, Grieks, Frans... En toen gingen je ouders ook nog scheiden. Sindsdien was je die stille jongen in de klas, nog stiller dan normaal. Het ging steeds slechter in de klas, je kon je cijfers niet meer ophalen. Ik heb je nog een poosje bijles gegeven, in de hoop dat je dit jaar weer in mijn klas zou kunnen zitten. Het had allemaal geen zin meer, je liep net te ver achter, en je kon je geloof ik niet goed concentreren. Op het eindfeest van onze klas vertelde je wat er aan de hand was. Ik hoorde daar het hele verhaal pas voor het eerst en ik voelde me schuldig, zo verschrikkelijk schuldig... Ik weet niet precies waarom, hoewel ik denk dat het komt omdat ik al wist dat je het lastig had in het begin, en dat ik nu denk dat ik je eerder had moeten helpen. En natuurlijk omdat ik niet wist dat je ouders gingen scheiden. Als ik dat wel had geweten had ik echt geprobeerd te helpen, want daar zijn vrienden voor. Toen je je verhaal vertelde die dag kwam je maar tot halverwege. Toen barstte je in tranen uit, en je vertelde snikkend nog een beetje verder. Je draaide je om en liep naar de WC. Daar bleef je heel lang, tot je weer een beetje gekalmeerd was. Er werd nog een laatste rondje schuifelen geörganiseerd, en toen vroeg je of ik met jou wou dansen. Ik zei ja, en daar heb ik geen spijt van. Als ik nee zou zeggen dan zou je er echt niet meer tegen kunnen, dat voelde ik gewoon. En daarbij, je bent een hele leuke jongen. Ik dacht eerst ook wel eens of ik je "leuk leuk" kon vinden, en ik wist het niet zeker. Ik weet het nu ook niet zeker. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar ik ben zeg maar best verliefd op iemand die ik heb leren kennen door de schoolmusical... Je hebt me echt laten nadenken, een hele vakantie lang. Nog steeds ben ik er niet uit. Ik weet zeker dat ik M (de jongen van de musical) leuk vind, en ik voel ook wel wat voor jou... Maar ik weet niet zeker of dat gewoon vriendschap is.
Liefs en veel sterkte, Sanne

deze brief is aan mijn vader 
pap je wou alsmaar niet begrijpen dat je van me af moest blijven
die vele keren dat je me zat te verkrachten zat je niet na te denken
telkens zat je me te bedreigen je zei dat er iets ergs zou gebeuren als ik iets vertel over wat je deed.
je sloeg me en trapte me door jou lag ik 3 maande in coma.
en als ik thuis kwam rende je naar mij toe en pakte me op
je nam me mee en mishandelde me en door jou is mijn moeder dood.
ik had het tegen mijn moeder vertelt en raad eens papa en mama kregen hele erge ruzie.
tot dat jij je wapen trok en haar neer knalde met je pistool.
je wou naar mij richten maar ik was al weg naar de politie.
door je zit ik in het huis alleen met mijn 2 jongere zusjes omdat mijn familie in thailand zit.
maar sterkte in de gevangenis

Hee Sukkels

Bedankt voor het ruïneren van mijn leven, mijn zelfvertrouwen, en het vertrouwen in anderen.
Bedankt dat ik me nu elke dag angstig en verward voel en ongeaccepteerd, omdat jullie het zonodig leuk vonden om iemand kapot te maken.
Jullie dachten stoer te zijn.
Een leuke grap uit te halen, maar door jullie roddels haat de halve school mij!
Nee niet eens alleen zij!
Mensen namen maar aan dat het allemaal waar was wat jullie zeiden, vertelden het hun familie, vrienden, mensen met wie ze op bijvoorbeeld hockey zaten en nu gaat het nog steeds via via heel nederland door!
Bedankt dat ik niet meer normaal de straat op kan gaan of naar school zonder te denken of degene die ik tegenkom die roddels heeft gehoord.
Bedankt dat ik me lelijk, dik en ongetalenteerd voel en het ook nog erg vaak expres te horen krijg!
En weten jullie?
Dat ik inderdaad niet meer de slankste ben omdat ik me nu volprop om mijn emoties weg te stoppen!?
Dat ik niks meer goed kan doen!?
Dat ik alles waar ik aan begin het niet meer af maak omdat 'ik toch wel weet dat ik geen talent heb!?'
Ik dacht dat het me nooit kan schelen.
Ik had er eerst ook helemaal geen last van.
Maar nu besef ik dat het wel degelijk gevolgen heeft gemaakt waar ik me voor afsloot.
Ik voelde me zelfs gelukkig tot nu toe.
Ik heb er over nagedacht en ik zal alles eraan doen om mijn reputatie te herstellen, weer gelukkig te worden, weer gezond te gaan eten, op te komen voor mezelf, weer te gaan bewegen, mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en mezelf te accepteren.
En jullie zullen me niet stoppen of dwarsliggen.
Ik neem voorgoed afscheid van jullie sukkels!
Ik zal weer door het leven gaan als een sterke meid van 14 jaar al zal het lang duren voordat ik daar kom.
De littekens zullen altijd blijven, maar ze hebben me sterker gemaakt.
Ik weet nu wie ik ben.
Ik ga aan mijn toekomst werken zonder jullie!

''Who's laughing now Suckers!?''

InvisibleShadow

Super mooi, ik snap je gevoel (helaas....) ❤

@LRlove

Wow..., alsof ik mijn -zekerdere- zelf hoor

@LRlove
Ja, wel zo iets. Natuurlijk niet helemaal precies, maar het komt op hetzelfde neer.

@LRlove

Da's behoorlijk stom. Je moet het maar zo bekijken, ze zijn het niet waard

@xAudrey


Respect, mooie brief ❤

Lieve Papa, Mama, Grote zus,

Jullie zijn er niet meer. Het is leeg zonder jullie, een groot gemis.
Ik blijf jullie voor altijd bij me houden, de herinneringen koester ik voor eeuwig. 
Papa,
Mijn lieve sterke Papa. Je was zo spontaan, zo grappig. Ik zat altijd bij je op de nek, jij was mijn held.
Mijn held, en dat ben je nu nog steeds. Je was en bent een geweldige vader en de tijden samen met jou waren geweldig.
Je hebt Mama uit haar diepe dal van pijn, angst, wanhoop kunnen halen. Daar bewonder ik je enorm om, dat zou niemand anders gelukt zijn.
Die 6 jaar samen met jou, en toen moest je gaan. Je was altijd kerngezond, ineens sloeg het om.
Ineens vond ik jou daar, mama was een weekendje weg met een vriendin. Ik stapte de slaapkamer in, er hing een bedrukte sfeer.
Ik sloop nar het bed en maakte je wakker. Dat wakker worden is nooit gebeurd, je hart was gestopt met kloppen.
We houden van je. We missen je <'3.
Mama,
Mijn lieve zorgzame Mama. Je was mijn beschermengel, en nu nog steeds.
Toen Papa was overleden hebben we het als gezin moeilijk gehad, de sterke schakel was weggevallen.
Jij hebt een moeilijke jeugd gehad en samen met jou Man, mijn Papa heb je al je angsten overwonnen en alles een plekje kunnen geven.
De man van je dromen viel weg en dat was moeilijk voor je, heel moeilijk.
De zorg op mijn zus en mij kon je niet op je nemen, het ging mis. Je verwaarloosde jezelf en mijn zus en ik namen het huishouden over.
Maar weet dat ik dat altijd gedaan heb uit liefde voor je, het maakte me niet uit. Je bent uiteindelijk naar een psycholoog gegaan en er bovenop gekomen.
Ineens was je weer de zorgzame moeder die je altijd geweest was.
En toen gebeurde het met jou Dochter, mijn Zus. Je hield je zo sterk, voor mij, je zorgde voor me. We deelde ons verdriet.
Ik heb enorm veel bewondering voor jou, voor jou als persoon. 
Toen, ineens, Kanker. Een verschrikkelijke ziekte, je hebt 8 maanden geleden. Ik zat tijdens je ziekenhuisopnames in een pleeggezin. 
Familie, nee die band was flink verwaterd. Ik zou niet eens weten wie onze familie zou zijn.
Je vond het vreselijk dat in in pleeggezinnen zat. Je vocht voor je leven. Maar het was genoeg geweest, je had genoeg gevochten.
Genoeg geleden, genoeg gezorgt. Je ging heen, met mij nog in je armen sloot je je ogen, voorgoed.
We houden van je. We missen je<'3.
Lieve Zus,
Mijn grote voorbeeld, ik wilde net als jij worden. Het leeftijdsverschil was 5 jaar dus je was echt een vorobeeld voor me.
Ik probeerde je te immiteren, je was een liefdevolle meid. Veel vriendinnen, een perfect leventje. Leek.
Je beste vriend pleegde zelfmoord, je verloor jou en mijn Papa. Het was ook voor jou een moeilijke tijd, maar je hebt je er door heen geslagen.
En hebt altijd de zorgen voor mij op je genomen, ik probeerde ook te helpen maar ik was nog jong. 
Nog steeds ben je zo speciaal voor me, hoe je alels oppikt. Hoe positief je in het leven stond.
Toen werd je ziek, een griepje leek het. Je hebt een week lekker op bed gelegen en het leek beter te gaan.
Toen kreeg je allemaal rare plekken op je lichaam, we gingen met je naar de huisarts. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis.
Vanaf dat moment is het allemaal snel gegaan. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen glipte je weg, je raakte bewusteloos. 
Een tijd later ontwaakte je weer, je pakte de hand van mij en mama vast en fluisterde ons wat woordjes toe. Een traan drupte over je wangen en je glipte weg. Artsen hebben je nog geprobeerd in coma te houden, je had een hersenbloeding. Niks mocht meer helpen en de apparaten werden een week later uitgeschakeld.
We houden van je. We missen je<'3.

We waren en perfect gezinnetje, leken een perfect gezinnetje. Tot langzaam alles uiteenviel. 
Ik vergeet jullie nooit, allemaal even belangrijk waren en zijn jullie voor me. Nooit zal ik jullie vergeten, jullie blijven bij me.
En toch hoop ik iedere dag dat ik opsta en jullie allemaal even een knuffel geef, net als vroeger. Ook al gaat die dag nooit meer komen.

Adem houdt op. 
Warmte wordt kilte.
Kilte als van de dood.

We missen jullie. ):

Hallo JB.. ,

Ik heb 5 jaar lang last van jou gehad!
Nooit zat ik goed in mijn vel door jou.
Al die jaren geen echte lach op gehad.
Alleen maar een masker.
Een masker waar achter heel veel verdriet en woede zit.
Na alles wat je me aangedaan hebt zou ik je het liefst willen vermoorden!
Maar helaas heb ik niet een zwart hart als jou!
Nu ben je blijven zitten en ben ik van jou af.
Ik ben erg blij dat je bent blijven zitten.
Als je wist wat voor gedachten ik kreeg in de vakantie,
wat ik van plan was allemaal..
dan zul je meteen van deze school afgaan.
Maar ik niet zo, Ik heb geen zwarte hart als jou!
Nog steeds kan ik niets vergeten wat je hebt gedaan!
Als ik jou gezicht zie denk ik aan SHIT!
Ben jou gezicht zo zat.
Ik haaaaaaat je heel erg!
Heb je dat nooit verteld..
maar ik haat jou so much!
wist je zelf vast ook wel.
Nog steeds ben ik dingen van plan, maar
ik snap niet waarom ik nog steeds niet begin met
die dingen..
Ik heb gewoon geen zwarte hart.
Heb een witte en niet een zwarte als jou!

Brief geschreven door: Anoniempje. ;p