Ik heb al sinds mei dat ik moeilijk met het gezin meedoe, geen zin heb om met mijn vriendinnen af te spreken en eigenlijk niet meer doe dan school, eten en slapen. Ik heb wel vriendinnen, maar naar de dichtsbijzijnde vriendin moet ik een halfuur fietsen, maar wel op een elektrische fiets. Ik heb niet veel dingen dat ik erg leuk vind, behalve lezen en tekenen en mijn ouders hebben me gedwongen om op scouting te gaan, dat erg leuk is. Maar nu het vakantie is vind ik heb nog moeilijker om mee te doen. Ik vergeet afspraken of heb er geen zin meer in. Ik heb ook vaak problemen met slapen, waardoor het nog moeilijker is om mee te doen. 2 dagen geleden was er een afspraak bij mijn oma, maar ik had een erg slechte nacht gehad en had maar 2-4 uur geslapen, waardoor ik weer in slaap viel en niet meeging naar mijn oma. 

Voor mijn moeder was dat de druppel, en sinds ze weer terug was, heeft ze me genegeerd, zorgt ze niet meer voor me en wilt ze het ook niet zomaar goed maken. Mijn vader helpt nog wel, en gister heb ik een hele dag in het huis gewerkt om mijn moeder te laten zien dat ik spijt heb, maar het enige wat ze zegt aan het einde van de dag is: "Toen ik na het eten om een kopje koffie vroeg, kreeg ik geen antwoord en heb ik geen kopje koffie gezien. Het is alsof ik niet meer besta voor jou,” 

Ik wil me best inleven in mijn ouders, maar ik ben erg koppig en vind het moeilijk om sorry te zeggen of toe te geven dat ik fout zit. Mijn vader heeft net een preek gegeven en zelfs gezegd dat als het zo door gaat, ik naar een instituut moet, "voor meiden zoals jij die het ook allemaal niet meer weten.”

Ik weet niet meer hoe ik het goed moet maken en ik heb het gevoel of het ook niet meer goed gaat komen.