Ik(F17) heb hulp nodig
Ik heb het gevoel dat ik me steeds meer begin te irriteren aan hem.
Alles wat hij zegt of doet interesseert mij niet.
Maar ik wil het niet uitmaken want ik hou van hem.
Ik voel me fijn als ik met hem kan knuffelen en kussen.
Ik vind het fijn om met hem in slaap te vallen.
Om in elkaars armen te liggen.
Maar zodra we wat gaan doen samen komen de irritaties in het spel.
Hij praat graag over de stock market, actuele problemen en politiek.
Ik niet.
Ik praat liever over andere dingen.
Maar welke dingen...?
Muziek, film, onze levens... Positieve, gezellige dingen.
En ik begrijp dat een relatie niet alleen maar bestaat over positieve en gezellige dingen. Maar ze moeten er wel zijn.
Ik merk dat als ik bij hem ben, ik mezelf niet zo leuk vind.
Ik ben chagerijnig, lui en raak verdrietig om alles.
Ik kan niet tegen mijn verlies als hij wint. En als ik dan verloren heb ben ik echt een bitch.
Maar normaal ben ik niet zo. Ik ben vrolijk, creatief, gezellig en spontaan.
Maar als ik bij hem ben niet.
Dit vind ik erg vervelend. Ik heb het gevoel dat telkens als ik verdrietig ben, ik verdrietig over hem ben. Soms doet hij niets fout en ben ik nogsteeds geïrriteerd. En soms wordt hij geïrriteerd door mij.
Maar ik hou van hem. En de leuke dagen zijn erg leuk. Maar de leuke dagen voelen nu zo ver weg.
Als ik luister naar relaties van vriendinnen van mij, praten ze over hun vriend als niet alleen hun vriend. Maar meer dan dat... Ook hun beste vriend. En dat gevoel heb ik niet.
Hij is wel degene waar ik het meeste tijd mee besteed.. maar dat is niet hetzelfde als een beste vriend.
Ik zou zo graag willen dat ik enthousiaster wordt over mijn relatie. Dat ik elke keer als ik aan hem denk lach van oor tot oor.
En dat is nu niet zo.
Soms heb ik geen zin om naar hem toe te gaan. Maar voel me ook niet compleet als ik dan niet naar hem toe zou gaan.
We begonnen een relatie toen ik 13 was. Ik wordt over 2 maanden 18. Al ruim 4 jaar een relatie nu. En ik zag mezelf bij hem voor altijd. Maar nu weet ik dat niet meer zo zeker. Ik zou het zo graag wel willen.
In het begin was de relatie al met veel ups en downs en ik ben bang dat die downs nu doorgetrokken worden.
Volgens mij voelt hij zich niet zo... Omdat hij waarschijnlijk 100% zichzelf kan zijn.
Maar het voelt alsof mijn 100% mezelf zijn langzaam begint te veranderen van dat spontane en vrolijke wat is had, naar het chagerijnige en luie. Wat ik nu vaker voel.
Ik ben bang dat ik vergeet wie ik ben en verander in de persoon die ik niet wil zijn.
Ik wil niet chagrijnig, lui en verdrietig zijn. Dat is niet de persoonlijkheid die ik wil hebben.
Ik vind dit erg lastig en ik heb hier moeite mee.
Maar ik heb het gevoel dat ik de relatie negatief beinvloed door deze persoonlijkheidstrekken die beginnen te ontwikkelen. Dus misschien wordt het alleen maar erger.
Maar het is ook winter. En ik ben erg beïnvloedbaar als het gaat om een winterdip.
Ook is het lockdown en dat maakt mijn stemming er niet beter op.
Dus misschien ligt deze negatieve spiraal wel 100% aan mijzelf.
Ik hoop dat het vertrekt
Kan iemand hier een objectieve kijk op geven?
